Að vera flóttamaður er góð skemmtun.

Flóttamenn eru í raun og veru túristar í dulargervi. Þeir ljúga upp allskonar sögum um að í heimalöndum þeirra ríki stríð eða ólýðræðislegir stjórnarhættir með skoðanakúgun og óeðlilegum afskiptum stjórnvalda. Minnihlutahópar séu ofsóttir, fólk sé fangelsað fyrir skoðanir sínar, þvingað í hjónabönd gegn vilja sínum, fái ekki sanngjarna málsmeðferð fyrir rétti, afbrotamenn sæti pyntingum (einnig fyrir skírlífisbrot og óæskilegar skoðanir), stundum dauðarefsingum og menn séu jafnvel látnir „hverfa“. Í raun er tilgangur þeirra þó bara sá að vinna ólöglega og helst að fá bætur líka. Það eru engin takmörk fyrir þeirri vitleysu sem fólk lætur sér detta í hug til að komast í gott frí á kostnað Vesturlandabúa. Stundum er ekkert að hjá þessu fólki nema hungursneyð en hættan á því að horfalla er ekki álitin mannréttindamál svo fólk fær nú sem betur fer ekki stöðu flóttamanns út á svoleiðis hégóma.

Flóttatúristar skemmta sér jafnan vel á ferðum sínum. Þótt þeir sæki einkum til Íslands hafa þeir oft ferðast víða; jafnvel farið í heila heimsreisu fyrir lítinn pening áður en þeir fara að mjólka velferðarkerfið á Íslandi. Einn þeirra flóttatúrista sem hafa komið til Íslands er Wali Safi. Hann bjó um tíma í ruslagámi í Grikklandi. Það þótti honum nú skemmtilegt enda var honum farið að leiðast heima í Afghanistan, einkum eftir að hús nágranna hans varð fyrir sprengingu. Í Grikklandi frétti hann samt að það væri ennþá meira fjör á Fit en í grískum ruslagámum svo hann lagðist í „asylum shopping“ eins og svo margir afghanskir ævintýramenn. Hann smyglaði sér inn á Íslendinga með því að tyggja upp tröllasögu af „talíbönum“ sem eru í rauninni mestu meinleysisgrey þótt þeir hafi ekki tryggt þau gífurlegu lífsgæði sem flóttatúristar fá á Fit. Þegar það dugði ekki til hótaði hann að stúta sér. Þetta er svo athyglissjúkt þetta fólk.

Flóttatúristar eru hamingjusamir á Íslandi. Einkum líkar þeim vel hversu langan tíma tekur að afgreiða hælisumsóknir þeirra því það gefur þeim lengri tíma á bótum.  Að vísu eru þeir til sem sjá skrattann í hverju horni og finnst líka ómögulegt að vera á bótum við að kynnast landi og þjóð. Ot Alaas, bæklunarskurðlæknir frá Síberíu er einn þeirra. Hann kom til Íslands í desember 2006. Honum hafði leiðst í fásinninu heima svo hann skrifaði blaðagrein þar sem hann gagnrýndi Pútín. Yfivaldið tók ponkulítið í lurginn á honum fyrir það, lamdi hann smávegis. Ekkert bigg díl sko, bara nýrnaskaði, beinbrot og svona smávegis. Læknirinn lét sér það að kenningu verða, leysti fjölskyldu sína upp og hélt út í heim að leita sér frægðar og frama. Hann komst í feitt á Íslandi og varð svo hrifinn af landi og þjóð að eftir sjö mánaða bið fór hann í hungurverkfall, svona eins og flóttatúristar og ævintýramenn gera gjarnan til að knýja á um að ósanngjarnri kröfu þeirra um hæli verði sinnt. Mehdi Kavyanpoor var ekki eins óþolinmóður. Hann var búinn að sprella á Íslandi í sjö ár áður en hann fékk frekjukast og hótaði að kveikja í sér. Já það er aldeilis fjör hjá þessum flóttamönnum.

Það er gott að vera flóttatúristi á Íslandi enda er mulið undir þá á allan hátt. Þeir fá að búa á hótelinu að Fit í Reykjanessbæ, þeir fá matarúttekt í lágvöruverðsverslun og m.a.s. pening til að komast í bæinn einu sinni í mánuði. Þann dag nota þeir til að kynnast landi og þjóð. Hina dagana fara þeir á bókasafnið í Reykjanessbæ því þeir búa líka við þann lúxus að fá frítt bókasafnsskírteini. Flóttatúristar þurfa ekkert að vinna. Þeim er synjað um atvinnuleyfi svo þeir geti haldið áfram að lifa hóglífi á kostnað íslenskra skattgreiðenda. Þeir verða heldur aldrei veikir enda búa þeir við þann munað að fá bráðaþjónustu ef þeir slasast eða veikjast lífshættulega.

Það er nauðsynlegt að draga úr þessum flóttatúrisma því hagkerfið hreinlega ber hann ekki. Ég legg því til að Kristín Völundardóttir og annað starfsfólk Útlendingastofnunar bregði sér í heimsreisu sem flóttamenn (þau geta bara logið því að þau séu Palestínumenn) túri skilríkjalaus í gegnum Mið-Austurlönd, sæki um hæli á Ítalíu og reyni loks fyrir sér í Noregi eða Danmörku. Þannig myndu þau áreiðanlega verða margs vísari um þá klæki sem „asylum shoppers“ beita til að slá ryki í augu Útlendingastofnunar.

Það þurfti engar „forvirkar rannsóknarheimilidir“ til að koma upp um glæpastarfsemi Vítisengla. Það þurfti engar tálbeitur til að koma upp um Karl Vigni og aðra stórtæka barnanauðgara. Það var heldur ekki neinn skortur á valdheimildum sem réði því að það tók þá viku að sækja sönnunargögn Kastljóssins gegn Karli Vigni. Sú afsökun að umfang efnisins hafi verið svo gífurlegt að þeir hafi þurft margar vikur til viðbótar til að handtaka hann, er svo vond að maður fær hreinlega kjánahroll.

Þegar yfirvöld standa sig ekki er viðkvæðið það að stofnanir séu svo fjársveltar og hafi svo lítil völd. Á sama tíma blasir það við að menn ganga lausir þrátt fyrir rökstuddan grun um kynferðisbrot. Í stað þess að horfast í augu við afglöp lögreglu og vanhöld á samstarfi stofnana innan kerfisins, á nú að nýta þetta gullna tækifæri til að auka valdheimilidir vanhæfrar lögreglu, hugsanlega á kostnað mannréttinda.

Á meðan lögreglan hefur ekki einu sinni döngun í sér til að senda sína eigin starfsmenn í frí á meðan mál þeirra eru í rannsókn, er fráleitt að halda því fram að vandamálið sé skortur á valdheimildum. Menn ættu því fremur að krefja lögregluna skýringa á afglöpum sínum en að fá henni meiri völd; völd sem stuðla að eftirlitssamfélagi og greiða veg fasískra stjórnarhátta.

Síðustu daga hefur mikið verið rætt um réttmæti þess að fjölmiðlar birti nöfn grunaðra glæpamanna og myndir af þeim. Eins eru skiptar skoðanir um það hvort beri að nota orðalagið „meint kynferðisbrot“ frekar en að slá því föstu að brot hafi verið framið.

