Í dag, 11. febrúar 2010, er rétt ár síðan fimm aðilar úr ólíkum áttum sameinuðust í Ákalli til stjórnvalda um almennar aðgerðir til lausnar efnahagsvanda heimilanna. Í upphafi ákallsins fögnuðum við, sem að ákallinu stóðum, áformum nýmyndaðrar minnihlutastjórnar – sem var hvött til dáða. Um leið lögðum við til skjótar lausnir á skuldavanda heimilanna. Síðar breyttist samsetning hópsins til og frá en í upphafi voru þessir aðilar Félag Fasteignasala, Hagsmunasamtök heimilanna, Húseigendafélagið, Húsnæðissamvinnufélagið Búseti á Norðurlandi og talsmaður neytenda.

Enn beðið eftir öðru skrefinu

Í ákalli okkar var gert ráð fyrir þremur þrepum:

1. Bráðaaðgerðir til frestunar (sem þáverandi ríkisstjórn hafði þegar áform um og komu fljótlega til framkvæmda sem það helsta sem stjórnin hefur enn aðhafst í málinu).
2. Einskiptisaðgerð til niðurfærslu skulda vegna verulegs forsendubrests.
3. Varanleg sátt um framtíðarjafnræði í samskiptum lántakenda og lánveitenda.

Lesa má um upphafstillögur okkar hér en auk þess höfðum við hver um sig mismunandi tillögur fram að færa til þess að ná markmiðunum – sem sífellt fleiri fallast á að þurfi að nást.

Vinstriflokkarnir réðu ekki við vandann

Því miður reis ríkisstjórn vinstriflokkanna hvorki undir væntingum okkar Framsóknarfólks – sem gerði myndun hennar (og brotthvarf dáðlausrar ríkisstjórnar S-flokkanna) mögulega – né annarra; ríkisstjórnin er enn föst í fyrsta þrepi frestunar og biðleikja. Eins og fleiri af þessum fimm aðilum hef ég sem talsmaður neytenda allt frá hruninu lagt til fjölbreyttar og ítarlega rökstuddar tillögur til lausnar á skuldavandanum. Eru margir – ekki síst Hagsmunasamtök heimilanna – farnir að huga að þriðja skrefinu, þ.e.a.s. varanlegu jafnræði milli lántakenda og lánveitenda.

Sú skjaldborg, sem vinstriflokkarnir lofuðu í kosningum sl. vor, hefur breyst í skuldborg sem ríkisstjórn þeirra heldur heimilum og fyrirtækjum enn í. Orka þeirra fór í að gera lítið úr tillögum annarra um lausnir – svo sem einfaldri lausn Framsóknarflokksins sem kom fram skömmu eftir framangreint ákall, þ.e. í lok febrúar 2009. Á meðan blæðir fólki og fyrirtækjum.

Gagnvart okkur Framsóknarfólki dugar ekki hið staðlaða svar vinstriflokkanna – að þetta sé nú bara íhaldinu að kenna (eins og Samfylkingin hafi ekki verið í ríkisstjórn í hruninu) og hvort menn vilji íhaldið aftur til valda!

Kópavogur má ekki við annarri vinstristjórn

Enn rennur mér blóðið til skyldunnar enda er Kópavogur – þar sem ég sækist nú eftir fyrsta sæti á bæjarstjórnarlista Framsóknarflokksins – að líkindum það sveitarfélag þar sem hvað flest heimili að fjölda og væntanlega flest heimili að tiltölu eiga í vanda vegna þess forsendubrests sem varð með gengisfalli vorið 2008, gengishruni haustið 2008 og verðbólgufjalli í kjölfarið. Sama má vafalítið segja um marga smærri og stærri atvinnurekendur í þessu næststærsta sveitarfélagi landsins. Við þetta bætist ein afleiðing efnahagskreppunnar sem felst í miklum lóðaskilum hér í Kópavogi eins og víðar. Það eru ekki aðeins hagsmunir þessara Kópavogsbúa – heldur einnig bæjarfélagsins sjálfs – að fólk og fyrirtæki í bænum losni úr skuldaklafanum og dafni.

Að fenginni reynslu ættu kjósendur – bæði í prófkjöri okkar Framsóknarfólks 27. febrúar nk. og í bæjarstjórnarkosningum hinn 29. maí nk. – að vara sig á að veita vinstriflokkunum hreinan meirihluta eins og hætta er á ef ekki verður róttæk breyting á forystu Framsóknarflokksins hér í Kópavogi.

Framsókn á meira skilið

Framsóknarflokkurinn þarf að ná sínum fyrri styrk hér í Kópavogi svo að vinstrimenn fái ekki einir ráðið bæjarmálum af álíka dáðleysi og spuna og einkennt hefur landsmálin undanfarið ár.

 ***

Nánar má lesa um ítrekaðar og ítarlega rökstuddar tillögur mínar sem talsmanns neytenda á skuldavandanum á www.talsmadur.is.