Áður birt í Kvennablaðinu

Flestir foreldrar halda alls konar hræðsluáróðri að börnum sínum og það á ekkert bara við um forvarnir gegn dópi. Oftast er bullinu ætlað að vernda börnin en stundum þjónar það þeim tilgangi að fá börn til að tileinka sér kurteisisvenjur og hreinlæti. Oft er heldur ekki um vísvitandi ósannindi að ræða heldur mýtur sem foreldrarnir trúa sjálfir.  Í minni barnæsku áttu ótrúlegustu hlutir að vera heilsu barna skaðlegir og eflaust hafa margir foreldrar sjálfir trúað á óheilnæmi þeirra. Hér eru nokkur dæmi sem ég man eftir.

Garnaflækjugrýlan

Miðað við þvæluna sem haldið var á lofti í mínu nærumhverfi mætti halda að garnaflækja væri algengt vandamál. Því var meðal annars haldið fram að maður gæti fengið garnaflækju af því að velta sér niður brekku og hoppa í hjónarúminu. Stór börn máttu ekki leika ærslaleiki við lítil börn, svo sem að snúa barninu „í kleinu“* því það gat valdið garnaflækju. Ég hefði frekar skilið áhyggjur af slysahættunni af hoppum og öðrum ærslum en ég man aðallega eftir þessari garnaflækjugrýlu. Að kyngja tyggjói átti svo bæði að valda garnaflækju og botnlangabólgu og með því að nota snúningsstól sem leikfang var hægt að verða sér úti um garnaflækju og heilahristing í senn.

* Að snúa í kleinu er leikur sem felst í því að litla barnið stendur klofvega, beygir sig í mjöðmunum og réttir hendur sínar milli fótanna. Sá fullorðni eða stærra barn stendur fyrir framan það, tekur í hendur þess og sveiflar því hratt upp á við, venjulega við mikinn fögnuð „kleinunnar“.

Hreinlætisbull

Ég minnist þess ekki að mínir foreldrar, fóstrur eða aðrir fullorðnir hafi haft miklar áhyggjur af sýklum nema þeim sem bjuggu í klósettinu og borðtuskunni. Ef barn setti smápening eða annan smáhlut í munninn hafði fólk áhyggjur af því að það myndi gleypa hann, fremur en að það innbyrti ótæpilegt magn af sýklum. Þó man ég eftir snjógrýlunni ægilegu:

• Það eru pöddur/ormar í snjónum.
• Þú færð orma í rassinn ef þú borðar snjó.

Ég hef varla verið eldri en fjögurra ára þegar ég tók sjálf þá afstöðu að pöddurnar væru eingöngu í óhreinum snjó. Ég borða snjó enn þá.

Lús var talin merki um sóðaskap og því haldið fram að hún kviknaði í óhreinum fatnaði eða óhreinu hári. Ég reyndi sjálf að telja sonum mínum trú um að göndlar (dreadlocks) ykju hættuna á lús. En þá hafði mér þegar orðið það á að ala þá upp við kröfu um gögn og rökstuðning svo sú uppeldisaðgerð mislukkaðist.

Ég minnist þess einnig að fullorðinn sagði mér að þvo alltaf ávexti áður en ég borðaði þá, því þeir kæmu frá heitu löndunum og því líklegt að svertingjar hefðu káfað á þeim.

Fæðubull

Fæða var ýmist holl eða óholl og hollusta merkti að maður átti að verða sterkur af því að borða. Matarmýturnar voru óteljandi. Í augnablikinu man ég þessar:

• Börn sem drekka kaffi hætta að vaxa.
• Börn sem taka ekki lýsi hætta að vaxa.
• Maður verður stór og sterkur af því að borða hafragraut.
• Maður verður sterkur af því að borða rúgbrauð.
• Hýðið er það hollasta af kartöflunni.
• Hollustan í brauðinu er öll í skorpunni.

Ég veit ekki hvort fólk hefur í alvöru haldið að brauðskorpan væri holl eða hvort það var bara af virðingu við rétta borðsiði og nýtni sem manni var talin trú um að skorpan væri holl.  Ég velkist hins vegar ekki í vafa um að stór hluti Dana trúir því enn í dag að fólk þrífist ekki nema borða rúgbrauð daglega.