Mál Karls Vignis

Fyrir liggur að barnaníðingurinn Karl Vignir Þorsteinsson hefur, auk þess að játa á sig hálfrar aldar raðnauðgaraferil, bæði verið sakfelldur fyrir kynferðisbrot og staðinn að verki við brot sem aldrei voru kærð. Fáir draga í efa réttmæti þess að nafngreina hann. Mál Karls Vignis er því vatn á myllu þeirra sem vilja auka siðferðilegt frelsi fjölmiðla til að græða á runkfréttum; málum sem vekja mikla vandlætingu og seljast því betur sem fleiri smáatriði og nákvæmari persónuupplýsingar koma fram.

Þrátt fyrir undantekningar á borð við mál Karls Vignis ætti meginregla fjölmiðla að vera sú að forðast að birta persónuupplýsingar um fólk sem ekki hefur verið sakfellt. Mörg dæmi eru um að opinber umfjöllun hafi valdið saklausu fólki óbætanlegum skaða en ég ætla aðeins að nefna eitt dæmi að sinni.

Ekki meintur heldur morðingi

Í maí 2011 lést íslensk kona, Hallgerður Valsdóttir, eftir stutta banalegu. Hún var með áverka á hálsi og í fyrstu var talið að maðurinn hennar væri valdur að þeim. Síðar kom í ljós að hann var saklaus, áverkarnir gátu ekki verið af mannavöldum.

Maðurinn var nafngreindur í fjölmiðum og amk einn fjölmiðill; DV, fjallaði um málið eins og  sekt mannsins væri hafin yfir vafa. Í þessum pistli er staðhæft án nokkurs fyrirvara að maðurinn sé sekur:

Hér á Íslandi liggur kona þungt haldin í öndunarvél á gjörgæsludeild Landspítalans. Eiginmaður hennar réðst á hana tveimur vikum eftir brúðkaupið og réði henni nánast bana. Hann situr nú í gæsluvarðhaldi vegna tilraunar til manndráps.

Hér er því svo slegið upp í stórri fyrirsögn að Hallgerður hafi látist af völdum eiginmanns síns.

Þessi maður hét Ólafur Donald Helgason. Hann átti engan ofbeldisferil að baki en blaðamenn bentu samviskusamlega á að hann hefði fengið dóm fyrir aðild að fíkniefnasmygli án þess að gera neina tilraun til að útskýra hvað það kæmi málinu eiginlega við.

Fjölskylda Ólafs fór fram á að mannorð hans yrði hreinsað. Það var í sjálfu sér gert með viðurkenningu á því að áverkarnir væru ekki af mannavöldum en það var ekki nóg. Ólafur Donald og fólkið hans þurftu á því að halda að samfélagið fengi betri staðfestingu á sakleysi hans. Kannski hefði opinber afsökunarbeiðni af hálfu lögreglu hjálpað til en það þarf mikið til þess að yfirvaldið biðjist afsökunar á mistökum sínum. Ég hef heldur ekki fundið neina afsökunarbeiðni frá blaðamönnum DV sem fullyrtu að hann hefði banað konunni eða frá ritstjórninni sem er ábyrg fyrir umfjöllun þeirra. Það var bróðir Ólafs sem tók sjálfur að sér að hreinsa hann með því að segja söguna alla.

Maðurinn, sem reyndist ekki morðingi, lést stuttu síðar. Ekki er vitað hvert banamein hans var. Það sem við vitum er að hann hafði orðið fyrir þungum áföllum. Að meðan konan hans lá fyrir dauðanum var hann ekki í faðmi fjölskyldunnar, heldur í einangrun, grunaður um að bera ábyrgð á því ástandi sem skömmu síðar dró hana til dauða. Við vitum líka að hann var ekki bara nafngreindur í fjölmiðlum; hann fékk ekki einu sinni að vera „meintur“. Hugsanlega hefur röð áfalla flýtt fyrir dauða hans eins og bróðir hans telur.

Hver er meðvirkur með hverjum?

Samfélag sem hefur áhyggjur af þeirri meðvirkni með ofbeldismönnum sem felst í því að forðast nafnbirtingar og slá varnagla við fréttum af alvarlegustu tegund glæpa, (t.d. með því að nota orðið „meintur“ af örlæti) ætti kannski að íhuga hvort felist pínulítil meðvirkni í því að samþykkja að menn eins og Karl Vignir Þorsteinsson eða Andreas Breivik verði að réttlætingu fyrir vinnubrögðum sem eyðileggja mannslíf.

Við andfeministar, sem (vegna meðvirkni með ofbeldismönnum, kvenhaturs og ástar á „feðraveldinu“) efumst um þann heilaga rétt meintra þolenda að fjölmiðlar leggi mannorð meintra gerenda í rúst með ónærgætinni fréttamennsku, hugsum stundum til þeirra sem hafa hlotið álíka örlög og Ólafur Donald Helgason. Við hugsum sem svo; eitthvað svipað gæti komið fyrir mig, eða bróður minn. Við hugsum líka; hvaða blaðamaður mun þá taka að sér að bera nágrönnum mínum tíðindin? Einhver sem er mikið í mun að selja fréttina sína? Einhver sem langar mikið til þess að sem flestir trúi því að fólk af mínu þjóðerni, minni stéttarstöðu eða mínu kyni, sé einfaldlega ógeð?

Það þjónar ekki hagsmunum fjölmiðla að láta þann sem grunaður er um glæp njóta vafans. Ég trúi því samt að flestir blaðamenn taki mannhelgi fram yfir stundarhagsmuni fjölmiðilsins. Ég hef meiri áhyggjur af femninisku rétttrúnaðarkirkjunni, því þar eru það ekki stundarhagsmunir sem ráða för, heldur hugsjónir. Stríð gegn kynbundnu ofbeldi, stríð gegn þeim sem vinna börnunum okkar mein. Hugsjónin er góð en bagalegt er að í hugsjónastríði eru engir stríðsglæpir skilgreindir.

Jæja, loksins hefur meintur feministi gert heiðarlega tilraun til að svara gagnrýni minni, þ.e.a.s. því sem ég hef sagt en ekki einhverju allt öðru.

Með vísu Steingríms Thorsteinssonar sem Gísli Ásgeirsson notar sem inngang að pistli sínum, lýsir hann þeirri afstöðu sinni að umfjöllun mín um ofstæki feminista sé ekkert nema „rógur“. Rógur er samkvæmt orðabókarskilgreiningu „ósönn illmæli“. Gísli tekur í pistli sínum fjögur af dæmum mínum um ofstæki feminista, sem hann flokkar samkvæmt þessu sem ósönn illmæli. Við Gísli  verðum víst seint sammála um það hvort dæmin sem ég tek eru ósönn eða ekki og því er best að láta lesendum eftir að dæma.

Dæmin sem Gísli flokkar sem rógburð

Félag um foreldrajafnrétti hefur barist fyrir dómaraheimild til að dæma foreldrum sameiginlegt forræði við skilnað. Halla Gunnarsdóttir lagðist á móti dómaraheimild. Meðal þeirra raka sem hún færði fyrir afstöðu sinni voru þau að dómaraheimild bjóði heim hættu á að ofbeldisfullir foreldrar fái of mikinn aðgang að börnum sínum. Í þessum pistli flettir Heiða B Heiðars ofan af nokkrum rangfærslum Höllu um málið og hvet ég lesendur til að kynna sér greinina. Sá sem sér dómaraheimild sem jafnréttismál hlýtur um leið að sjá frumvarp Höllu gegn henni sem markvissa baráttu gegn foreldrajafnrétti. Hvort dómaraheimild er jafnréttismál verður hver að gera upp við sjálfan sig.

