Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, fór mikinn í fjölmiðlum í gær. Sagði að stjórnvöld verði að skera miklu meira niður… “Við eigum ekkert val”, sagði hann.

Bjarni sagði velferðarráðherrann “veruleikafirrtan” að vilja frekar verja heilbrigðis- og velferðarkerfið en skera meira niður.

Tilefnið var að ríkisvaldinu hafði borist eingreiðslu bakreikningur, einkum vegna Sparisjóðs Keflavíkur (SpKef), sem gerði hallann á ríkissjóði á síðasta ári meiri en áætlað hafði verið.

Bjarni vill mæta þessu, eins og öllum öðrum kostnaði við hrunið, með niðurskurði velferðarmálanna, sem eru stærstu útgjaldaliðir hins opinbera.

Þessi stóri bakreikningur er þó kominn frá Sjálfstæðismönnum í Reykjanesbæ! Beinlínis frá sumum forystumönnum flokksins í bænum og sparisjóðsstjórninni, sem breyttu þessari áður traustu fjármálastofnun í braskbanka og tóku þátt í því sem hefur verið kallað “að tæma bankann innanfrá”. Núverandi framkvæmdastjóri Sjálfstæðisflokksins kom þar við sögu.

Halló! Tókuð þið eftir þessu?

Sjálfur framkvæmdastjóri Sjálfstæðisflokksins í Valhöll er í miðju málinu!

Það er kanski þess vegna sem Sjálfstæðismenn hafa alla jafna mjög hátt um meint mistök Steingríms J. Sigfússonar, þegar kostnað við hrun SpKef ber á góma?

Samt voru það Sjálfstæðismennirnir Geir Haarde og Árni Matthiesen, þáverandi fjármálaráðherra, sem lofuðu að ríkið myndi tryggja allar innistæður í bönkum og sparisjóðum, alveg upp í top. Á kostnað skattborgara.

Steingrímur varð einfaldlega að efna það loforð, hvort sem hann léti SpKef fara á hausinn eða ekki.

Sjálfstæðismenn, sem stýrðu okkur inn í stærsta bóluhagkerfi sögunnar og þaðan inn í hrunið, vilja nota “tækifærið” í fjármálakreppunni til að skera velferðarkerfið niður – svo um munar.

Það hefur verið lína þeirra út í gegnum kreppuna. Engar skattahækkanir á þá sem aflögufærir eru, heldur laga fjármál ríkisins með því einu að skera niður opinber útgjöld.

Ragnar Árnason, sem ásamt Hannesi Hólmsteini er helsti hugmyndafræðingur frjálshyggjunnar í flokknum,  sagði á fundi hjá Samtökum atvinnulífsins í janúar 2010, að við Íslendingar hefðum ekki efni á að reka velferðarkerfi af svipuðum gæðum og á hinum Norðurlöndunum. “Velferðarkerfið er að drepa okkur”, sagði Ragnar og bætti við, “við verðum að skera það niður”. Samt er velferðarkerfið hér minna en í Skandinavíu!

Þetta fékk góðan hljómgrunn í flokknum, Mogganum og hjá samtökum atvinnurekenda og fjárfesta. Þó var það brask auðmanna sem setti þjóðina á hausinn, en ekki velferðarkerfið!

Tvær meginstefnur eru nú uppi í viðbrögðum við fjármálakreppunni á Vesturlöndum: NIÐURSKURÐUR í anda frjálshyggju eða VELFERÐAR- og ÖRVUNARSTEFNA í anda John M. Keynes og Franklin D. Roosevelts.

Niðurskurður (austerity measures) miðar að því að minnka skuldir ríkisins strax, með miklum niðurskurði útgjalda. Það þýðir alla jafna miklar uppsagnir, mikið atvinnuleysi og mikla lækkun velferðarbóta og lífeyris. Heilbrigðiskerfi, almannatryggingar og skólar verða helst fyrir barðinu, því þar eru útgjöldin mest. Niðurskurðinum fylgir svo samdráttur efnahagslífs og dýpri kreppa.

Velferðarstefnan (stimulus and social protection) miðar að því að vernda velferðarkerfið og beita því til að verja lágtekjufólk og millitekjufólk við afleiðingum kreppunnar. Þegar hún er tengd skattahækkunum hjá tekjuhærri hópum felur þessi stefna í sér að atvinnuleysi verður minna og lífeyrisþegar og bótaþegar þurfa ekki að bera bagga kreppunnar í meiri mæli en aðrir.

Hér var þeim tekjulægstu reyndar hlíft. Neyslustig hélst hærra en ella og auðveldara var að koma hagkerfinu aftur af stað.

Evrópa og Bandaríkin eru nú á kafi í niðurskurðarstefnunni og það er einmitt hún sem er að dýpka kreppuna og magna upp hörmungar – ekki síst í Suður-Evrópu.

Á Íslandi var velferðarstefnunni beitt með miklum árangri. Við erum nú á leiðinni upp, langt á undan öðrum kreppuþjóðum. En þetta hefur vissulega verið erfitt.

Ef hins vegar stefnu Sjálfstæðisflokksins hefði verið fylgt hér eftir hrun hefði niðurskurður orðið helmingi meiri en þó varð. TVÖFALDUR!

Atvinnuleysi hefði orðið mun meira og ellilífeyrisþegar, öryrkjar, barnafjölskyldur og húsnæðisskuldarar hefðu borið mun þyngri byrðar. Það eru óhjákvæmilegar afleiðingar róttækrar niðurskurðarstefnu. Við sjáum afleiðingar slíkrar stefnu nú á Írlandi, Spáni, Portúgal og í Grikklandi.

En Sjálfstæðismenn hefðu þar með náð helsta markmiði frjálshyggju-róttæklinganna í flokknum – að rústa velferðarkerfinu.