Það sem hræðir fólk yfirleitt til hægri í stjórnmálum er skattahækkana- og ríkisútþenslustefna vinstri manna og þá jafnan á kostnað millistéttarinnar, sem alltaf er skattpínd í botn hjá þessum flokkum á meðan auðvaldið blómstrar áfram.

Með þessu samsamar millistéttin og efri millistéttin sig oft öfgafullum viðhorfum hægri flokkanna, sem gerðir eru út með ærnum tilkostnaði en frábærum árangri af auðmönnum þessa lands til að berjast fyrir hagsmunum þeirra ríku og máttugu.

Þetta gerir hægri flokkunum síðan ákaflega auðvelt að höfða til stórs hluta venjulegra kjósenda með sínum öfgasinnaða frjálshyggjukapítalisma, sem nýtist síðan auðvitað aðallega fjármagnseigendum og þeirra handbendum og undirsátum.

Líkt og svo oft áður er helmingur þess er birtist í nýlegum pistli Halldórs Benjamíns Þorbergssonar, framkvæmdastjóra Samtaka atvinnulífsins, rangfærslur, ýkjur eða uppspuni, en afgangurinn af pistlinum hins vegar brúkhæfur og samanstendur af nokkuð vitrænum skrifum. Slíkum svart/hvítum skrifum eigum við yfirleitt að venjast bæði frá SA og ASÍ. Hinn íslenski veruleiki leyfir ekki að skrifað sé í Panavision-litum, heldur þurfa öll skrif um efnahagsmál að vera í svörtu eða hvítu.

Atvinnurekendur syrgja auðsjáanlega að sumu leyti að kreppan sé búin og að þeir geti ekki borgað hér grútarlaun og að krónan hafi styrkst til muna, þannig að ástandið sé svipað og á Norðurlöndunum, en ekki eins og í Kína, Indlandi eða Pakístan. SA er einnig þeirrar skoðunar að ósvífni hafi verið hjá launamönnum að endurheimta þann kaupmátt, sem þeir töpuðu haustið 2008, hvað þá að sækja hlutdeild sína í aukningu þjóðarframleiðslu og framleiðniaukningu liðinna 8 ára, sem hefur verið ævintýralegur.

Því skal þó haldið til haga, að rétt er hjá Halldóri að létt er að glopra niður eða í það minnsta minnka verulega slíkan árangur, ef ekki er haldið skynsamlega á spilunum á næstu misserum. Helsti vandi okkar Íslendinga er hins vegar ekki há laun, heldur líkt og bent var á í McKinsey skýrslunni strax árið 2012 allt of stórt bankakerfi, en einnig okurvextir, verðtrygging, dýrtíð og krónískur húsnæðissskortur, sem leitt hafa til fasteignaverðsbólu og allt of hás leiguverðs sem unga og efnilega fólkið okkar getur ekki greitt.

SA ætti frekar að koma með hugmyndir að lausnum í stað þess að einblína á að koma þjóðinni á laun eins og í Austur-Evrópu. Samtök iðnaðarins, undir stjórn Sigurðar Hannessonar, eiga hins vegar hrós skilið fyrir að benda á og viðurkenna hið augljósa, sem auðvitað er að innviðir landsins (tískuorð sem á fullan rétt á sér) eru í molum. Að mínu mati þurfa Íslendingar minna fjármálakerfi en hins vegar betri húsnæðis-, samgöngu- og heilbrigðiskerfi.

Sjónvarpsfréttirnar á RÚV í gær voru einu sinni sem oftar eins konar blanda af allskyns furðulegum og neikvæðum félagsmálafréttum um hversu gríðarlega voðalega vond stjórnvöld væru við alla Íslendinga sem eiga um sárt að binda og mikilli mannvonsku okkar í garð útlendinga. Í einu skiptin sem fréttastofa RÚV er að standa sig er þegar við fáum almennilegt eldgos líkt og t.a.m. við Holuhrun, þá fara þeir hamförum. Við þurfum nýjan fréttastjóra á RÚV eða leggja stofnunina hreinlega niður, enda fréttir það eina sem stór hluti þjóðarinna sækir til þessa fjölmiðils.

Við – ég sjálfur ekki undanskilinn – erum orðin þjóð sem sjáum bara það neikvæða en aldrei það jákvæða og þurfum að fara að koma okkur upp úr þeim hjólförum. Við verðum þó að halda áfram málefnalegri gagnrýni bæði á áralangt og endalaust verkleysi stjórnvalda og sjálftökuna, skattsvikin og græðgisvæðinguna allt í kringum okkur. Þegar horft er til nýrra fjárlaga er í raun ekki að sjá að ný ríkisstjórn sé að standa við stóru orðin, sem gefin voru í kosningabaráttunni og því þurfa almenningur og fjölmiðlar að sýna ríkisstjórninni gott aðhald næstu fjögur árin.

