Í lok árs er gott að rifja upp þann atburð sem valdið hefur manni mestum heilabrotum og undrun. Í gamla daga kunnu menn að lýsa því sem fyrir augu bar. Ekki síst þegar framkvæmdir höfðuðu til almennrar þekkingar og verkvits en sem í dag kallar á verkfræðikunnáttu. Þrýstingur landsbyggðarpólitíkusa við gæluverkefni sín er sjálfsagt að einhverju leiti um að kenna að þeir teygja sig í það ómögulega í von um vinsældir heima fyrir. Ekkert toppar þó framkvæmdirnar við Landeyjahöfn og endalausar sanddælingar úr henni sem fyllist strax aftur af sandi eins og meðfylgjandi mynd ber glöggt með sér. Þannig heldur hún ekki sjó frekar en keraldið hjá Bakkabræðrum forðum. Gæti verið að svipað sé upp á teningnum með aðrar framkvæmdir hjá því opinbera í dag?

„Einu sinni fóru Bakkabræður suður. Þar keyptu þeir kerald sem þeir slógu í sundur og fluttu norður. Þegar heim kom að Bakka settu þeir það saman og fóru að ausa það upp við lækinn. Það hélt ekki einum einasta dropa og skildu þeir ekkert í því. Loks sagði annar: Ekki er kyn þó kjaraldið leki; botninn er suðrí Borgafirði.“