Klæðnaðarbull

Á sumum heimilum var börnum sagt að það væri „óhollt“ og/eða „sóðalegt“ að sofa í nærfötum. Á öðrum heimilum var talið óhollt að sofa nærfatalaus. Ég minnist þess í fyrsta sinn að hafa heyrt móður mína segja hreint út að fullorðin manneskja væri kjáni þegar ég spurði út í þessa nærfatakenningu sem ég hafði heyrt hjá móður annarrar telpu. Ég fékk heldur aldrei neinar skýringar á því hvaða hræðilegu áhrif nærfatnaður eða nærfataleysi gæti haft. Hins vegar taldi ég eftirfarandi mýtur svo trúverðugar að ég taldi óþarft að biðja um rök:

• Börn sem ganga oft með „krummafót“ verða útskeif.
• Ef unglingsstelpur ganga í þröngum buxum hættir mjaðmagrindin að vaxa og þær geta orðið ófrjóar.

Amma mín sáluga hélt því einnig fram þegar ég var 13 ára að stelpur sem gengju í „píkuböndum“ eins og hún kallaði það (þ.e. nærbuxum sem náðu ekki upp í mitti) fengju blöðrubólgu og yrðu ófrjóar. Ég þekkti enga stelpu sem gekk í nærbrókum af því tagi sem amma mín taldi heilsusamlegar og bauðst til að taka  nærbuxnalagerinn til endurskoðunar um leið og ég fengi blöðrubólgu.

Bull sem varðar aðra meðferð á líkamanum

• Ef þú heldur í þér getur þvagblaðran sprungið.

Ég veit ekki hvort fólk trúði þessu eða hvort þetta var forvarnaraðgerð gegn þeim aðstæðum að vera með barn í hlandspreng í aftursætinu, á Miklubrautinni á umferðartíma en ég man dæmi um heilsuverndarlygar sem fullorðnir trúðu örugglega ekki sjálfir svosem:

• Ef þú gleypir eplafræ getur eplatré vaxið í maganum á þér.

Foreldrar sem héldu þessu fram hafa kannski haft áhyggjur af botnlangabólgu. Mínir foreldrar trúðu því í einlægni að ávaxtafræ og ómeltanlegir hlutir söfnuðust fyrir í botnlanganum og voru þau rök notuð á mínu heimili.

Annað dæmi um óforskammaða heilsuverndarlygi:

• Ef eyru barna eru ekki þrifin þá fara að vaxa blóm út úr þeim.

Í minni barnæsku trúðu margar mæður á nauðsyn þess að fjarlægja eyrnamerg með því að reka bómullarpinna inn í hlustir barnsins. Eyrnamergur var talinn óheilnæmur og margir kölluðu hann „eyrnakúk“. Líklega hafa illa upplýstar mæður þó frekar haft óþarfa áhyggjur af eyrnabólgu en því að barnið myndi breytast í gangandi blómapott. Tilbrigði við þessa grýlu var:

• Ef eyru barna eru ekki þrifin missa þau heyrnina.

Augu voru ekki síður í hættu en eyru:

• Maður verður blindur af því að horfa mikið á sjónvarp.
• Það skemmir augun að sitja mjög nálægt sjónvarpinu.

Þessu held ég að flestir foreldrar hafi trúað sjálfir. Síðar var börnum sagt að þau gætu soðið í sér heilann eða augun með því að horfa inn í örbylgjuofn og það er ekki langt síðan ég heyrði föður halda því fram við son sinn að hann gæti fengið heilaæxli af því að sofa með gsm-síma á koddanum.

Líkamsstaða skipti máli en maður átti ekki bara að temja sér góðar vinnustellingar og fallegan limaburð heldur áttu líkamsstellingar að geta haft áhrif á fitusöfnun, æðakerfi og liði. Á unglingsárunum heyrði ég eftirfarandi kenningar:

• Stúlkur sem sitja með krosslagða fætur eða draga fæturna undir sig fá lærapoka.
• Brjóstin stækka of mikið ef þú krossleggur handleggina og lætur þau hvíla á þeim.
• Ef þú situr með fæturna klemmda undir þér hindrar það blóðstreymið og veldur æðahnútum.
• Þú eyðileggur hné og ökkla með því  að liggja á hnjánum.
• Það skemmir liðina og veldur gigt ef maður lætur smella í liðunum, því þannig hleypir maður lofti á milli liða.
• Ef þú spennir fingurna og beygir fremstu kjúkurnar getur það valdið liðagigt.