Ég tel ekki að Þráinn Bertelsson sé kvenhatari þótt hann flokki það sem ærumeiðingar að setja ósmekkleg skrif til ungar stúlku í sama flokk og barnanauðgun. Fólk þarf ekkert að vera sammála Þráni um að orðið „heimilisböl“ sé viðeigandi um atburði sem Jón Baldvin var einn ábyrgur fyrir en mér finnst ofstækisfullt að kalla það „kvenhatur“. Gísli lítur á þá afstöðu mína sem rógburð í garð feminista. Dæmi nú hver fyrir sig.

Tískubloggið er að mati Gísli ekki til þess ætlað að hæðast að stúlkum sem hafa útlit og tísku að áhugamáli (heldur bara því sem þær gera, segja og lesa.)  Ég er ekki ein um að hafa misskilið þetta svona hrapalega því ein af pjattrófunum svaraði fyrir sig og gerði það vel. Í pistlinum er einnig komið inn á það hvernig jafnréttisbaráttan var yfirtekin með pólitískum rétttrúnaði og konur sem uppfylltu ekki ákveðna staðalmynd flæmdar burt. Reyndar hefði ég ekki átt að flokka tískubloggið sem dæmi um ofstæki, heldur tvískinnung, en lesendur dæma sjálfir um það hvort tískubloggarinn er að hæðast að þeim sem hafa áhuga á útliti og tísku eða hvort það er bara rógburður af minni hálfu.

Í pistlinum sem Gísli vísar til, nefndi ég útúrsnúning á umfjöllun minni um hættuna á viðsnúningi á sönnunarbyrði og tengdi á þessa steinsmugugrein sem dæmi. Gísli telur þetta dæmi um rógburð minn gagnvart feministum þar sem þetta sé aðeins eitt nafnlaust blogg og steinsmugan sé ekki fulltrúi feministahreyfingarinnar. Kommon Gísli. Þetta er varla svaravert, það vita allir sem eitthvað hafa fylgst með umræðunni að ég er iðulega afgreidd með fullyrðingum um að ég sé að verja nauðgara eða gera lítið úr þolendum.

Er krafan um öfuga sönnunarbyrði fölnað laufblað?

Og hversu mikil innistæða er svo fyrir því áliti mínu að markmiðið sé að snúa sönnunarbyrðinni við? Gísli flokkar þá umfjöllun einnig sem róg en ég get nefnt mörg dæmi:

Þetta fölnaða laufblað skrifar nafnlaust og segir hlutina umbúðalaust.  Nú finnst Gísla lítið vera að marka nafnlaust blogg en hvað segir hann um þessi orð sem Guðrún hjá Stígamótum lét eitt sinn falla? (Myndin er tekin héðan.)

Ég hef áður bent á skrif Önnu Bentínu Hermansen og Maríu Lilju Þrastardóttur um karllægni réttarkerfisins (sem er ekki nærri eins kvenfjandsamlegt og þær staðhæfa). Þær stöllur segja m.a:

Sú skoðun er því ríkjandi að fórnarlambi nauðgunar eru settar þær takmarkanir við ákæru að sanna beri fyrir lögum, ásetning þess sem brýtur, framar því að meintur nauðgari skuli þurfa að sýna fram á sakleysi sitt.

Hér má sjá annað dæmi um það hvernig þetta viðhorf birtist; það er einfaldlega ekki inni í myndinni að kona geti borið rangar sakir á mann, þrátt fyrir mýmörg dæmi um það frá nágrannalöndnunum að meinsæri hafi sannast.

Daður við þá hugmynd að slaka á sönnunarkröfum, eða jafnvel að snúa sönnunarbyrðinni við, birtist afar vel í umræðunni um mál Egils Einarssonar en ég nefndi einmitt nokkur dæmi um það af hálfu þekktra feminsta í pistlinum sem Gísli er að gagnrýna. Ég get nefnt mörg fleiri um sama mál.

Lagafrumvarpið margrædda, (sem Gísli telur ýmist að sé ekki dæmi um sjónarmið feminista eða þá að boði alls ekki viðsnúning á sönnunarbyrði) varð ekki til af einskærri tilviljun í höfði Atla Gíslasonar. Frumvarpið hefði ekki orðið til nema vegna þess að þessi hugmynd hefur verið rædd í samfélaginu áratugum saman. Sú umræða varð fyrst áberandi með stofnun Stígamóta og það eru feministar sem hafa haldið þeirri umræðu uppi. Sem betur fer hefur frumvarpið enn ekki verið samþykkt.

Má þá aldrei viðurkenna sekt?

Þessi klausa í niðurlaginu á pistli Gísla er í meira lagi undarleg:

Nafngreindur maður var og er sakaður um barnaníð. Þar voru og eru engar sannanir fyrir hendi, aðeins orð þolenda og hugsanlega sálfræðilegt mat á andlegri líðan/áföllum, sem pistilshöfundur hefur hingað til gefið lítið fyrir, enda ekki byggt á vísindalegum staðreyndum, heldur svonefndri „upplifunarforsendu.“ Til að gæta hlutleysis verður að segja „meintir þolendur.

Um er að ræða mann sem hefur játað afdráttarlaust, fyrir framan myndavél, kynferðisbrot gegn miklum fjölda barna. Maðurinn hefur verið dæmdur fyrir kynferðisbrot, verið rekinn úr vinnu vegna kynferðisbrota, vitni hafa beinlínis staðið hann að verki og fjölda þolenda ber saman í lýsingum sínum á aðförum hans. Það er fráleitt að bera slíkar sannanir saman við þau dæmigerðu mál sem vísað hefur verið dómi frá vegna skorts á sönnunum. Að sjálfsögðu eiga fjölmiðlar að veita yfirvöldum aðhald með rannsóknarblaðamennsku og þótt grundvallarregla fjölmiðla ætti að vera sú að líta á fólk sem saklaust uns sekt er sönnuð, væri það vont dæmi um pólitískan rétttrúnað, að halda svo fast við þá meginreglu að ekki megi greina frá himinhrópandi sönnunum. Frásögn einnar manneskju eða vottorð um áfallastreituröskun er ekki slík sönnun.

Hvar er laufskógurinn þá?

Kæri Gísli

Ef málflutningur kvenna á borð við Höllu Gunnarsdóttir, Guðrúnu hjá Stígamótum, Hildi Lilliendahl, Sóleyju Tómasdóttur, Önnu Bentínu Hermansen, Maríu Lilju Þrastardóttur, Ingibjörgu Dögg Kjartansdóttur, Launsátursbloggarann og Drífu Snædal, er „fölnuð laufblöð“ feministahreyfingarinnar, hvar er þá gróandinn? Hverjir eru hinir breiðu stofnar sem án þess að útmála konur sem fórnarlömb og karla sem skúrka, bera uppi baráttu fyrir kynjajafnrétti og stuðla að gagnkvæmum skilningi milli karla og kvenna?

Ég hef ekki orðið vör við laufþykkni uppbyggilegrar jafnréttisumræðu en ef þú veist hvar það leynist máttu gjarnan benda á nokkur laufblöð sem benda til sæmilega heilbrigðra viðhorfa. Eða er kvenhyggjan kannski lítið annað en hrungjörn lauf í haustskógi? Fögur orð og ímyndir, sem þegar betur að er gáð, benda til helsjúkra viðhorfa? Ég held það og þessvegna vona ég að hennar síðustu dagar séu í nánd.

