Í dag verður borinn til grafar, æskuvinur minn, Pétur Gunnarsson. Leiðir okkar lágu saman fyrst þegar Pétur kom í unglingadeildina í Hlíðaskóla snemma á áttunda áratug síðustu aldar. Á þeim árum vorum við Pétur saman nánast alla daga ásamt nokkrum öðrum skólasystkinum, sem mynduðum hóp sem kenndur var við Krónusjoppuna við Lönguhlíð.

Öfugt við okkur hin í unglingahópnum var Pétur fróður og vel lesinn og eftir á að hyggja var óskiljanlegt að hann nennti að hanga með okkur. Pétur var skarpgreindur og góður námsmaður. Hann lauk stúdentsprófi frá MR og stofnaði fjölskyldu mjög ungur með Önnu Margréti Ólafsdóttur, sem var ein úr Krónuhópnum. Hugmyndir um langskólanám viku fyrir því merkilega verkefni.

Ég er soldið hugsi yfir öllum þessum fíknisjúkdómum sem herja á okkur sem aldrei fyrr. Nú um stundir eru fjöldi þessara fíknisjúkdóma orðin slíkur að það finnst varla nokkur maður sem er laus við fíkn. Getur verið að þetta séu ekki sjúkdómar heldur það að við séum síður í stakk búin til að glíma við allar freistingar sem verða á vegi okkar og festumst svo á endanum í hyldýpi fíkninnar.

Ég spurði konuna í gær hvort að ég væri með einhverja aðra fíkn en leiðindin, t.d kynlífsfíkn. Hún var sammála mér um leiðindin en ef ég væri með kynlífsfíkn væri ég greinilega á góðum lyfjum við henni.

Doktor í lögfræði sér ekkert athugavert við að lektor sé rekinn fyrirvaralaust úr starfi fyrir að tala niður til kvenna á lokaðri fésbókarsíðu. Konur eiga ekki að þurfa að sitja í tíma eða taka próf hjá slíkum mönnum. Stundum held ég að því lengur sem menn eru í námi því meira eru þeir úti á þekju. Annar sérfræðingur að sunnan, vinkona mín, Helga Vala Helgadóttir, er sama sinnis.

Með sömu rökum getum við karlarnir ekki setið í tíma í kynjafræðum sem ganga beinlínis út á að við höfum alla tíð kúgað konur, andlega og líkamlega og gerum enn. Við sjálfstæðismenn eigum ekki að þurfa að vera í tíma hjá Stefáni Ólafssyni og kommarnir ekki hjá Hannesi Hólmsteini. Held að það sé rétt að reka þá báða strax og jafnvel velflesta kennara í félagsvísindadeild.

Þessi blessaði femínismi er ekki bara að eyða allri kímnigáfu þjóðarinnar heldur einnig tjáningarfrelsinu. Í hinni pólitísku rétthugsun virkar tjáningar-og skoðanafrelsi bara í eina átt. Ég mun kannski leggja til við endurskoðun stjórnarskrárinnar að tjáningarfrelsisákvæðið verði aflagt og Rannsóknarstofnun í kynjafræðum verði falið að úrskurða hvað megi segja og ákveði refsingar brjóti menn af sér.

Hugsa að það hefði verið heldur skárra að sitja í gæsluvarðhaldi í einangrun en að afplána ræður stjórnarandstæðinga í þinginu í gærkvöldi um stefnuræðu forsætisráðherra. Efast um að nokkur hafi skilið ræður Píratanna, ekki einu sinni þau sjálf. Ræðumenn Samfylkingarinnar slógu eigið Íslandsmet í lýðskrumi, tvískinnungi og útúrsnúningi. Eins mikið og mér finnst vænt um Flokk fólksins hefði verið gaman að heyra eitthvað nýtt þar. En auðvitað er góð vísa aldrei of oft kveðin.

Þeir sem hyggjast hlusta á ræðurnar á netinu ættu að hafa þurrku við hendina. Þekkt er að menn geti fengið blóðnasir úr leiðindum.

