Lífið markar okkur með ýmsum hætti. Við vinnum sigra og upplifum ósigra. Við kynnumst sum hver lífsbaráttu sem er ómannlegt að þola en gerir okkur oft kleift til að skilja heiminn og verkefnin sem okkur eru sett. Á einn eða annan hátt þá sigrum við – að lokum.

Tindur Gabríel, eða Ingimundur Valur Hilmarsson var hersir hins lifandi lífs og háði mestu orrustur þess. Tindur Gabríel lést fyrir skemmstu. Ég kynntist Tindi á vígvelli sínum. Í mestu þjáningum alkahólismans reis Tindur Gabríel upp og sigraði baráttuna það skiptið. Í fallegu viðtali í Fréttablaðinu þann 4. ágúst s.l. var Tindur Gabríel í sigurborgum og stoltur af ró sinni og edrú sigri. Hann ræddi einmitt um atið í borginni og þá staðreynd að einmanaleikinn er í raun allstaðar. En Tindur Gabríel tókst á við einmanaleikann á sinn hátt og var eftirbreytni í því. Með náttúruna og heimspekina í örmum sér naut hann þess sem Guð gaf. Í viðtalinu naut hann sín.

Eitt skiptið hitti ég Tind Gabríel í einni orrustunni á Ingólfstorgi í Reykjavík. Hann var lemstraður og þreyttur eftir átökin við Bakkus. „Ég þarf að hvíla mig, ég Tindur Gabríel, eins og nafnið Gabríel erkiengill Guðs. Ég heiti eins og erkiengillinn sem Guð hefur…hetja Guðs,“ sagði Tindur Gabríel við mig og við ræddum saman um Guð stutta stund, en ég heyrði það strax að hann hafði trúna í hjarta sínu og guðlegan styrk.

Nú hefur þessi góði maður yfirgefið vígvöllinn þar sem sigrarnir voru og aðrar orrustur sem unnust eða töpuðust. Eftir situr minning um mann sem kannski var einmana í ati borgarinnar, týndur í kerfislægu þrasi um raunverulegt líf fólks sem verður utanvelta í baráttunni. Fólkið sem sigrar að lokum, en er einmana í borginni – og andvarp þeirra þagnar að lokum.

„En engillinn svaraði honum: „Ég er Gabríel sem stend frammi fyrir Guði“… Lúkasarguðspjall.

Blessuð sé minning minning þín Tindur Gabríel.