Enn eina ferðina á að reyna að ráðast á verðbólgudrauginn með plástrum. Þetta var reynt alloft á síðustu öld og endaði alltaf á einn veg. Verðbólgudraugurinn vann ætíð, enda ódrepandi með krónuna sem hjarta.
Nú reyna menn á nýrri öld og ætla að koma að draugnum sofandi þar sem hann mókir eftir 10% hækkunn krónunnar gagnvart dollara á síðasta ári. En þó gjaldeyrishöft hefti aðgang að fóðri fyrir verðbólguna nærist hún á fleiru. Vextir fara hækkandi og skuldug fyrirtæki þurfa peninga til að borga okurlán í íslenskum krónum. Þá peninga sækja þau til almennings með því að hækka verð, þetta má kalla skuldaverðbólgu. Og svo er yfirleitt stærsti hluti verðhækkana fólginn í húsnæði. Fasteignir og leiguverð hækkar í skjóli hafta. Þannig eru höftin tvíbennt sverð, draga úr og kynda verðbólguna á sama tíma.
Traust til stjórnmálamanna og samstaða sveipuð auglýsingaskrumi eru veikir plástrar. Í besta falli er þetta skammtímalausn sem reddar málum fram yfir sveitarstjórnarkosningar. Vandamálið er sem fyrr algjört vantraust á íslensku krónunni.
Það er aðeins ein langtímalausn til á þeim vanda og hún felst í nýjum alþjóðlegum gjaldmiðli.