Einkavæðing hefur ekki fært íslensku þjóðinni gæfu hingað til. Öðru nær.

Einkavæðing bankanna misheppnaðist svo herfilega að hún leiddi þjóðarbúið næstum í gjaldþrot – á örfáum árum. Margir einkaaðilar græddu þó gríðarlega á því ævintýri.

Einkavæðing Landssímans misheppnaðist einnig algerlega. Viðskiptavinir Símans borga kaupverðið smám saman fyrir “eigendurna”. Kaupendur og braskarar græddu einnig mikið á því ævintýri, en þjóðin tapaði. Dæmin eru fleiri.

Einkavæðing á Íslandi hefur ítrekað breyst í einkavinavæðingu, þar sem gróði sérhagsmunaaðila hefur ráðið för – á kostnað almannahagsmuna.

Nú boðar formaður Sjálfstæðisflokksins einkavæðingu Landsvirkjunar. Að þessu sinni til lífeyrissjóðanna. Þingmaður flokksins vill selja helming fyrirtækisins í byrjun.

Sala til lífeyrissjóðanna er augljóslega hugsuð sem millileikur að því að koma Landsvirkjun og orkulindunum sem hún nýtir í hendur einkaaðila, auðmanna flokksins. Innvígður og innmúraður Eimreiðarmaður er nú forstjóri Framtakssjóðs lífeyrissjóðanna. Hann yrði væntanlega í lykilhlutverki í þessu máli. Hann tengdist líka hinni misheppnuðu einkavæðingu Landssímans.

Lífeyrissjóðirnir geta þó varla keypt í Landsvirkjun nema hafa útgönguleið til að selja fyrirtækið áfram á hlutabréfamarkaði. Þar með væri leiðin vörðuð að því að afhenda auðmönnum orkulindir þjóðarinnar, beint eða óbeint. HS Orka og REI málin sýna hug og gerðir Sjálfstæðismanna í þessum efnum. Ekkert hefur breyst hjá þeim.

Auðmenn flokksins ágirnast orkulindirnar.

Það er raunar ævintýralegt að slíkt skuli geta komið á dagskrá eftir það sem á undan er gengið. Og svo skjótt!

Þetta sýnir mikilvægi þess að koma nýju stjórnarskránni í höfn. Að minnsta kosti nýja auðlindaákvæðinu og rýmri heimildum til að kalla eftir þjóðaratkvæðagreiðslum.

Þjóðin þarf að verja eignir sínar gegn ágangi gráðugra úlfa.