Í velheppnaðri gönguferð á fjöll er fátt skemmtilegra en að hugsa um tindana. Ekki síst þegar maður er staddur í Norður-Afríku og ófært er vegna snjókomu og ísingar í yfir 4000 metra hæð. Hæsti tindurinn, Toubkal toppurinn sem ferðinni var heitið á, var einmitt í 4167 metra hæð. Í góðra manna hópi undir öruggri farastjórn. Ekkert sem toppar ferðalagið sjálft og samveruna með góðum ferðafélögum, en sjálfir fjallstopparnir og gott eða slæmt veður eru aðeins plúsar og mínusar í heildardæminu. Ekki síst þegar tækifæri gafst að kynnast nýrri menningu í einni svipan, þar sem sterk sólin spilar stórt hlutverk. Ferðalag sem gott að geta iljað sig með minningum síðar og skrifað um, svo fleiri geti notið. Eins til að geta rifjað upp ferðina löngu síðar, jafnvel eftir að fæturnir eru hættir bera mig eins og ég vildi og sem mest á reynir í löngum og erfiðum göngum. Eins þegar maður hugsar til fjarlægra staða, staða sem maður á jafnvel aldrei eftir að koma til, en sem kalla á fleiri ferðir um framandi heima. Því engin ferð er annarri lík, reyndar sem við þekkjum best á landinu okkar góða og sem ekkert toppar. Þegar allt kemur til alls og nægir okkur furðuvel hvað fjallgöngur varðar.

Fresta þurfti uppgöngunni á toppinn og við þurftum að bíða spennt til kvölds eftir nýrri veðurspá með von um að óskin rættist. Sumir í hópnum vildu þó ekki taka óþarfa áhættu á hrakningum og héldu til byggða ásamt múlösnunum okkar átta og fylgdarsveinum, vinum okkar berbunum alla vikuna. Flestir reyndar búnir að fá nóg í sjálfu sér eftir frekar erfiða ferð um fjöllin. Yfir 80 kílómetra vegalengd á misbröttum stígum og samtals yfir 6000 metra hækkun. Þar sem var sofið var í tjöldum og sandstormur var rétt búinn að feykja okkur út í buskan. Ógleymanlegt ævintýri þar sem hver dagur toppaði hvern annan, hver á sinn einstakan hátt. Farið var gjarnan yfir fjallaskörð þar sem þunna loftið var sumum aðeins erfitt. Eins um djúpa heita dali og gegnum öll fjallaþorpin þar sem tíminn virtist víða hafa staðið í stað um aldir. Eins þar sem gafst tækifæri á að fara í sund í einu blágrænu köldu öskjuvatni og þar sem rifjuðust upp íslenskar ferðasögur, m.a. um Öskjuveginn okkar eina og sanna og best sannaðist hvað góð leiðsögn er mikilvægur hluti allra ferðalaga.

Í fjallaskálanum þar sem beðið var og gist hafði veri um nótt nóttina áður, voru ferðamenn frá flestum heimshornum, sem sennilega hugsuðu svipað og ég og samferðamenn mínir. Sumir komu blautir í skálann og var orðið kalt, þótt hitinn á sléttunum undir fjöllunum í nokkra tuga kílómetra fjarlægð frá okkur hafi verið um 38 gráður yfir daginn. Slík getur kólnunnin verð þegar komið er í mikla hæð og fjöllin ein ráða sinni veðráttunni, jafnvel þótt í Afríku sé. Svefnskálinn var þéttsetinn og blaut föt til þerris á öllum hönkum og kojubrýkum. Inn um gluggann laggði síðan svalann viðarreykblandinn andvara sem létti aðeins á þungu og röku loftinu inni fyrir. Fólk spáði í spilin á ólíkum tungumálum og spjölluðu yfir mintute og Marakkóískum snæðingi. Spennan lá í loftinu og hluti af íslenska hópurinum ákvað eftir sameiginlegan fund allra að leggja í hann klukkan 4 um nóttina.