Kúgun íslenskra kvenna virðist ekki eiga sér nein takmörk. Ný rannsókn leiðir í ljós að konur hafa ekki einu sinni sama aðgengi að sundlaugum og karlar. Samkvæmt könnuninni eru aðeins 46% sundlaugagesta í sundlaugum Reykjavíkurborgar konur en karlar eru 54%. Við erum að tala um 8% mun. Hugsið ykkur heil 8%. Þessi kynjahalli vekur þungar áhyggjur og nauðsynlegt er að grípa til aðgerða til að auka aðsókn kvenna að sundstöðum hið snarasta.

Hugsanleg skýring á þessum kynjahalla í sundlaugum er að konur beri meiri ábyrgð á börnum og heimili. Bent er á að aðsókn kvenna sé minnst á morgnana og eftir kl 16 á daginn. Við þessari kúgun mætti bregðast með því að reka karlana upp úr sundlaugunum kl 16:00 og segja þeim að fara heim og taka við börnunum svo konurnar komist í sund.

En fleiri skýringar á þessu kynjaða sundlaugaatferli  blasa við. Feðraveldið neyðir konur til þess að velta sér stöðugt upp úr bókmenntum og menningu í stað þess að fara í sund. Samkvæmt sömu könnun sækja konur frekar um styrki til menningarstarfs en karlar og þær fá 63% styrkjanna en karlar aðeins 37%. Það er kannski ekki við því að búast að konur sem eru á kafi í menningarstarfsemi geti hangið langtímum í lauginni. Þessu þarf að breyta.

Að sama skapi reynir feðraveldið að deyfa konur og gera þær óvirkar með því að halda að þeim óeðlilegum bóklestri. Þannig eru  konur 67% þeirra sem eiga bókasafnsskírteini á móti aðeins 33% karla. Með því að uppræta bókasöfn mætti eflaust beina fleiri konum inn á rétta braut og fá þær til að líkjast körlum meira, t.d. með því að stunda sundlaugarnar af sama kappi.

Ennfremur hefur feðraveldið þvingað konur til þess að hafa svokallaðar tíðablæðingar. Meðalaldur kvenna við síðustu blæðingar er 52ja ára og konur eru að jafnaði ólettar um 2 ár ævi sinnar. Að því gefnu að aldursdreifing sé nokkuð jöfn (en það þarf að rannsaka betur) má ætla að um helmingur þeirra kvenna sem sækja sundlaugarnar hafi tíðablæðingar að jafnaði 4 daga í mánuði. Hver kona undir fimmtugu er þannig á blæðingum 13 daga af hverjum 100. Ef konur beygja sig undir ægivald feðraveldisins og tregðast til að nýta sér þjónustu sundlauganna þá daga sem þær eru á blæðingum, eru það 6-7% afföll.

Við þessum vanda mætti bregðast með ýmsu móti. Slá mætti tvær flugur í einu höggi með því að bjóða konum upp á legnám og losa þær þannig í senn undan hinu íþyngjandi móðurhlutverki og einnig að auðvelda þeim aðgengi að sundlaugum. Slíkt inngrip í líkama konunnar hefur þó áhættu í för með sér og ætla má að margar konur hafi ekki styrk til að grípa til svo rótttækra aðgerða gegn feðraveldinu. Því væri ákjósanlegri leið til úrbóta að halda sjálfsstyrkingarnámsskeið til þess að hvetja konur til að fara í sund á meðan þær eru á blæðingum. Þegar allt kemur til alls eru blæðingar ekki hlutskipti sem konur hafa valið sér og því alger óþarfi að hlífa pulsupartýinu í heita pottinum við rauðum taumum. Það gæti jafnvel orðið til þess að einhverjir þeirra gæfust upp á viðleitni sinni til að einoka sundstaði borgarinnar og þar með væri jafnvel hægt að ná fullu jafnrétti.

Áfram stelpur. Segjum feðraveldinu stríð á hendur. Látum ekki líkama okkar hindra aðgengi okkar að sundstöðum. Förum stoltar í sund þótt við séum á túr og látum það barasta gossa beint í laugina.