Til er talsvert af gáfuðu fólki. Góðmennskan einkennir það í ræðu og riti og það er til í hvað sem er í þeim efnum á kostnað annarra. Það er mjög alþjóðasinnað enda öll þjóðhyggja merki um heimsku. Þess vegna voru það bara ómenntaður skríll og heilabiluð gamalmenni sem kusu með Brexit. Alþjóðahyggjan er slík að þeir sem ekki vildu að skattgreiðendur borguðu skuldir einkaaðila við útlendinga í hruninu voru illa innrættir og siðlausir. Gott ef það flokkast ekki sem útlendingahatur.

Svo lengi sem elstu menn muna hafa vinstri menn gjarnan kallað pólitíska andstæðinga sína fasista og rasista, jafnvel þótt frægastir í þeim hópi væru grjótharðir sósíalistar. Fasismi er stjórnlyndisstefna þar sem réttur einstaklingsins er lítill sem enginn gagnvart stjórnvöldum. Fasisminn er rétttrúnaðurinn holdi klæddur. Hann er því miklu tengdari marxismanum, sem sósíalistar horfa til, en hægri stefnu, hvað þá öfgahægristefnu.

Mjög athyglisvert að fylgjast með uppákomum og umræðunni í kjölfar heimsóknar forseta danska þingsins, Piu Kjærsgaard. Margir vinstri menn, einkum þeir barnalegustu, útmáluðu Piu sem útlendingahatara og andlit fasismans í evrópu en vissu samt ekkert hver hún var. Það kann að vera að margir vinstri menn telji rétt að ríki eigi að vera opin gestum og gangandi með litlum eða engum takmörkunum. Margir í Danmörku og víðar telja ekki hjá því komist að herða innflytjendalöggjöfina eftir lausatök síðustu áratugina. Sú afstaða hefur ekkert með hatur á útlendingum að gera. Ekkert í stefnu danska þjóðarflokksins eða málflutningi Piu bendir til slíks haturs. Danski þjóðarflokkurinn er dæmigerður félagshyggjuflokkur sem setur velferðarmál í forgang, einkum málefni aldraðra og öryrkja.

Enginn skortur er á alls konar alþjóðlegum stofnunum og samtökum sem kenna sig við mannréttindi og hvers kyns góðmennsku. Dæmi um slík fyrirbæri er Evrópuráðið og nefndir þess eins og ECRI og GRECO og svo má auðvitað ekki gleyma ýmsum nefndum Sameinuðu þjóðanna. Margir halda að hér sé um að ræða einhverjar hlutlausar nefndir skipuðu fagfólki, sem geti leiðbeint okkur. Það er mikill misskilningur. Þarna er pólitíkin allsráðandi þótt hún sé sveipuð skikkju hlutleysis, fræða og vísinda.

Raunveruleikinn er sá við höfum skapað forréttindastétt á himinháum launum sem er í engum tengslum við almenning, sem þó borgar brúsann. Svo eru einnig til frjáls félagasamtök víða um heim fjármögnuð af skattfé að mestu þar sem rekin er grímulaus pólitík. Þau gera þó eitthvert gagn með ýmis konar hjálparstarfi þannig að endurgjaldið er eitthvert.

Í Evrópu eru menn að átta sig á hversu mikil tímaskekkja ríkisreknir ljósvaka- og netmiðlar eru. Og ekki bara timaskekkja heldur fullkomlega óeðlilegt út frá jafnræðis-og samkeppnissjónarmiðum. Eins og oft áður eru Danir fyrstir að rakna úr rotinu.

Á Íslandi eru menningar- og öryggisrökin fyrir tilvist RÚV úr sér gengin sem og rökin fyrir aðgengi allra að ljósvakamiðlum. Kannski að hollvinir RÚV reyni að beita lýðheilsusjónarmiðum eins og við hollvinir ÁTVR gerum fyrir einkasölu ríkisins á áfengi.

Eftir stendur að sumir skattgreiðendur þurfa að punga út á fimmta milljarð árlega í óþarfa. Við, sem höfum áhuga á að dreifa peningum annarra eftir eigin geðþótta, getum hugsað okkur betri nýtingu á þessu fé. Auk þess tekur ríkismiðillinn lungan af auglýsingatekjum, sem gerir frjálsa fjölmiðlun nær ómögulega. Röknum úr rotinu þótt ekki verði tekin nema lítil skref í byrjun.