Í umræðunni um mál Karls Vignis Þorsteinssonar hefur Guðrún Jónsdóttir hjá Stígamótum viðhaft ummæli sem vert er að staldra við. Þau eru þess efnis að mannréttindi þeirra barna sem eru í hættu hljóti að vega þyngra en mannréttindi barnaníðinga. Þetta er undarleg útlegging á mannréttindahugtakinu.

Mannréttindi eru réttindi sem fjöldi þjóða hefur bundist samkomulagi um að yfirvöld skuli tryggja öllum mönnum. Mannréttindi eru á ábyrgð yfirvalda. Mannréttindabrot er þannig glæpur sem yfirvald fremur gegn almennum borgara eða hópi fólks. Einstaklingar geta ekki framið mannréttindabrot, þeir geta hinsvegar framið glæpi. Það er svo aftur mannréttindabrot ef yfirvöld láta glæpi viðgangast, annað hvort með því að setja ekki lög gegn ofbeldi eða með því að framfylgja ekki lögum. Þannig er það glæpur ef Íslendingur lemur konu sína en í Íran eru líkamlegar refsingar karls gagnvart konu sinni ekki refsiverðar. Það refsileysi hlýtur að teljast mannréttindabrot.

Mannréttindi lúta að rétti til lífs, frelsis og mannhelgi, en mannhelgi felur í sér vernd gegn pyntingum og lítilsvirðandi meðferð. Hvergi nokkursstaðar í mannréttindasáttmálum er það flokkað sem mannréttindi að fá óáreittur að fremja ofbeldisverk eða að sæta ekki refsingu fyrir glæpi. Það eru hinsvegar mannréttindi þess sem er grunaður um glæp að hann fái samskonar meðferð hjá réttarkerfinu og samborgarar hans; að hann sé ekki látinn gjalda uppruna síns, lífsskoðana eða samfélagsstöðu. Að hann fái tækifæri til varna og að yfirheyrslur séu mannúðlegar. Það eru mannréttindi þess sem kemur fyrir dóm að sá dómstóll sé löglegur og faglegur og að hann verði ekki sakfelldur nema sekt hans sé hafin yfir vafa. Það eru mannréttindi þess sem sakfelldur er að refsing sé ekki til þess fallin að valda honum líkamlegum eða andlegum skaða.

Það eru þessir hlutir sem þeir sem hamra á mannréttindum sakborninga hafa áhyggjur af.  Það veit Guðrún eflaust vel en með því að orða hlutina á þennan hátt býður hún heim þeirri túlkun að valið standi annaðhvort um mannréttindi barna eða mannréttindi barnaníðinga. Að markmið þeirra sem vilja standa vörð um mannréttindi sé að skapa glæpamönnum góðar aðstæður til að brjóta gegn börnum og öðrum varnarlausum.

Sannarlega jaðrar það við mannréttindabrot gagnvart þeim sem eru í hættu á að verða ofbeldismönnum að bráð þegar íslensk stjórnvöld fresta því áratugum saman að setja lög sem hindra að hættulegum mönnum sé hleypt út í samfélagið án nokkurs eftirlits eða meðferðar. Um það getum við Guðrún verið sammála. Æskilegt væri þó að krafan um að komið verði í veg fyrir að barnaníðingar og aðrir hættulegir ofbeldismenn fái tækifæri til að halda uppteknum hætti, verði rædd á þeim forsendum, en ekki út frá þeirri hugmynd að skerða þurfi mannréttindi barnaníðinga. Það eru nefnilega ekki mannréttindi þeirra sem fremja voðaverk að fá svigrúm til að halda því áfram.

Réttindi grunaðra og sakfelldra til réttlátrar málsmeðferðar og mannúðlegrar meðferðar eru mannréttindi sem ekki má skerða, sama hversu hryllilega þeir hafa hegðað sér. Aðgengi barnanauðgara að börnum eru ekki mannréttindi. Það er því vel hægt að tryggja mannréttindi barna án þess að fórna mannréttindum sakamanna.

Kardimommubærinn er hættulegt leikverk. Fullt af kvenhatri og hægri öfgum. Svo hættulegt að sænski leikstjórinn Sofia Jupither vill láta taka verk Egners úr umferð fyrir fullt og allt, það dugar ekkert minna til að hindra komandi kynslóðir í kvennakúgun og fasisma.

„- annars geta menn bara lifað og leikið sér“

Hægri öfgar? Yfirvaldið Í Kardimommubæ, bæjarfógetinn Bastían, telur skyldu sína að vera ljúfur í viðmóti og halda uppi góðum bæjarmóral. Hann heilsar öllum með sömu virktum og finnst skemmtilegra að skipuleggja bæjarhátíðir en að eltast við bófa.  Menn skulu vera góðir og heiðarlegir en að öðru leyti mega þeir gera það sem þeim bara sýnist. Frekar anarkískt viðhorf hjá yfirvaldinu verð ég að segja.

Það er rangt hjá Sofiu að verkið boði að mannrán „gagnvart konum“ séu ásættanleg. Hið rétta er að Bastían bæjarfógeti fer að ræningjahúsinu til þess að frelsa Soffíu frænku úr klóm ræningjanna þótt ótti hans við ljónið hafi fram að því haldið honum í fjarlægð. Soffía kærir sig hinsvegar ekkert um að láta bjarga sér, ekki af því að hún sé haldin „Stokkhólmsheilkenni“, heldur hefur hún fundið valdafíkn sinni farveg.

„- það kveður lítt að körlum hér í Kardimommuborg“

Soffía er andstæða bæjarfógetans. Hún er stjórnlynd og hvöss, óhóflega ströng við Kamillu litlu og gagnrýnin á karlveldið í Kardimommubæ. Einkum er henni uppsigað við bæjarfógetann sem stendur sig ekki í því að handsama misindismenn. Ætla má að bæjarbragurinn í Kardimommubæ væri annar ef Soffía væri bæjarfógeti. Kannski kvenhatur Egners felist í því að setja hana ekki í valdastöðu? Eða felst hatrið í því að eigna konu stjórnsemi?

Soffía er ekki bara stjórnlynd í neikvæðri merkingu, heldur kvenskörungur. Hún gerir ræningjunum rækilega grein fyrir því að þótt hún kunni að þrífa og elda hafi hún ekki í hyggju að gera það á annarra forsendum en sínum eigin og það er ekki hún sem tekur skipunum frá þeim heldur öfugt. Það uppátæki ræningjanna að verða sér úti um húshjálp með þessari aðferð kemur þeim illilega í koll. Ég sé ekki kvenhatur í því að skapa kvenhetju sem lætur ekki vaða yfir sig og ég velti því fyrir mér hvernig senan í ræningjahúsinu hefði orðið samkvæmt feminiskum rétttrúnaði. En það eru óþarfa vangaveltur því feminiskur rétttrúnaður hefði hvorki leyft mannrán né þessa persónusköpun.

Ræningjarnir losa sig við Soffíu og þegar þeir láta greipar sópa í búðum bæjarins taka almennir borgarar lögin í sínar hendur og handsama þá. Ekki til að þóknast yfirvaldinu heldur til að þvinga yfirvaldið til aðgerða. Varla telja öfgasinnaðir hægri menn slíkt frumhlaup æskilegt en Bastían þakkar þeim fyrir hjálpina. Hann leggur sig fram um að láta sakborninga njóta vafans en þegar sannanirnar blasa við og það kemur í ljós að kökurnar og brauðin eru bara alls ekkert í sömu hillunni, nær hann fram játningu án nokkurs harðræðis.

