Það er full ástæða til að óska Baltasar Kormáki til hamingju með hinn góða árangur sem nýja myndin hans er að ná í Ameríku. Og Lilju konunni hans líka – sem vafalítið á sinn þátt í árangri hans.
Baltasar hefur náð frábærum árangri – og vissulega máske ööööörlítið óvæntum ef litið er töluvert aftur í tímann, til þess tíma þegar hann stökk fram á sjónarsviðið.
Fyrstu árin vissi maður kannski ekki alveg hvað maður átti að halda um Baltasar.
Hann reiddi persónutöfrana í þverpokum, hafði mikið sjálfstraust og var duglegri en andskotinn – en slíka eiginleika hafa nú ýmsir án þess að ná að þroska þá eða gera eitthvað úr þeim.
En Baltasar reyndist hafa tvennt til viðbótar uppí erminni – mikla seiglu og mjög umtalsverða listræna hæfileika.
Svo það er ekkert nema gott um það að segja hvað hann er kominn langt á framabrautinni.
Það er bara eitt.
Ég er nú ekki búinn að sjá Contraband en hinar bíómyndirnar hans hafa verið fínar og góðar, og í alla staði til fyrirmyndar.
Ég hef fulla trú á að Contraband sé það líka.
(Enda er hann með afar góðan klippara sér við hlið!)
Ég held samt að ennþá að minnsta kosti sé Baltasar sem LISTAMAÐUR flottastur sem leikstjóri á leiksviði.
Þar hafa hugmyndaauðgi hans, listræn sýn og samstarfshæfileikar virkilega blómstrað.
Hér dugir að nefna hið nýlegasta dæmi, sem er Gerpla.
Sprúðlandi fjör! Mjög myndræn hugsun. En líka ansi djúpskreið sýn á bæði verkið og lífið.
Svo – með djúpri virðingu fyrir bíómyndunum – þá skulum við vona að piltur verði áfram svolítið á leiksviðinu líka.