Panama-skjölin auka þekkingu okkar á því sem gerðist á Íslandi á áratugnum fram að hruni.

Við vissum auðvitað að tíðarandi og pólitík nýfrjálshyggjunnar sleppti öllu lausu í íslenska þjóðarbúinu.

Græðginni héldu engin bönd.

Brask varð að meginviðfangsefni atvinnulífs og fjármálageira.

Fyrirtækjum og bönkum var drekkt í skuldum. Eignir voru losaðar út.

Stjórnvöld stóðu hjá og hlógu þegar fjármálaráðherrann sagði: “Sjáið þið ekki veisluna drengir?”

Á endanum féll þjóðarbúið undan þessu öllu. Kafnaði í skuldum og fjármálakerfið hrundi, með tilheyrandi byrðum fyrir almenna skattgreiðendur heimilanna.

Enda skapa braskarar engin verðmæti.

Þeir eru yfirleitt í hlutverki blóðsuganna. Sjúga til sín verðmæti sem aðrir hafa skapað.

Þetta vitum við allt.

En nú vitum við líka að Íslenskir braskarar voru stórtækari en flestir braskarar Vesturlanda í notkun erlendra skattaskjóla.

Í stað þess að brauðmylsnur féllu af háborðum yfirstéttarinnar niður til pöpulsins á landinu bláa þá streymdi fjármagn í stórum stíl í erlend skattaskjól.

Blóðinu var tappað af þjóðarbúinu.

Svo þegar snillingarnir fóru á hausinn á Íslandi og áttu ekki fyrir skuldum þá reynast enn vera miklar eignir á leynireikningum þeirra í útlöndum – sem ekki er hægt að ganga að.

Þar sýna skattaskjólin gildi sitt.

Sennilega eru margir íslenskir “snillingar” í hópi “erlendu” hrægammanna sem eru kröfuhafar í þrotabúum bankanna.

Það getur ekki verið að fjölskylda forsætisráðherra sé eini aðilinn í landinu sem það á við um.

Það hlýtur að vera eðlilegt að birta nöfn allra kröfuhafanna í þrotabú bankanna, sem nú á að leysa út með gjaldeyrisvarasjóði þjóðarinnar.