Samtök atvinnurekenda (SA) buðu verkalýðsfélögunum kaupmáttarrýrnun fyrir alla sem eru með 400 þúsund krónur á mánuði og yfir.

Það var heldur snautlegt tilboð, svo ekki sé meira sagt – enda viðræðum slitið að hálfu VR, Eflingar, VLFA og VLFG.

Þetta má sjá í grein minni á Kjarnanum sem ber saman kröfu verkalýðsfélaganna og tilboð SA (sjá hér).

SA menn segja tilboð sitt vera grundvallað á mati á „svigrúmi“ til kauphækkana sem er þannig reiknað, að nær útilokað er að hagvöxtur skili sér í kaupmáttaraukningu fyrir þorra almennings.

Pælið í því!

Með öðrum orðum, þó hagvöxtur í ár og næstu tvö árin verði nálægt 2% á ári að meðaltali þá telja SA-menn að nauðsynlegt sé að bjóða öllum þorra launafólks kaupmáttarrýrnun – þrátt fyrir slíkan hagvöxt, sem er ágætur á alþjóðamælikvarða.

Slíkt tilboð SA er auðvitað út í hött og fjarri lagi að verkalýðshreyfingin geti sætt sig við það – hvað þá að það yrði endurtekið þrjú ár í röð.

Krafa verkalýðsfélaganna er raunsæ og réttlát

Samkvæmt kröfum verkalýðsfélaganna fá lægstu launahóparnir mesta kaupmáttaraukningu og í reynd fá um 95% launafólks aukinn kaupmátt samkvæmt kröfunni.

Einungis launahæstu 5 prósentin gætu fengið smá rýrnun kaupmáttar með flatri krónutöluhækkun – en það er einmitt fólkið sem hefur fengið langmestu kauphækkanirnar á síðustu árum. Ofurlaunafólkið.

Hagvöxtur á auðvitað að skila sér í bættri afkomu alls þorra launafólks og nú er komið að því að lægstu hóparnir fái mest.

Þess vegna verða verkalýðsfélögin að standa fast á kröfum sínum.

Markmiðið er að hægt sé að ná endum saman á lægstu dagvinnulaunum.

Það er bæði raunsætt og réttlátt.