Á fundi með Steingrími Hermannssyni, forsætisráðherra, og nokkrum ráðherrum hans haustið 1989 sagði ég það vera mesta glapræði að gera fjármagnsflutninga til og frá Íslandi frjálsa FYRR EN búið væri að taka fyrir þá óhömdu útlánaþenslu sem viðgengst innan íslenzka bankakerfisins.
Hér vísaði ég til 3450% aukningar útlána á síðasta áratug og um sömu prósentutölu áratuginn á undan.
Útlánaþensla fór úr öllum böndum árin fyrir hrun.
Það eru ekki eldflaugavísindi að sjá að útlánaaukning umfram vöxt vergrar þjóðarframleiðslu á föstu verðlagi gerir annað af tvennu eða hvoru tveggja: 1. Kyndir undir verðbólgu. 2. Leiðir til viðskiptahalla við útlönd sem jafngildir samsvarandi SKULDSETNINGU þjóðarbúsins.
Núna blasir við að Ísland getur EKKI fjármagnað afborganir af útistandandi skuldum aðila annarra en ríkissjóðs og seðlabanka næstu fjögur árin.
Heildaraborganir nema um 600 milljörðum króna sem jafngildir þriðjungi landframleiðslu, en afgangur á vöruskiptajöfnuði er talinn nema e.t.v. helmingi þeirrar upphæðar.
Það er nánast eins og að hlýða á umræðu í Undralandi þegar talað er um erlendar fjárfestingar lífeyrissjóðanna sem raunhæfan valkost við úrlausn þess KERFISVANDA sem felst í ofurstærð og umsvifum lífeyrissjóðakerfisins.
Gunnar Tómasson