„- og annast löngum uppþvottinn“

Í Kardimommubæ er fangelsun betrunarvist. Ræningjarnir njóta móðurlegrar umhyggju frú Bastían sem lýsir samstarfi þeirra hjóna við uppþvottinn þannig:

og alltid når jeg vasker opp, så tørker han for meg

Um 1950 gengu karlar sjaldan í húsverk en kvenhatrið felst kannski í því skapa kvenpersónu sem elskar manninn sinn og  kann að meta karl sem tekur þátt í heimilisstörfum?

Bastíanhjónin eru ekki staðlaðar kynjaandstæður því Bastían er álíka mildur og eiginkonan. Hann fær hinn söngelska rakara bæjarins í lið með sér til þess að endurskapa útlit ræningjanna. Sjálfsmynd þeirra breytist og þá fer að langa til að tilheyra samfélaginu. Líklega sér Sofia Jupither það sem boðskap um að maður þurfi að vera eins og allir aðrir til að vera samþykktur. Almennt einkennir lífsgleði og friðsemd íbúa Kardimommubæjar og þarna er vissulega verið að afmá sérkenni þeirra sem hafa lifað á jaðri samfélagsins. Það má auðvitað gagnrýna (án þess að virða það höfundi til vorkunnar að vera barn síns tíma) en Sofia lítur fram hjá því að normalisering er oft þáttur í meðferð þeirra andfélagslegu og er ætluð til þess að auðvelda þeim að aðlagast samfélagi sem úthýsir glæpamönnum og rónum. Það eru ekki hægri öfgar.

„Húrra fyrir ræningjunum!“

Þegar kviknar í turni Tóbíasar kemur „sérfræðiþekking“ ræningjanna að góðum notum. Þeir ganga vasklega fram og bjarga turninum frá bruna. Þannig er slæm fortíð nýtt til góðra verka; þótt líf ræningjanna hafi verið neikvætt er reynsla þeirra ekki ónýt.

Ræningjunum eru gefnar upp sakir en í stað þess að senda þá aftur til sama lífs, útvegar bæjarfógetinn þeim áhugaverð störf. E.t.v. má gagnrýna Bastían fyrir að auglýsa ekki embætti en á móti kemur að þeir sem veljast til stjórnunarstarfa eru ekki ættmenni yfirvaldsins heldur þeir sem eru á atvinnuleysisskrá og hæfir til starfans. Kasper verður slökkviliðsstjóri, Jesper sirkusstjóri og Jónatan bakari. Þeir verða þannig fulltrúar meginstoða samfélags; öryggismála, menningar og viðurværis. Ekki í þeim tilgangi að sefa lýðinn með brauði og leikum (enda eru bæjarbúar upp til hópa sérdeilis ánægðir með að hafa anarkista í stöðu bæjarfógeta) heldur vegna þess að það er til bóta fyrir samfélagið að fá slökkvilið og sirkus og bakarinn er að leita sér að aðstoðarmanni. Eru þetta hægri öfgar?

Í lokasenunni trúlofast Kasper og Soffía frænku. Líklega er það samfélagssáttmáli fremur en girndarráð en varla dettur sænska gagnrýnandanum í hug að líta á það sem hægri öfgar eða kvenhatur? Hvort jafnræði muni ríkja í því sambandi er svo vafamál en hitt er ekki vafi hvort þeirra er líklegra til að ríkja yfir hinu.

Er þá karlhatur í Kardimommubæ?

Kvenpersónurnar þrjár í Kardimommubæ eru vissulega staðalmyndir. Kvenskörungurinn Soffía frænka, húsfreyjan frú Bastían, og Kamilla litla sem er hæfileikarík en undirokuð – ekki af feðraveldinu heldur konu. Felst kvenhatrið í þessum ímyndum? Eða felst það í staðalmyndum sem slíkum? Ef svo er þá er Kardimommubær allt eins karlhatursverk. Vitringurinn Tóbías, sá eini sem Soffía ber virðingu fyrir og eini karlinn sem er ekki dálítið kjánalegur, væri e.t.v. efni í feðraveldisfulltrúa en hann er nú ekki í neinu valdabrölti heldur aðallega að gá til veðurs. Hinn blíði Bastían stendur ekki undir nafni sem yfirvald og ógæfumennirnir láta algerlega að stjórn Soffíu frænku og bráðna eins og smér í höndum frú Bastían. Aðrar karlverur er aukapersónur, hvorki hetjur né skúrkar.

Hvort er öfgafyllra Egner eða Jupither?

Það er ekki bara sænski leikstjórinn sem hefur áhyggjur af kvenhatri Egners. Ég held reyndar að það sé lítil alvara í þessum áhyggjum en ég velti því fyrir mér hvert stefnir. Þarf að taka upp kynjakvóta í barnaefni? Og væri gagn af kröfu um módel eða er þetta kannski frekar spurning um smá skynsemi?

Ég á bók eftir James Finngarner: Politically Correct Bedtime Stories. Hér er smá sýnishorn. Mér finnst þetta bráðskemmtileg bók en halló, þetta er paródía. En kannski þarf barnaefni að vera í þessum dúr til að teljast ekki stórhættulegt? Eða er pc fólkið kannski bara að grínast?

Það hefur líklega verið árið 1990 sem ég frétti af dvalarstað þekkts barnaníðings og hugmynd kom upp í mínum vinahópi. Hefði hún náð fram að ganga hefði ég sent þáverandi dómsmálaráðherra nafnlaust bréf sem hefði verið á þessa leið:

Þar sem réttarkerfið býður ekki upp á nein ráð til þess að takast á við barnaníðinga önnur en að loka þá inni og hleypa þeim svo út aftur jafn hættulegum og þeir komu inn í fangelsið, og þar sem enginn áhugi virðist vera fyrir því hjá ráðuneytinu að bæta úr því, ætlum við að þvinga þig til þess.

Við höfum handtekið Steingrím Njálsson og flutt hann á öruggan stað þar sem hann getur ekki orðið neinum að meini. Hann er vandlega hlekkjaður, hefur hjá sér vikuskammt af matvælum og vatni, fötu undir úrgang, dýnu og teppi, auk þess krosssgátur og tímarit sér til afþreyingar.

Þú hefur nú viku til þess að sjá til þess að sett verði lög um að „viðeigandi stofnun“ verði tekin í gagnið innan 6 mánaða og/eða aðrar lausnir sem tryggja að barnaníðingum og öðrum ofbeldismönnum verði ekki hleypt út á meðan ekkert hefur komið fram sem gefur ástæðu til að ætla að þeir muni láta af háttalagi sínu. Verði slík lausn ekki fundin innan viku er það á þína ábyrgð ef maðurinn þarf að svelta því við munum ekki vitja um hann. Við munum koma upplýsingum um dvalarstað hans til lögreglu um leið og lögin hafa verið staðfest.