Það nýlegasta sem ég man eftir af þessu tagi eru tröllasögur um sýkingarhættuna sem fylgir líkamsgötun. Eldri sonur minn talaði um það ungur að árum að láta gata á sér nefið. Ég var ekki hrifin af hugmyndinni og eftir að ég sá hryllingsmyndir af slæmum sýkingum eftir líkamsgatanir í tímariti hafði ég verulegar áhyggjur af smithættu og sýkingum. Reyndi að segja syni mínum að hann gæti misst nefið ef hann fengi sýkingu eftir götun. Hann trúði mér ekki.

Kynlífsforvarnabull

• Fyrstu samfarir eru sársaukafullar fyrir stelpur.
• Ef stelpur byrja ungar að stunda kynlíf verða leggöngin jafn víð og á kú.
• Algengt er að fólk festist saman, og þurfi að leita til læknis til að losa sig, ef það hefur mök í tjaldi.

Ég býst við að þetta síðasta hafi oftast heyrst í vikunni fyrir verslunarmannahelgina.

Bull sem átti að draga úr sætindaáti og neyslu annarrar fæðu sem talin var óholl 

• Tyggjó er búið til úr ristuðum kattagörnum og sykurleðju.
• Þeir sem borða mikið sælgæti fá pöddur/orma í magann.
• Kókosbollurnar í bakaríinu eru gerðar úr því sem sópað er upp af gólfunum.
• Pylsur eru búnar til úr því sem dettur á gólfið í sláturhúsinu.

Vísvitandi bull sem átti að uppræta óæskilega hegðun

• Börn sem skrökva fá svartan blett á tunguna.
• Ef þú segir nafn ljóta kallsins þá heldur hann að þú sért að kalla á sig og kemur.
• Ef maður ranghvolfir augunum, skýtur fram hökunni eða grettir sig getur andlitið fest í þeim skorðum.
• Typpið getur dottið af þér ef þú ert alltaf að toga í það.
• Nefið á þér stækkar ef þú borar í það.
• Puttinn á þér getur fest uppi í nebbanum ef þú borar í nefið.

Þetta er svona það sem ég man eftir í fljótu bragði, fyrir utan hræðsluáróður sem varðar vímuefni og er efni í annan pistil. Gaman væri að heyra hvort lesendur muna eftir fleiri grýlum af svipuðum toga.

Á hverjum einasta degi flytja íslenskir fjölmiðar feministafréttir sem eiga mismikið erindi við almenning.

Enda þótt kynferðisglæpum fækki er ekkert lát á umfjöllun um kynferðisofbeldi. Áratugagamlar nauðgunarsögur eru rifjaðar upp. Fréttir af kynferðisglæpum í fjarlægum heimshlutum enda þótt engar aðrar fréttir séu sagðar frá sömu slóðum. Og ef engin nauðgunarfrétt er í boði bjóða fjölmiðlar í staðinn upp á umfjöllun um kvenhatur sem verið sé að smygla inn á okkur í formi auglýsinga, barnaleikfanga, tísku… allra hugsanlega fyrirbæra undir sólinni. Miðað við magn frétta af þessu tagi væri raunhæft bæði fyrir DV og Vísi að stofna sérstakar klámfréttadeildir. Reyndar væri það vel til fundið því ef femninstarunkið væri sérmerkt eins og lífsstílssíðurnar og slúðursíðurnar, væri auðveldara að sniðganga það.

Auðvitað er ofbeldi gegn konum alvarlegt mál sem þarf að ræða en þindarlaus skrif um klámvæðingu og kynbundið ofbeldi ber oft meiri keim af lágkúrulegri slúðurblaðamennsku en vandaðri umfjöllun. Lágkúran selst vel. Fjölmiðlar klæmast á hverju einasta hneyksli, blóðmjólka það. Auglýsendur draga upp veskið og smelludólgarnir brosa hringinn. Og gvöð hjálpi þeim sem bendir á þessa lágkúru. Sá hinn sami er ekki að afhjúpa goðsögnina um þöggun, heldur að hæðast að þolendum og/eða beita þöggun. „Þöggun“ er eitt hljómfegursta orð sem feministar kunna. Það má nota sem svar við allri gagnrýni á klikkaðar hugmyndir þeirra og viðbjóðslegar áróðursaðferðir.

