Að sumu leyti má segja að lítill munur sé á stefnu eða sjónarmiðum miðjuflokkanna á Íslandi: Bjartrar framtíðar, Dögunar, Framsóknarflokks, Hægri grænna, Lýðræðisvaktar og Samfylkingar. Auðvitað er afstaða til einstakra mála ólík, t.d. ESB aðildar, en á heildina litið ber frekar lítið í milli.

Við sem erum á miðjunni í pólitíska litrófinu eigum ansi marga valkosti, en spurning er hvort kröftunum sé ekki dreift um of með smáflokkaframboðum, sem sum hver eru á veikum grunni?

Yst í pólitíska litrófinu, bæði á vinstri og hægri væng, eru hins vegar meiri frávik. VG og Sjálfstæðisflokkurinn skera sig úr. VG er hinn skýrasti vinstri flokkur á Íslandi en Sjálfstæðisflokkurinn er fulltrúi róttækrar hægri frjálshyggju, í bland við þjóðernislega íhaldssemi og sérhagsmunagæslu fyrir yfirstéttina.

Sérstaða VG liggur ekki aðeins í því að vera lengst til vinstri, heldur eru ríkar áherslur þeirra á umhverfisverndarmál, græna hagkerfið og jafnrétti kynjanna afar mikilvægar og sérstakar.

VG-menn voru líka þeir einu á Alþingi sem vöruðu alvarlega við efnahagsstefnunni og fjármálaþennslunni á árum bóluhagkerfisins, þegar frjálshyggja,  græðgi og skuldasöfnun keyrðu úr hófi.

Betra hefði verið ef ráðum VG-fólks hefði verið fylgt á þeim óheillaárum.

Staða VG í könnunum hefur verið erfið undanfarið. Það er viðbúið að stjórnarflokkar sem sitja í gegnum erfiða kreppu láti á sjá í vinsældarmælingum, því margir hafa undan miklu að kvarta á krepputímum. Þeir beina óánægju sinni gjarnan að sitjandi ríkisstjórn, þó orsök vandans liggi annars staðar.

Þannig voru það t.d. fjármálabraskarar og atvinnurekendur sem settu Ísland á hliðina með geigvænlegri skuldasöfnun fyrir hrun – en almenningur kennir ríkisstjórninni sem tók við hrundu búi um hvernig allt er. Það er ósanngjarnt, en því miður algengt.

Sundrung í eigin röðum varð VG einnig dýrkeypt. Of margir VG-liðar féllu fyrir því áróðursbragði Sjálfstæðismanna að kalla aðildarviðræðurnar „aðlögunarviðræður“. Það var út í hött. Ekkert var rangt við þá leið að kanna hvað aðild gæti falið i sér og leyfa þjóðinni að taka afstöðu til niðurstöðunnar – um leið og VG-fólk gat verið andvígt aðild, jafnvel þó góðir kostir væru í boði.

Þeir sem taka að sér að stjórna eftir fjármálahrun og almennt í djúpri kreppu sjá gjarnan vinsældir sína gufa upp á nokkrum mánuðum eða misserum. Þetta höfum við ítrekað séð í kreppuhrjáðum Evrópulöndum undanfarið.

Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímur J. Sigfússon hafa ekki farið varhluta af slíkri þróun. Þau mælast með lítinn stuðning í könnunum, þó almennt séu þau talin hafa staðið sig afar vel. Bæði hverfa nú úr forystusveit sinna flokka. Það býður upp á endurnýjun, sem skapar flokkum þeirra betri tækifæri í kosningunum.

Athyglisvert er að Bjarni Benediktsson er þó með minni stuðning og traust í nýjustu könnun en bæði Jóhanna og Steingrímur! Hann situr þó áfram – en augljóslega sem afar veikur leiðtogi í sínum flokki.

Katrín Jakobsdóttir mun án efa styrkja stöðu VG í komandi kosningum, enda er hún sérstaklega geðþekk manneskja og álitlegur stjórnmálamaður. Góður hugur og eining virðist hafa ríkt á landsfundi VG um helgina, þrátt fyrir að Evrópumálin séu VG erfið.

Það má því búast við að staða VG geti vænkast í aðdraganda kosninganna.