Eldri bróðir minn starfaði á sínum yngri árum meðal annars sem dyravörður í Regnboganum sem var kvikmyndahús og er nú þar sem Bíó Paradís er til húsa. Dyraverðir í kvikmyndahúsum voru reffilegir menn, jafnvel sumir í júníformi. Þeir tóku afrifu miðana og vísuðu fólki til sætis. Þeir höfðu vasaljós til að lýsa yfir salinn í leit að lausum sætum fyrir þá sem komu of seint, sýningin hafin, og tróðu sér svo meðfram sætaröðinni. Var það gjarnan mikil truflun og fengu þeir kvikmyndagestir illt auga frá öðrum gestum sýningarinnar.

Gjarnan um helgar þótti mér gaman að hjálpa til við gæsluna og stóð stoltur í anddyrinu og fylgdist með bróður mínum vinna verk sitt með miklum sóma og af ábyrgð. Eitthvað var um að krakkagrey reyndu að fara á kvikmyndir sem bannaðar voru yngri en 16. ára. Man ég eftir einum ólátabelg úr hverfinu mínu reyna það en bróðir minn stöðvaði hann. Er ekki laust við að hlakkað hafi í mér að sjá hann stara á mig með mikilli öfund – hinumegin við gluggann og í öruggum höndum dyravarðarins.

Ég var svo heppinn þegar bróðir minn var í hurðinni, að fara á alla sýningartíma dagsins – þrjú, fimm, sjö, níu, og ellefu. Fékk ég nóg af poppkorni og gosdrykki. Ég var greifi í sölum Regnbogans. Þegar leið á kvöldið fór ég heim með bróður mínum, sæll og uppfullur af poppkorni. Í einhver skipti fengu mínir bestu vinir að upplifa þennan einstaka munað og forréttindi. Fréttist það fljótt og þótti mikið. Ólátabelgurinn komst svo að því einnig og framvegis hnussaði hann til mín er við mættust, eða þar til hann varð sextán ára.