Skafti Harðarson, frjálshyggjumaður og bloggari, fer mikinn á köflum. Í gær sendi hann mér harðan dóm vegna meintra skrifa minna um fátækt fyrir 10 og 13 árum síðan.

Það er að vísu allt rangt sem Skafti segir um skrif mín, forsendur og samhengi þeirra (sjá hér). Auk þess er hann augljóslega ókunnugur rannsóknum og aðferðafræðum fátæktarrannsókna.

Það kemur ekki að sök. Skafti hefur í staðinn þann hátt á að smjatta á gömlu skroi sem Hannes Hólmsteinn hefur spýtt út úr sér í stjórnmálabaráttu sinni. Þó skro Hannesar sé ekki beint veislumatur þá gerir Skafti sér þetta að góðu.

Hann endurómar rödd Hannesar samviskusamlega, stundum nánast orðrétt.

Þetta er Skafta nægur efniviður til að kveða upp dóma um hver hafi unnið og hver tapað í hinum ýmsu skrifum um fátækt.

Gögn, aðferðir og staðreyndir skipta engu máli.

Hávaðinn er hins vegar það sem máli skiptir hjá Skafta og félögum hans í frjálshyggjunni. Fullyrða og nafngreina digurbarkalega í fyrirsögnum. Endurtaka svo í sífellu í von um að fals og óhróður nái að síast inn í þjóðarsálina.

Hávaði er auðvitað alveg fullnægjandi þegar erindið er áróður.