Einn helsti styrkur rentukóngsins er að hann kemur festu á hlutina. Innanlandsflugið fyrir 1952 er gott dæmi. Þar sem áður var opinn, ógnvænlegur, spennandi og krefjandi markaður var nú komin ein föst stærð með einum sællegum rentukóngi.

Sama á við um mjólkurvörumarkaðinn. Þar er svo mikil festa á hlutunum að næstum hver einasta vara í mjólkurkælinum í Krónunni, svo dæmi sé tekið, er frá einu fyrirtæki.

Leigubílamarkaðurinn er að sama skapi í föstum skorðum. Svo föstum að ný fyrirtæki eins og Über geta ekki hafið starfsemi. Penir rentukóngar aka um bæinn á gljáfægðum leigubílunum sínum í skjóli fyrir samkeppninni sem er jú „dýr og almennt til leiðinda,“ svo vitnað sé í einn af fyrrum stjórnmálaleiðtogum okkar.

Bara ef það væri meiri festa á öðrum sviðum. Til dæmis í ástarmálum. Hvað ef öll hjónabönd væru ákveðin fyrirfram af hlutlausri nefnd á vegum ríkisins? Væri það ekki yndislegt? Enginn þyrfti framar að leggja út á þá ógnvænlegu, spennandi og krefjandi braut sem makaval getur verið.