Fjármálaráðherra, Bjarni Benediktsson, segir það óraunsæja kröfu að Íslendingar greiði þjóðaratkvæði um áframhaldandi aðildarviðræður við Evrópusambandið, þar sem „það sé ekki á dagskrá Alþingis“.

Hvað á hann við?

Hvers vegna er óraunsætt að hafa þjóðaratkvæðagreiðslu um að klára eða stöðva aðildarviðræður án niðurstöðu, eins og þjóðinni var ítrekað lofað – og sem um 80% kjósenda vilja að verði efnt?

Það var ekki óraunsætt þegar loforðin voru gefin. Hvers vegna er það óraunsætt núna?

Hér er svar Bjarna (birt á vef RÚV):

“…í þessu tilviki (er) óraunsætt, að efna til atkvæðagreiðslu um hluti sem eru ekki á dagskrá þingsins. Það er til dæmis ekki á dagskrá Alþingis, sannarlega ekki frá stjórnarmeirihlutanum, að ganga í ESB eða halda viðræðunum áfram. Engu að síður birtist krafa um að það verði gert. Það er miklum vandkvæðum bundið.”

“Sama hver niðurstaðan yrði myndi hún ekki leiða til árangurs í aðildarviðræðum.”

Bjarni ítrekar sem sagt að hann telur þjóðaratkvæðagreiðslu óraunsæa nema ljóst sé fyrirfram að niðurstaðan verði sitjandi ríkisstjórn þóknanleg.

Ef niðurstaðan verði á annan veg (t.d. að þjóðin vilji klára aðildarviðræður og kíkja í pakkann, áður en hún tekur afstöðu til aðildar) þá muni ríkisstjórnin ekki framkvæma vilja þjóðarinnar.

Með slíkum skilyrðum eru þjóðaratkvæðagreiðslur ekki lýðræðislegar – raunar einskis virði.

Það er ekki pláss fyrir beint lýðræði í heimi Bjarna Benediktssonar.

Lýðræði er óraunsæ krafa, segir hann.

Síðasti pistill: Heillandi ópera Gunnars Þórðarsonar