Sumt er fyndið í bók Styrmis Gunnarssonar, Í köldu stríði.
Á einum stað segir frá því að eftir för Styrmis til Bandaríkjanna 1967 hafi honum orðið ónotalega við þegar hann uppgötvaði hve andstaðan við Víetnamstríðið var víðtæk meðal almennings þar í landi.
Hann fór heim og skrifaði grein í Morgunblaðið þar sem hann greindi frá þessu.
Greinin vakti nokkra athygli enda hafði Styrmir fram að þessu trúað blint á allt það sem frá Bandaríkjamönnum kom, eins og hann segir sjálfur.
Svo segir:
„Ég fékk ósk um að koma á fund hjá [ungum vinstri mönnum] til þess að segja frá upplifun minni á almenningsálitinu í Bandaríkjunum. Ég samþykkti það og kvaðst tilbúinn að tala opið á þeim fundi með því skilyrði að ekki yrði sagt frá honum opinberlega. Það var samþykkt.“
Þetta er í sjálfu sér skemmtilegt skilyrði.
Þrátt fyrir allt treysti Styrmir sér ekki til að standa opinberlega við sannfæringu sína, fyrir utan hina fáorðu grein í Mogganum.
En ekki var staðið við loforðið og frásögn birtist í Þjóðviljanum af þessum umræðum.
Frá því greinir Styrmir nokkuð hneykslaður á þessa leið:
„Eykon [ritstjóri Moggans] tók mig í gegn fyrir að sýna af mér þann barnaskap að halda að hægt væri að treysta kommúnistum.“
Þetta er fyndið.
Þarna kvartar njósnameistari Sjálfstæðisflokksins við útsendara sinn og kontaktmann við uppljóstrara í röðum vinstri manna yfir því að ekki sé hægt að treysta KOMMÚNISTUM!