Það hefur ekki farið framhjá neinum að Sjálfstæðismenn hafa ítrekað reynt að leggja stein í götu þeirra umbóta í húsnæðismálum sem Eygló Harðardóttir hefur barist fyrir, í samvinnu við launþegahreyfinguna.

Hér á árum áður voru Sjálfstæðismenn talsmenn séreignastefnu í húsnæðismálum og vildu greiða fyrir því að venjulegt fólk gæti eignast íbúðarhúsnæði, sérstaklega ef það álpaðist til að kjósa flokkinn.

Þetta gerði Gamla Sjálfstæðisflokkinn að meiri millistéttar- og alþýðuflokki en efni annars stóðu til.

Nú er öldin önnur.

Gamli Sjálfstæðisflokkurinn er dauður og við tók Nýr Sjálfstæðisflokkur Davíðs Oddssonar og Hannesar Hólmsteins, sem yljar sér við sértrúarbrögð nýfrjálshyggjunnar.

Með þeim siðaskiptum rýrnaði hinn hóflegi áhugi flokksins á milli og lægri stéttum og gamla slagorðið “stétt-með-stétt” var tekið úr umferð. Við tók gegndarlaust daður og þjónkun við þá ríkustu í samfélaginu, í nafni óheftrar markaðshyggju og brauðmolakenningarinnar.

Þessara umskipta sér víða merki, meðal annars á sviði húsnæðismála, sem hafa verið í miklum öldudal eftir hrunið eins og alþjóð veit. Ungt fólk hefur hvorki efni á að eignast íbúð né að leigja á almennum markaði.

Eygló Harðardóttir, félags- og húsnæðismálaráðherra, hefur beitt sér af miklum krafti við að leysa þennan bráða vanda og hefur nýlega lagt fram 4 mikilvæg frumvörp um nýskipan húsnæðismála, sem eru til mikilla bóta.

Sjálfstæðismenn vilja styrkja fyrirtæki – en ekki almenning

Sjálfstæðismenn leggja hins vegar ekki fram neinar vitrænar tillögur um hvernig megi snúa vörn í sókn fyrir unga fjölskyldufólkið.

Í staðinn sprengja þeir skítabombur hér og þar, með tilheyrandi úrtölum og fúlmennsku, í von um að skemma umbótastarf Eyglóar og félaga (sjá hér og hér).

Þeir kvarta yfir að hlutverk ríkisins verði of mikið í nýja kerfinu (jafnvel þó venjuleg lánastarfsemi Íbúðalánasjóðs verði aflögð). Þeir vilja ekki félagslegt húsnæðiskerfi (jafnvel þó ljóst sé að niðurlagning gamla félagslega kerfisins hafi verið alvarleg mistök).

Þeir vilja að einkageirinn og óheftur markaður sjái alfarið um húsnæðismálin (jafnvel þó það hafi einmitt verið einkageirinn sem með öllu brást á því sviði frá 2004 og fram að hruni).

Og Sjálfstæðismen hafna vænlegum húsnæðisbótum Eyglóar, bæði vaxtabótum og húsaleigubótum (jafnvel þó ljóst sé að það eru raunhæfustu stuðningsaðgerðirnar sem gera fleirum kleift að komast í húsaskjól, hvort sem er í leigu eða eigu).

Í staðinn vilja þeir frekar styrkja verktaka og byggingafélög og horfa þá framhjá því, að líklegast er að slíkir styrkir til fyrirtækja fari einfaldlega í aukinn gróða eigenda, en ekki í lægra verð íbúðarhúsnæðis.

Þeir segja líka að fólk eigi bara sjálft að spara fyrir húsnæðiskaupum, rétt eins og allir séu efnafólk!

Loks hvetja þeir til þess að lífeyrissparnaði sé eytt í íbúðakaup – og grafa þar með undan lífeyriskerfinu.

Það er enginn stuðningur í þessu. Sjálfstæðismenn skila auðu.

Húsnæðisumbætur eru hluti kjarasamninganna

Ríkisstjórnin lofaði launþegahreyfingunni því í síðustu kjarasamningum að koma fram þessum umbótum í húsnæðismálunum.

Það yrðu söguleg mistök Sjálfstæðismanna að eyðileggja eða hefta framgang þessara nýju frumvarpa.

Kjósendur myndu án efa refsa þeim sem það gera – ekki síst ungt fjölskyldufólk.