Í nýlegum pistli (Misþyrming á móðurmálinu.) benti Jónas Kristjánsson á nýyrðasmíði sem miðar að því að fegra athæfi sem almennt er fordæmt í samfélaginu:

„Nýjasti frasinn er markaðsmisnotkun, sem er bara þjófnaður. Áður heyrðust umboðssvik og innherjasvik og þar áður skattasniðganga. Markmiðið er að forðast tal um þjófnað karla með hálsbindi.‟

Okurlánastarfsemi er almennt fordæmd í siðuðum samfélögum, sbr. gagnrýni í fjölmiðlum og á Alþingi á fyrirtækjum sem veita smálán gegn nokkur hundruð prósenta vöxtum á ársgrundvelli.

Hugtakið verðtrygging er dæmi um fegrun okurlánastarfsemi sem íslenzk stjórnmálastétt (1) heimilaði með lögum, (2) vill feiga í orði, en (3) verndar á borði.

Lögleg og siðlaus okurlánastarfsemi hefur svipt 4000 fjölskyldur heimilum sínum á árunum eftir hrun – ekki af tilviljun heldur undir verndarvæng stjórnmálastéttarinnar.

Það var ljóst í upphafi að verðtrygging lána í verðbólguhagkerfi var peningalegt gjöreyðingarvopn nema eitthvað samræmi væri með þróun greiðslugetu lántakenda og greiðslubyrði af lánum þeirra.

Afnám verðtryggingar launa árið 1983 varð síðan kveikja þess gjöreyðingarvopns sem hefur rústað heimilum og lífi þúsunda fjölskyldna eftir hrun og ógnar ótöldum öðrum á komandi tíð.

En stjórnmálastéttin og hagsmunaöflin að baki hennar ræða ekki málin á þessum nótum heldur segja það vera siðferðilega skyldu fórnarlamba óskapnaðarins að heiðra lánasamninga við fyrirtæki og stofnanir sem veita lán á okurvöxtum og kalla verðtryggingu.

„Brýnustu málin eru málefni heimilanna, málefni atvinnulífsins og opinber fjármál á Íslandi,‟ sagði Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins við endurkjör hans á landsfundi flokksins.

En lagðist síðan gegn ályktun efnahagsnefndar fundarins um afnám verðtryggingar og leiðréttingu á rústun helgustu innviða samfélagsins vegna lögverndaðra okurvaxta á lánum heimilanna.