Fyrsta platan sem ég keypti mér um ævina var Blood On The Tracks með Bob Dylan.
Eitt af helstu meistaraverkum hans.
Næstu tvær plötur á eftir, Desire og Street-Legal, voru líka fínar, jafnvel sú seinni. Og ég útvegaði mér flestar af eldri plötunum hans. Við Dylan fylgdumst vandlega að í lífinu í mörg ár.
Svo rofnaði kunningsskapurinn eins og gengur og gerist. Ég hætti að flýta mér út í búð eftir nýjum plötum hans, þó alltaf hafi verið þar nokkur frábær lög og ljóð innan um.
Nú í fyrsta sinn í áratugi bregður svo við að ég beinlínis hlakka til þegar næsta Dylan-plata kemur út, þann 11. september. Hún á að heita Tempest og margir óttast að hún verði síðasta platan hans.
Af því The Tempest var síðasta leikrit William Shakespeares.
Aldrei þessu vant hefur Dylan sleppt lausum á netið tveimur lögum af nýju plötunni og þau lofa góðu.
Einkum Duquesne Whistle – bráðskemmtilegt en undirtóninn er þyngri en ætla mætti, eins og raunar má sjá af því áhrifaríka vídeói sem fylgir laginu. Ungur maður verður skotinn í stelpu en við tekur furðu grimmilegt ofbeldi.
En á meðan gengur Dylan sjálfur undarlega áhugalaus um götur með skemmtilega hirð sína.
Ég ætla að spá því að hann hafi þessa hirð með sér þegar hann fer í desember að taka á móti Nóbelsverðlaununum sem ég hef ákveðið að sænska akademían muni veita honum í haust.