Þessi hugmynd varð til í litlum hópi sem hafði ekki döngun í sér til þess að fremja mannrán í þágu málstaðarins. Þótt mér þyki mannrán ekki lengur sérlega góð hugmynd og þótt mikið þyrfti til þess að ég fengist til að skilja mann eftir bjargarlausan, án möguleika á að leita sér hjálpar ef hann skyldi veikjast, hugsa ég stundum um það hvort svona aðgerð hefði getað bjargað einhverju barni frá því að lenda í klóm nauðgara. Það er nefnilega svo ömurlegt að á meira en tveimur áratugum hefur sáralítið breyst í þessum málaflokki nema það að með netvæðingunni er orðið auðveldara að ofsækja kynferðisbrotamenn. Hvort þær ofsóknir hafa komið í veg fyrir glæpi veit ég ekki en ég er viss um að þeir dómar sem felldir eru yfir slíkum mönnum í netheimum hafa allavega ekki auðveldað þeim að leita sér hjálpar áður en skaðinn er skeður.

Ragnar Þór Pétursson birti í gær stórgóða grein sem ég hvet alla til að lesa. Auðvitað þykjast einhverjir geta lesið úr orðum Ragnars Þórs uppástungu um að barnanauðganir verði lögleiddar og níðingum boðin vinna á leikskólum. Ég hef fengið samskonar dóma þegar ég hef bent á að útskúfun geri kynferðisofbeldismönnum í raun ómögulegt að horfast í augu við hneigðir sínar og gjörðir. Þröngsýnt fólk telur víst að sá sem finnur til meðúðar með úrhrakinu hljóti þar með að samþykkja hegðun þess.

Þess væri óskandi að hinn forvarnaglaði innanríkisráðherra landins beitti sér fyrir því að koma á „forvirkum meðferðarúrræðum“ fyrir þá sem eru haldir barnagirnd (og helst alla sem finna fyrir ofbeldishneigð af einhverju tagi). Markviss meðferð er ekki í boði og væntanlega þurfa þeir sem leita sér aðstoðar að greiða fyrir lyf og sálfræðimeðferð. Að sjálfsögðu þarf einnig að koma á „viðeigandi meðferð“ fyrir dæmda barnaníðinga. Það hefur ekki leyst neinn vanda að geyma þá í tiltekinn tíma í fangelsi og hleypa þeim svo út í heim þar sem enginn vill neitt með þá hafa.

Ögmundur ætti að drífa í því sem fyrst að koma þessum málum í viðunandi horf. Það gæti nefnilega komið að því að almennir borgarar grípi til sinna ráða og þeir eru hreint ekki fáir sem telja ofsóknir, pyntingar og jafnvel dauðarefsingar, jafngóða hugmynd og mér þótti mannrán fyrir meira en tuttugu og þremur árum. Og það er heldur ekki tryggt að næsti hópur sem fær þá grillu í höfuðið að taka lögin í sínar hendur verði ung móðir, reynslulaus, bílprófslaus og tilheyrandi vinahóp þar sem enginn er fær um að beita ofbeldi.

Hatrið í garð feminista hefur ekki farið fram hjá neinum sem fylgist með umræðunni. Fúkyrðaflaumur og ofbeldisórar virka að vísu ekki vel til þess að breyta skoðunum neins en þetta virkar hinsvegar prýðisvel til þess að draga athyglina frá því sem þessar konur segja og að því hatursfulla skítkasti sem þær sitja undir. Sem er nú varla markmið þeirra viskubrunna sem beita fyrst og fremst persónuníði í málflutningi sínum.

En hver er ástæðan fyrir þessari óbeit? Oft hafa feministar skýrt þetta með því að körlum, einkum valdakörlum, standi ógn af kvenhyggjukonum af því að þær séu að breyta samfélaginu. Þetta stenst ekki skoðun. Í fyrsta lagi eru kvenhyggjusinnar ekki að breyta neinu sem skiptir máli. Feministar eru ekki að brjóta upp valdakerfið (ranglega kallað „feðraveldið“) heldur að reyna að yfirtaka það. Fleiri konur í valdastétt gætu vissulega ógnað völdum nokkurra karla, en það eru ekki valdakarlar sem lýsa órum sínum um að missa hnefann í andlit Hildar Lilliendahl eða nauðga Sóleyju Tómasdóttur, heldur valdalausir vesalingar. Auk þess stafar valdakörlum meiri ógn af öðrum valdakörlum en af kvenhyggjukonum en þeir gera samt ekki út fávita til að senda körlum hótunarbréf. Eða ef svo er þá halda hatursþolar úr hópi valdakarla þeim bréfum leyndum.

Vissulega er til fólk sem óttast feminista. Ég er t.d. dauðhrædd við þetta fólk. Ekki sem persónur, heldur hef ég áhyggjur af áhrifum hreyfingarinnar innan réttarkerfisins og því að við fáum þennan ófögnuð inn í grunnskólana í formi kynjafræðslu.  Mér finnst þó fáránlegt að reyna að díla við þetta vandamál með því að beina andúð á vondri hugmyndafræði að einstaklingum eða reyna að þagga niður í kvenhyggjufólki, þvert á móti vil ég að þau opinberi skoðanir sínar sem víðast svo almenningur átti sig á því hvað er að gerast.

Það er tilgangslaust að spyrja þolandann hversvegna aðrir leggi fæð á hann. Það er hinsvegar reynandi að spyrja hatursmennina sjálfa. Þegar búið er að skafa burt skítkastið og ofbeldisórana standa skýringarnar eftir. Skýringar sem réttlæta ekki með neinu móti þessa framkomu en varpa kannski ljósi á það hversvegna feministar eru hataðir. Flestir gefa þær skýringar að feministar séu öfgafullir, óbærilega leiðinlegir og hati karla.

Sóley Tómasdóttir auglýsti hvað eftir annað eftir dæmum um öfgar feminista á umræðukerfi DV um helgina.  Nú tel ég öfgar ekki vera vandamál í sjálfu sér. Öfgar eru bara það sem víkur frá norminu og það getur vel verið jákvætt. Öll mannréttindamál hafa í fyrstu verið talin til öfga. Ég kýs fremur að tala um ofstæki. Í almennri umræði hefur það sömu merkingu og öfgar svo ég býst við að hatursmennirnir myndu fallast á að nota það.

Ofstæki feminsta felst fyrst og fremst í því að ganga út frá hugmyndum sem ekki eru í neinu samræmi við þann veruleika sem flestir lifa í en þar er miðlæg sú hugmynd að karlar reyni alltaf að kúga konur. Ég hef margsinnis bent á dæmi um ofstopafulla nálgun, (auk dæma um tvískinnung, ýkjur og rangfærslur) en þau virðast gleymast jafnóðum. Því er upprifjunar þörf. Hér eru nokkur dæmi um ofstæki feminista:

Orð fólks sem ekki gengst inn á hugmyndafræði kvenhyggjunnar lögð út á versta hugsanlega veg

Þráinn Bertelson flokkaður sem kvenhatari fyrir að flokka dónabréfaskrif JBH sem dómgreindarbrest fremur en kynferðisglæp.
Jakob Bjarnar flokkaður sem kvenhatari fyrir að segja að kvennakjaftæði og kynjakvótarugl sé úldið.
Theodór Gunnarsson flokkaður sem kvenhatari fyrir að mælast til þess að menn stilltu sig um að taka Egil Einarsson af lífi í fjölmiðlum áður en dómur væri fallinn í máli hans.
Ofangreindir menn flokkaðir þannig með mönnum sem lýsa yfir vilja sínum til að drepa konur og ánægju sinni með hópnauðganir og önnur ofbeldisverk, í þessu albúmi.

