Ræða sem ég flutti á Alþingi í gær 3. febrúar 2016.

Virðulegi forseti,

Þegar ég var ung stúlka átti ég sparisjóðsbók í Landsbankanum í  Austurstræti.  Eitt sinn brá ég mér í bæinn og tók út dágóða upphæð, sem ég man ekki lengur til hvers ég ætlaði að nota.  Þegar ég kom heim með peningaumslagið þá var hringt frá bankanum og mér tjáð þeir hefðu gert mistök,  ég hefði fengið of mikið af peningum í minn hlut og ég var beðin um að koma strax og skila þeim.  Það fannst mér alveg sjálfsagt mál og fór undir eins og í bankann og skilaði peningunum.

Mér datt í hug þessi saga þegar svokallað Borgunarmál kom upp á dögunum, sem er alveg ótrúlegt klúður og með ólíkindum að bankinn skuli hafa staðið að málum eins og raun ber vitni.  Í fyrsta lagi hlýtur krafan að vera galopið og gegnsætt söluferli þegar eignir ríkisins eða ríkisbanka eru annars vegar, og hins vegar er það óskiljanlegt að bankinn skyldi ekki setja inn fyrirvara í kaupsamninginn vegna hugsanlegrar yfirtöku Visa Inc á Visa Europe sem færði hluthafahópnum milljarða í sinn hlut, að því að talið er. Fram hefur komið að þegar bankinn seldi hlut sinn í Valitor til Arion banka þremur vikum síðar var settur inn slíkur fyrirvari.

Landsbankinn er nánast að fullu í eigu ríkisins og því eru stjórnendur Landsbankans að höndla með eigur almennings þegar þeir ráðstafa eignum bankans. Hvers vegna fer bankinn ekki fram á að peningunum verði skilað vegna þessara mistaka eins og forðum.

Væri það ekki hið rétta og sanngjarna niðurstaða í þessu máli að hluthafahópurinn myndi einfaldlega endurgreiða bankanum þá peninga  sem með réttu hefðu átt að koma í hans hlut, og bæta þannig almenningi þennan skaða.

Og að lokum.

Ég tel rétt að Bankasýslan láti fara fram óháða rannsókn á þessu máli sem fyrst.