Auðmýking Litla-Bretlands er mikil – ef ekki algjör – ef marka má fréttir dagsins. Þetta er virkilega í fyrsta skipti sem ég er algjörlega sammála Nigel Farage, fyrrverandi formanni Sjálfstæðisflokks Litla-Bretlands. Auðmýkingin á eftir að aukast eftir að hið raunverulega BREXIT virkilega hefst, en fyrstu áhrifin má sjá á flótta fjármálafyrirtækja úr City of London og flótta alþjóðlegra fyrirtækja frá Bretlandi.

Reyndar hefur lítið farið fyrir því að Íslendingum og íslenskum Sjálfstæðismönnum sé kynnt að Íslenski Sjálfstæðisflokkurinn hefur nú yfirgefið Samband íhaldsmanna í Evrópu – samtök sem þau voru í um áratuga skeið með norrænu íhaldsflokkunum, hinum breska og Kristilegum demókrötum um alla Evrópu. Þetta eru mjög virt samtök hægri manna um gjörvalla Vestur-Evrópu.

Sjálfstæðisflokkurinn hefur nú skipt yfir í tiltölulega nýstofnuð öfgasamtök hægri-manna, sem Farage er einmitt hluti af. Skiptin byggjast – eftir því sem mér er sagt – á persónulegri vináttu ákveðinna forystumanna Sjálfstæðiflokksins og BREXIT sinna. Í raun eru íslenskir sjálfstæðismenn komnir á ysta hægri væng stjórnamála innan Evrópu – svona á pari við Fremskrittspartiet í Noregi, Det Liberale Folkepartiet í Danmörku eða Sverigedemokraterna í Svíþjóð.

Aðrir stjórnmálaflokkar, sem eru í þessum öfgasamtökum, eru m.a. öfgasinnaðir þjóðernisflokkar í Póllandi, Ungverjalandi og öðrum löndum Austur- og Vestur-Evrópu. Skrítið að RÚV og 365 hafi eiginlega aldrei skýrt frá þessu. Sennilega hafa þessir fjölmiððar ekki þorað því, vegna stjórnmála og fjárhagslegra tengsla. Þeim sem þora segja sannleikann hér á landi er yfirleitt refsað. Það er því gott að vera kominn á þann aldur að geta sagt sannleikann umbúðalaust.

Ég veit ekki hvað er ógeðfelldast; klíkuráðningar starfsbræðra á vinum sínum eins og þegar kardínálar kjósa sér nýjan Páfa, pólitískar ráðningar dómara eða ráðuneytisstjóra líkt og þegar óhæfu fólki var sópað inn í stjórnsýsluna úr Eimreiðahópnum eða skipanir á grundvelli frændhygli er tengjast t.a.m. fyrrverandi forsætisráðherra, t.d. þegar sonur „aðal“ var skipaður í Héraðsdóm Norðurlands (dómarastaða), frænka „aðal“ skipuð í Landsrétt eða frændi „aðal“ í stöðu dómara við Hæstarétt. Flestum bitastæðum opinberum stöðum – upp úr og niður úr í stjórnkerfinu – er meira og minna ráðstafað til fólks, sem kemur inn „bakdyramegin“ í skjóli stjórnmála, frændsemi eða klíkuskapar. Traust þarf að ávinna sér og það snýst um heilindi fólks.

Mér líst vel á að Guðmundur Ingi Guðbrandarson, framkvæmdastjóri Landverndar, verði næsti umhverfisráðherra landsins. Til að gæta jafnræðis þurfa þá aðrir gæslumenn sérhagsmuna að fá ráðherrastól, en þannig yrði Jens Garðar Helgason, formaður Samtaka fyrirtækja í sjávarútvegi, að verða sjávarútvegsráðherra og Sindri Sigurgeirsson, formaður Bændasamtakanna að fá landbúnaðarráðuneytið.

Dómsmálaráðuneytið ætti að falla í hlut Guðmundar Inga Þóroddssonar, formanns félags fanga – Afstöðu. Samgönguráðuneytið ætti Björn Teitsson, formaður Samtaka um bíllausan lífsstíl, að hljóta. Utanríkisráðuneytið er í góðum höndum hjá Guðlaugi Þór Þórðarsyni, sem er jú aðallega upptekinn við að gæta hagsmuna Breta við BREXIT en minna við hagsmunavörslu þeirra sem borga launin hans.

Næsta ríkisstjórn landsins sem hér segir:

Vinstri hreyfingin – grænt framboð:

Katrín Jakobsdóttir, forsætisráðherra