Heimir Már Pétursson flokkaður sem nauðgaravinur fyrir að komast svo bjánalega að orði að Dominique Strauss Kahn hefði „áður lent í vandræðum vegna samskipta sinna við konur“ þegar hann var kærður fyrir nauðgun.
Davíð Þór Jónsson sagður hafa „brenglað viðhorf til kynlífs og kvenna“ af því að hann var ekki sammála feministum um aðferðir til að takast á við hörmungar tengdar kynlífsiðnaði.
Guðrúnu Bergmann gerð upp sú skoðun að konur eigi að hafa kynmök gegn vilja sínum, af því að hún gaf þetta ráð til að halda neistanum í sambandinu; „segðu frekar já en nei þegar þú ert ekki alveg viss um hvort þú sért tilbúin/n til að bregðast við löngun hins aðilans í kynmök – og beindu huganum að því að kveikja eldinn.“
Fullyrðingar um að ég sé í herferð gegn þolendum kynferðisofbeldis með því að benda á það geti leitt til dómsmorða að slaka á sönnunarkröfum og skilgreina nauðgun á upplifunarforsendum.

Mannorðsmorð þykja sjálfsögð ef þau þjóna málstaðnum  

Borgarfulltrúi krossar fingur í von um að gefin verði út nauðgunarákæra á hendur þekktum manni áður en rannsókn málsins er lokið.
Þekktur kvenhyggjusinni og áhrifamanneskja sem nú er framkvæmdastjóri Starfsgreinasambandsins skrifar pistil þar sem hún krefst opinberrar ákæru í hinu sama máli um það leyti sem rannsókn var rétt að hefjast. (Hún breytti titlinum síðar en fyrsta fyrirsögnin sést enn í vefslóðarglugganum)
Mikil hneykslun og mótmæli gegn því að tímarit setji á forsíðu sína mynd af manni sem hefur verið kærður fyrir nauðgun en kærunni vísað frá.

Kvenhyggjufólk sér klámdjöfulinn í hverju horni

Fullyrðingar um orsakasamband milli klámneyslu og kynferðisofbeldis. Þetta er bara einn tengill en af nógu er að taka.
Gefinn út klámvæðingarbæklingur til þess að sporna gegn kynferðislegri áreitni á vinnustöðum Reykjavíkurborgar enda þótt kynferðisleg áreitni sé nánast óþekkt þar.

Kynjafræðikennari í framhaldsskóla talar um það í útvarpi að það að fjarlægja kynhár „narti í hælana á barnagirnd.“
Fjallað um lególeikföng sem markaðssett eru með það fyrir augum að höfða til telpna sem „klámvædd leikföng.“
Öskudagsbúningar barna, jafnvel englabúningur og blómálfabúningur sagðir eftirlíking af klæðnaði gleðikvenna.
Áform um að bjóða telpum upp á „prinsessuskóla“ flokkuð sem „klámvæðing barna“ með þeim afleiðingum að konan þurfti að hætta við að halda námskeiðin.

Hugtök á borð við „nauðgun“, „mansal“ og „kynbundið ofbeldi“ gerð merkingarlaus 

Kynlífsþjónusta skilgreind sem „greidd nauðgun.“ (Sjá t.d. ummælaþráðinn hér)
Öll kynlífsþjónusta lögð að jöfnu við mansal. Þetta opinberast m.a. í því að „human trafficking“ er þýtt sem „mansal“.
Klám skilgreint sem „kynbundið ofbeldi“ og sett í flokk með líkamsársum, nauðgunum og kynlífsþrælkun. Hér sést t.d. hvernig þetta sjúka viðhorf er farið að síast inn í orðræðu alþjóðlegra mannréttindastofnana.
Talað um nauðgun „sem eitt skýrasta birtingarform karllægra yfirráða í samfélaginu almennt.“ Þetta kemur t.d. fram í MA ritgerð Guðrúnar Margrétar Guðmundsdóttur „Af hverju nauðga karlar“ en þar kemst hún að þeirri niðurstöðu að karlar nauðgi af því að það sé svo karlmannlegt.

Hugmyndir um umfang kvenhaturs bera keim af vænissýki

Ranghugmyndir um „nauðgunarmenningu“; þ.e. sú skoðun að kynferðisofbeldi sé viðurkennd hegðun í vestrænu samfélagi. Hér er dæmi um það hvernig kvenhyggjufólk telur rétt að bregðast við hættunni á nauðgun en í sumum löndum hefur þessum lista verið dreift til karlkyns vegfarenda þar sem það eru jú karlar sem nauðga.
Hryllingsglæpur í Delhi og staðalmyndir kynjanna taldar eiga sér sömu skýringu; þ.e. almennt kvenhatur.

Karlhatur skín í gegnum umræðuna

Málefnaleg gagnrýni karla á feminisma flokkuð sem hrútskýringar. Þetta er t.d. vinsæl afgreiðsla á knuz.is ef karl vogar sér að vera ósammála.
Áherslan í umfjöllun um kynferðisofbeldi er sú að „venjulegir menn“ nauðgi.
Stígamót skilgreina drengi niður fyrir 10 ára sem kynferðisofbeldismenn.

Fórnarlambsvæðing kvenna 

Mildari meðferð réttarkerfisins á konum en körlum snúið upp í óréttlæti gegn konum því með því að stöðva þær ekki valdi réttarkerfið þeim tjóni.
Fullyrðingar (á skjön við staðreyndir) um að allar konur í klám- og kynlífsgeiranum séu viljalaus fórnarlömb.
Aðeins sagður bitamunur en ekki fjár á kvennakúgun á Íslandi og í Íran.
Talið ægilegt vandamál að atvinnuleysi kvenna minnkaði hægar en atvinnuleysi karla eftir kreppu enda þótt mun fleiri karlar en konur misstu vinnuna við hrunið. Þetta viðhorf kom víða fram á netinu, hér er bent á eitt dæmi.

Forréttinda krafist handa konum

Aðstoðarmaður innanríkisráðherra berst markvisst gegn foreldrajafnrétti.
Það að konur fái minni framlög úr Tæknisjóði talið kynjamisrétti sem þurfi að breyta enda þótt árangurhlutfall kvenna sé mun hærra en karla. Um þetta er fjallað hér.

Virðingarleysi gegn konum sem hafa önnur lífsviðhorf en kvenhyggjusinnar

Haldnar ráðstefnur um kynlífsiðnaðinn án þess að neinum fulltrúa þess iðnaðar sé boðið til umræðunnar.
Sérstök bloggsíða stofnuð í þeim eina tilgangi að hæðast að stúlkum og ungum konum sem hafa áhuga á tísku.

Litið á hefðbundnar kynjaímyndir sem kúgunartæki

Viðbrögðin við nýju barnaefni sem elur á hefðbundnum kynhlutverkum voru nánast eins og um hatursáróður hefði verið að ræða.
Talað um það sem ægilegt vandamál að stúlkur sæki ekki í spurningakeppni framhaldsskólanna (rétt eins og hún sé merkilegri en stelpnamenning.) Á umræðuþræði hér stingur einn feministinn t.d. upp á því að sækja stúlkur inn í kennslustofuna eins og þær séu smákrakkar sem þurfi að skikka til einhvers sem talið er gjörsamlega nauðsynlegt að láta þær gera.