Ótrúleg eftirspurn eftir slíkum fréttum tekur athygli bæði fréttamanna og lesenda frá öðrum hlutum sem við þurfum líka að vera meðvituð um. Og á endanum snýst öll þessi umfjöllun gegn upphaflega markmiðinu. Boðskapur feminista er orðinn síbylja og það skapar hættu á því að vönduð umfjöllun um mál sem snerta kynjapólitík fari fyrir ofan garð og neðan.

33 ástæður til að uppræta feminisma
1. Við þurfum ekki feminisma til að tryggja jafnrétti
2. Grundvöllur feminismans er lygi
3. Feminismi notar lygar í áróðursskyni
4. Feminisminn lítur á karlmenn sem illmenni
5. Feminisminn lítur á konur sem fórnarlömb
6.  Feminismi firrir konur ábyrgð
7.  Feminisminn er í stöðugri mótsögn við sjálfan sig
8. Feminismi skaðar konur í kynlífsiðnaði
9.  Feministar takmarka sjálfsákvörðunarrétt kvenna
10.  Feminisk áhrif veikja réttaröryggi sakborninga
11. Feministar nota háskóla til að breiða út gervivísindi
12. Feminismi er ríkisstyrkt valdanet
13.  Feministar vilja fá að stunda trúboð í skólum
14.  Feminismi leggur kynhlutverk að jöfnu við kvennakúgun
15. Feminismi er kvennamenningu fjandsamlegur
16. Feminismi er nýhreintrúarstefna
17. Feministar vilja ákveða normin í kynferðismálum
18. Feminismi er að festa sig í sessi sem kennivald
19. Feminismi vinnur gegn kvenréttindum
20. Feminismi er dólgapólitík
21. Feminismi er hugsjónastríð
22. Feministar sinna þjónustu sem ætti að vera í höndum fagfólks
23. Feminismi er fasísk hugmyndafræði
24. Feministar hafa ranghugmyndir um norm samfélagsins
25. Feminismi einkennist af pólitískum rétttrúnaði
26. Feministar rangtúlka listaverk í áróðursskyni
27. Feministar eru með klám á heilanum
28. Feministar vilja ráða því hvað skuli teljast valdeflandi
29. Feministar ýkja tölur um kynbundinn launamun
30 Feministar styðja kynbundna mismunun
31 Feminismi vinnur gegn lýðheilsumarkmiðum
32 Feminismi nærir sorpblaðamennsku
33 Feministar hafa eyðilagt hugtakið feminismi

Áður birt í Kvennablaðinu

Ég var 13 ára og stóð nakin í sturtuklefa þegar bekkjarsystir mín taldi viðeigandi að vekja athygli hinna stelpnanna á útliti kynfæra minna. Ekki svo að skilja að það kæmi mér á óvart. Ég hafði lengi haft af því töluverðar áhyggjur að dýrðin á mér væri að taka á sig mynd einhvers konar skordýrs. Í tepruskap mínum kallaði ég fyrirbærið meira að segja „fiðrildið“ í leyndarmáladagbókinni minni. Ef ég hefði ekki talið víst að alvarlegri vansköpun þyrfti til þess að fá lækni til að munda hnífinn hefði ég eflaust verið farin að safna fyrir lýtaaðgerð. Mér til nokkurrar hugarhægðar létu hinar stelpurnar sér fátt um finnast. Sennilega höfðu þær verið meðvitaðar um þennan fæðingargalla fyrir og sú háttvísasta í bekknum sneri talinu þegar í stað að öðru. Ég hef aldrei síðar fengið athugasemdir vegna þessa stóra og mikla vandamáls og hef þó átt fleiri bólfélaga en kristilegt getur talist.

