Í gær birtist tímamótafrétt frá Hagstofunni. Um 630 fleiri fluttu til landsins en frá því á síðasta ársfjórðungi 2012. Landflótta hrunáranna hefur verið snúið við!

Það blés ekki byrleg við fyrir íslensku þjóðinni í kjölfar hrunsins. Fjármálakerfið var hrunið til grunna. Við blasti skuldamartröð, hrun lífskjara og djúp efnahagskreppa til lengri tíma.

Margir spáðu okkur illa. Mér varð hugsað til Færeyja sem sukku djúpt í kreppu um 1990 og töpuðu 10-12% íbúanna til Danmerkur. Yrði samsvarandi landflótti héðan, þar sem unga kynslóðin gæfist upp á Íslandi?

Eftir athugun á sambandi brottflutnings við kjaraskerðingar og atvinnuleysi á liðnum áratugum komst ég að þeirri niðurstöðu að miðað við spár AGS um samdrátt efnahagslífsins mætti búast við að um 3-4% þjóðarinnar myndi tapast frá landinu á næstu árum (brottfluttir umfram aðflutta). Ég nefndi 3% í viðtali við Fréttablaðið en færði rök fyrir allt að 4% tapi í fyrirlestrum hér heima og erlendis.

Það er auðvitað stór biti að tapa 3-4% íbúafjölda vegna kreppu.

Nú liggur niðurstaðan fyrir, landflóttinn virðist stöðvaður og hægt að gera upp tapdæmið.

Niðurstaðan er sú, að Ísland tapaði 2,6% íbúa sinna frá 2009 til 2011. Það er minna en ætla mátti út frá stærð hrunsins, kjararýrnun vegna gengisfalls krónunnar, aukinni skuldabyrði og atvinnuleysi.

Í hausum talið er þetta mesta tap Íslands á lýðveldistímanum og einnig sem hlutfall íbúa. En það er athyglisvert að skoða tap íslenskra ríkisborgara sérstaklega.

Íslenskir ríkisborgarar sem töpuðust voru um tveir þriðju heildartapsins, eða um 1,7% þjóðarinnar. Það er hins vegar litlu meira en tapaðist eftir hrun síldarstofnsins 1967-8. Tapið þá var um 1,5% íbúa (frá 1968 til 1971).

Við sleppum furðu vel frá hruninu hvað þetta snertir, þó vissulega sé tapið mikið og alvarlegt.