Verkfallið í framhaldsskólunum dregst á langinn og lítið virðist ganga.

Verkefni kennara er að ná fram umtalsverðum kjarabótum og lyfta launum kennara upp fyrir meðaltal OECD-landanna. Það er forsenda fyrir umbótum í skólastarfi og betri árangri nemenda. Auk þess hafa kennarar dregist afturúr öðrum.

Þetta krefst umtalsvert meiri hækkana en samið var um í ASÍ-samningunum. Þar er einmitt fyrirstaðan. Erfitt verður að brjótast út úr þeim samanburði. En rjúfa þarf spennitreyjuna og það kallar á sérlausn fyrir kennara.

Nærtækast er að tengja samning um áform um styttingu námstíma til stúdentsprófs við verulegar kjarabætur fyrir kennara. Styttingin og aðrar umbætur réttlæta kjarabætur kennara umfram aðra. Allir munu samþykkja það.

Hvers vegna eru kennarar þá ekki jákvæðari gagnvart tengingu sérstakra kjarabóta og áforma um styttingu framhaldsskólans? Kanski er þetta bara samningatækni hjá þeim, vilja fyrst sjá alvöru vilja til raunverulegra kauphækkana fyrir þetta. Það má vera raunsætt, ef fyrirstaða er mikil hjá ríkinu.

Kennarar gætu samið um innleiðingu styttingarinnar á einhverju árabili, með lágmarksfjölda uppsagna. Fækkun gæti komið með starfsmannaveltunni, þ.e. að ekki verði ráðið í stað þeirra sem hætta á tilteknu árabili.

Klókir samningamenn gætu nýtt sér þessa sérstöðu til umtalsverðra kjarabóta í skólunum, vel umfram ASÍ-samninginn. Slík stór lagfæring kennarakjara er löngu tímabær.

Án þess að byggja slíka lagfæringu á sérstöðu verður róðurinn þungur og framfarir í skólakerfinu dragast á langinn.

Síðasti pistill: Útkall hjá Hólmsteini og náhirð auðmanna