Ég sættist við millifótastykkið á mér nokkrum árum síðar þegar tveir galgopar sögðu okkur vinkonunum flissandi frá klámmynd um konu með talandi píku. Ég hugsaði sem svo að ég gæti tekið að mér aðalhlutverkið í næstu mynd sem yrði þá um píku sem hlustaði, þar sem ég hefði mjög greinilega eyrnasnepla dinglandi neðan úr dýrðinni á mér. Á sama augnabliki rann upp fyrir mér að sumt fólk hefur varla neina eyrnasnepla og það þykir ekki vandamál. Kannski gilti bara það sama um píkur. Sumar þeirra prýða greinilegir sneplar, aðrar ekki. Síðar las ég grein þar sem fram kom að hlutfall kvenna með stóra skapabarma væri á bilinu 20-40 af hundraði, eftir því hversu sýnilegur dónaskapurinn á konunni má vera til þess að teljast umberanlegur. Ég hef ekki hugmynd um hvort þær tölur eru áreiðanlegar en fyrirbærið „síðir barmar“ er þó varla svo sjaldgæft að stúlku eigi að þurfa að líða eins og viðundri vegna þess.

Ljósmæður taka til máls

Þann 6. janúar birti Síðdegisútvarpið viðtal við tvær ljósmæður sem telja fegrunaraðgerðir á kynfærum kvenna mjög ámælisverðar. Enn fremur mæla þær gegn því að kynhár séu fjarlægð.

Ég get tekið undir sumar skoðanir þessara ljósmæðra. Það er óeðlilegt að lýtalæknar, einir lækna, þurfi ekki að standa landlækni nein skil á tíðni og tegund aðgerða. Ef þetta er rétt væri vert að blaðamenn leituðu skýringa á því hvers vegna annað gildi um lýtalækna en augnlækna og tannlækna.

Ég deili einnig með ljósmæðrunum grunsemdum um að meint líkamleg óþægindi vegna stórra skapabarma séu stórkostlega ýkt. Ef vandamálið er það að þröngar buxur særi kynfæri þá er augljóslega áhættuminni lausn að finna sér buxnasnið sem fellur að líkamanum en að reyna að sníða líkamann að buxunum. Ég hef ekki, fremur en ljósurnar, heyrt nokkra konu kvarta um önnur vandamál tengd stórum skapabörmum en þau að útlit þeirra sé til ama, en ef lesendur vita hvort einhver hefur rannsakað hversu algengar slíkar umkvartanir eru, þá þigg ég ábendingu.

Ég get enn fremur tekið undir það sjónarmið að rétt sé að upplýsa ungar stúlkur um að píkur séu jafn ólíkar í útliti og aðrir líkamshlutar. Líklega verður fólk uppteknara af áhyggjum þegar erfitt er um samanburð. Ég bendi þeim stúlkum sem hafa áhyggjur af sköpulagi sínu á að skoða myndbandið sem birt er í lok þessarar greinar.

Í gegnum umræðuna um lýtaaðgerðir og útlitsdýrkun, sem er þörf og að nokkru leyti skynsamleg, skína þó hugmyndir sem ég tel að eigi ekki við rök að styðjast.

Áhyggjur af útliti kynfæra eru ekki nýnæmi

Í máli ljósmæðranna kemur fram að áhyggjur kvenna af útliti kynfæra sinna sé splunkunýtt vandamál sem eigi rætur að rekja til hinnar alræmdu klámvæðingar.

 The Great Wall of Vagina
eftir Jamie McCartney

Ég efast um að áhyggjur mínar af sýnilegum skapabörmum, fyrir meira en 30 árum, hafi verið einstakar á þeim tíma. Ég bendi enn fremur á að áhyggjur af útliti kynfæra eru síður en svo bundnar við konur. Árið 1977 gaf Guðrún Helgadóttir út barnabókina um Pál Vilhjálmsson, sem verður einmitt fyrir dálitlu áfalli í sturtuklefa þegar einhver talar um að typpið á honum sé asnalegt í laginu.

Áhyggjur af útliti kynfæra eru ekki nýnæmi, ekki bundnar við stúlkur, og eiga ekki rætur að rekja til klámvæðingar. Þær hafa fylgt manninum lengi, rétt eins og áhyggjur af útliti annarra líkamshluta.

Píkuháraruglið

Önnur algeng hugmynd sem ljósmæðurnar halda á lofti er sú að áhyggjur af stórum skapabörmum tengist kynhárarakstri. Áður hafi kynhár hulið sýnilega skapabarma en nú þegar allir líti út eins og 10 ára börn sé sköpulag okkar sýnilegt.