Yfirvaldstilburðir og ritskoðunarórar

Gjörningur með fasísku táknmáli og vísunum í frægt bókmenntaverk um eftirlitssamfélag til höfuðs viðskiptavinum kynlífsþjóna.
Vangaveltur um að leyfa eingöngu klám sem kynjafræðingar samþykki og hafi eftirlit með.
Húmor tekinn bókstaflega, t.d. var einn af söngtextum Baggalúts sagður hvetja til nauðgana.

Búin til fölsk mynd af vandamálum þar sem engin vandamál eru

Rannsókn sem sýnir örlítið minni aðsókn kvenna en karla að sundstöðum leiðir til þeirrar niðurstöðu að nauðsynlegt sé að grípa til aðgerða.

Þarf fleiri samantektir?

Þetta eru bara nokkur dæmi en engan veginn tæmandi listi. Ég tók þetta saman bara svo þetta sé til á einum stað næst þegar einhver feministinn skilur ekkert hvað átt er við með öfgum og ofstæki. Ef lesendur vilja bæta einhverju við má gera það á umræðukerfinu eða senda mér tölvupóst og ég bæti þá inn í færsluna ef mér þykja ábendingarnar eiga heima hér. Einnig þætti mér gott að fá svör við því hvort lesendur telja svona samantekt gagnlega og hvort þeir telja þörf á að svipaðri samantekt um tvískinnung feminista.

Að lokum skal tekið fram að ég nenni ekki að svara neinum skætingi um að með því að viðurkenna að ofstæki þrífist í kvenhyggjuhreyfingunni sé ég að styðja viðbjóðslegar hótanir eða ofbeldishúmor.

Í september 2012 synjaði Stefán Eiríksson lögreglustjóri mér um aðgang að skýrslu lögreglunnar um Búsáhaldabyltinguna. Þann 16. september 2012 kærði ég þá ákvörðun til úrskurðarnefndar um upplýsingamál. Nefndin hefur nú loksins komist að niðurstöðu en hún er sú að lögreglustjóra hafi ekki verið heimilt að synja mér um aðgang að skýrslunni á grundvelli þeirra lagagreina sem hann notaði máli sínu til rökstuðnings. Einnig kemur fram að úr því hafi ekki verið bætt í skýringum lögreglustjórans til úrskurðarnefndarinnar.

Tekið er fram að úskurðarnefndin geti ekki útilokað að í þessari skýrslu, sem er 270 bls að lengd, sé að finna eitthvað sem ekki eigi erindi við almenning. Nefndin tekur því að svo stöddu ekki afstöðu til þess hvort beri að afhenda skýrsluna, heldur er málinu vísað aftur til lögreglunnar með tilmælum um rök á réttum lagagrundvelli. Það hefði auðvitað hentað mér best ef úrskurðarnefndin hefði skikkað Stefán til að afhenda mér skýrsluna umyrðalaust en þessi rök eru gild og það sem mestu skiptir er að það er hér með staðfest að lögreglan getur ekki neitað almennum borgurum um aðgang að upplýsingum að eigin geðþótta. Stefán Eiríksson þarf þannig að færa almennileg rök fyrir þeirri ákvörðun ef hann ætlar að komast upp með það.

Stefán er þegar búinn að senda mér aðra synjun, nú á grundvelli annarrar lagagreinar en áður. Ég sé þó ekki að sú ákvörðun standist enda tók ég fram í kærunni að ég væri ekki að fara fram á persónuupplýsingar og benti á að vel mætti afmá persónueinkenni og/eða klippa út upplýsingar sem góð lagarök séu fyrir að synja almennum borgurum um.  Mér finnst því líklegt að ég vísi þessari nýju synjun til úrskurðarnefndar um upplýsingamál.

Það hefur nú tekið á fjórða mánuð að fá úrskurð í þessu eina smámáli og þar sem löggi situr við sinni keip get ég væntanlega reiknað með að það taki marga mánuði í viðbót. Það er kannski ekkert við því að búast að almennir borgarar standi í því að sækja rétt sinn gagnvart yfirsöldum þegar tekur óratíma að fá úrskurð og það er bagalegt því yfirvöld eiga að þjóna almenningi en ekki öfugt.  Þann 31. ágúst 2010 kærði blaðamaður ákvörðun menntamálaráðuneytisins um synjun upplýsinga. Nefndin úrskurðaði blaðamanninum í vil en sá úrskurður féll ekki fyrr en 14. desember 2011. Þá var liðinn svo langur tími að þær upplýsingar voru ekki neitt fréttaefni lengur. Fréttin ónýt og enginn ábyrgur. Það er ekki nógu gott að yfirvöld geti tafið mál á þennan hátt og ég bind vonir við að ný stjórnmálaöfl, svosem Pírataflokkurinn eða Dögun, beiti sér fyrir umbótum í þessum málum.

Ég er feministi – EN…

– en ég er samt ekkert að segja að konur séu rosalega kúgaðar.
– en mér finnst framkvæmd VG á röðun kvenna á framboðslistum ekki vera jafnréttisstefna.
– en ég held ekki að rugludallarnir í albúmi Hildar Lilliendahl standi fyrir dæmigerð viðhorf.
– en ég er samt á móti því að glæpvæða kynlífsþjónustu.
– en ég sé ekkert kvenfjandsamlegt við fegrunaraðgerðir.
– en það hallar líka á karlmenn á sumum sviðum.
Og svo framvegis. Og svo framvegis.

Það er einmitt þetta stóra EN sem oft fylgir þegar fólk segist vera feministar sem bendir til þess að viðhorf þess eigi sáralítið skylt við kvenhyggju.

Það er eðlilegt að fólk sem hefur áhuga á kynjapólitík og svíður óréttlæti gegn konum telji sig feminista vegna þess að strategía kvenhyggjusinna hefur falist í því að telja almenningi trú um að feminismi sé jafnréttisstefna.  Sjálf stóð ég árum saman í þeirri trú að mínar skoðanir á kynjamálum féllu undir einhverja sérviskulega grein feminismans. Þótt e.t.v. væri með góðum vilja hægt að troða mér inn í slíka skilgreiningu, skiptir það engu máli, þegar allir feministar sem eitthvað heyrist frá eru mér ósammála í grundvallaratriðum.  Í kynjafræðinni við í Háskóla Íslands er ég skilgreind sem  „kyndilberi andfeminisma á Íslandi“ og það er miklu sannari greining en að kalla mig pro-sex feminista, tilvistarfeminista eða femeitthvað annað. Margir femENistar eiga jafn lítið sammerkt með kvenhyggjusinnum og ég sjálf og ef þú ert í þessum EN-hópi gætir þú komist að óvæntri niðurstöðu með því að bera þínar eigin skoðanir saman við ríkjandi kvenhyggju annarsvegar og viðhorf kyndilbera andfeminismans hinsvegar. 

Útlitsdýrkun

Atvinnulífið

Feðraveldi

Kynbundið ofbeldi

Nauðgunarmenning

Að koma í veg fyrir nauðganir

Þetta eru aðeins nokkur dæmi um kynjamál sem voru mikið í umræðunni á síðasta ári. Ef þú hefur lesið þetta í gegn og ert sammála viðhorfi kvenhyggjunnar í flestum atriðum þá ertu feministi. En ef ENin eru svo mörg að þú átt eiginlega meira sameiginlegt með kyndilbera andfeminsmans, hvað ertu þá? Feministi sem er sammála andfeministum? Eða kannski femenisti? Eða ertu kannski bara jafnréttissinni með áhuga á kynjapólitík og alls enginn feministi?