Fyrir mörgum árum áskotnaðist mér lítill bæklingur sem í var skírteini sem á stóð; „Organ donation.“ Ég ritaði undirskrift mína og merkti við að ég vil verða líffæragjafi komi það til, að ljóst sé með raunverulegum hætti að ég sé í þannig ástandi að ekki er undan því komist að ég muni deyja, eða að ég látist og ekki sé hægt að bjarga mér til lífs og því verði ég gjafi með líffærum mínum tafarlaust.

Á þennan miða skrifaði ég að ég vildi gefa allt nema andlit. Nokkrir vissu af þessari beiðni minni og töldu margir mig skrítin að setja þessa ósk fram – hver fer að óska eftir andliti og hvenær verður andlit grætt á manneskju? Á þeim tíma, sem ég setti þetta fram, hafa nokkrir læknar eflaust verið að athuga þennan möguleika til læknavísindanna og þróunar til líffæragjafa, en vinir mínir töldu það fráleitt þá. Í dag hafa nokkrar manneskjur um heiminn farið í andlitságræðslu.

Ég tel að þetta skref okkar á Íslandi sé mikilvægt og við verðum að treysta læknum til að meta hárrétta stöðuna þegar tilfellin koma upp. Ég treysti Runólfi Pálssyni yfirlækni algjörlega og hvet fólk til að hugsa þetta og horfa á með jákvæðum hætti.

Að lokum; Ég á móður sem er nýrnasjúk og þarf í vél annan hvern dag. Í mörg ár hefur mamma barist við þessi veikindi. Hún er þreytt og biðin er löng eftir því að fá nýtt nýra. Mamma mun líklega þurfa að bíða lengur. Það er nefnilega merkilegt að vera hinumegin við þessa stöðu og sjá hversu mikilvægt það er að vera líffæragjafi og vita það að við getum mögulega lengt líf margra aðila með gjöf.

Undir það kvitta ég og vil geta hjálpað „síðasta sprettinn“ sé það hægt…allt nema andlit!

Nánar hér