Í fyrsta lagi lítur fullorðið fólk ekki út eins og börn þótt kynhár séu fjarlægð. Útlit kynfæra breytist á kynþroskaskeiðinu og þær breytingar verða oft til þess að snípur og innri barmar verða sýnilegri en fyrr. Ég er dálítið hissa á því að ljósmæðurnar hafi ekki frétt það fyrr en þær geta kynnt sér þetta á augabragði með því að fletta upp í Wikipedíu.

Hárvöxtur virkar heldur ekki sem hulinsskikkja. Árið 1981 fjarlægðu stúlkur ekki kynhár en brúskurinn á mér kom nú samt ekki í veg fyrir að fólk með sæmilega athyglisgáfu tæki eftir þessu ógurlega lýti. Ég hef síðan séð nógu margar píkur til þess að fullyrða að barmasídd mín víkur ekki nærri nógu lagt frá norminu til þess að teljast afbrigðileg og barmarnir sáust nú þrátt fyrir hárvöxt. Þegar skömmin af fiðrildavængjunum var orðin opinber og ég gat beint athygli minni að einhverju öðru en áhyggjum af því að kæmist upp um vansköpun mína, tók ég enn fremur eftir því að ég var ekki sú eina í bekknum með þetta sköpulag. Kynhár annarra stúlkna huldu heldur ekki nógu mikið til þess að leyna stórum skapabörmum og framstæðum sníp.

Ég skal hins vegar trúa því að í samfélagi sem álítur dónalegt að tala um píkur séu áhyggjur af þessu tagi síður ræddar og að fjölgun aðgerða megi að hluta rekja til meira hispursleysis og til framfara í lýtalækningum og betra aðgengi að þeim.

Umræðan um kynháraeyðingu sem heilbrigðisvandamál er með ólíkindum. Nú halda ljósurnar því til dæmis fram að hlutverk kynhára sé að koma í veg fyrir sýkingar. Helstu sýkingar sem konur fá í leggöng eru sveppasýkingar og kynsjúkdómar og kynhár draga ekkert úr hættunni á þeim. Áhugavert væri að heyra skýringar ljósmæðranna, og annarra sem klifa á þessari hugmynd, ekki síst þeirra sem starfa í heilbrigðisgeiranum, á því hvaða sýkingar það eru sem kynhár koma í veg fyrir og hversu algengar þær eru.

Eru skapabarmaaðgerðir það sama og umskurður?

Samkvæmt ljósmæðrunum falla skapabarmaaðgerðir í fegrunarskyni undir skilgreiningu Alþjóðaheilbrigðisstofnunarinnar á kynfæraumskurði. Skilgreiningin hljóðar svo:

all procedures that involve partial or total removal of the external female genitalia or other injury to the female genital organs for non-medical reasons.

Þegar skýringarnar á skilgreiningunni eru skoðaðar er þó fráleitt að túlka hana sem fordæmingu á vestrænum fegrunaraðgerðum. Markmiðið er augljóslega að vernda börn og unglinga gegn skaðlegum aðgerðum sem ætlað er að þjóna siðferðishugmyndum tiltekinna menningarsvæða. Mér finnst einkar ósmekklegt að setja það undir sama hatt þegar barn er tekið með valdi og kynfærin sörguð af því með skítugu glerbroti og svo hitt þegar fullveðja kona ákveður að láta skurðlækni fjarlægja holdsepa sem gegna ekki sérstöku hlutverki og eru að hennar eigin mati til óþurftar. Ég sé engan tvískinnung í því að gera skýran greinarmun á þessu tvennu og undarlegt finnst mér að ljósmóðir líti á læknisfræðimenntun sem aukaatriði í þessu samhengi.

Ég furða mig hins vegar á því að lýtalæknar geri slíkar aðgerðir á börnum nema læknisfræðilegar ástæður séu fyrir hendi. Fegrunaraðgerðir á börnum hljóta að orka tvímælis. Ég efast þó um að margir myndu fordæma lýtaaðgerðir á borð við þær að fjarlægja valbrá af andliti eða gera við klofna vör þótt um barn væri að ræða. Ég veit ekki hvort eru til neinar reglur sem skera úr um muninn á fegrunaraðgerð og lýtaaðgerð en það væri áhugavert að sjá góða umfjöllun um það hvernig ákvarðanir um þess háttar aðgerðir eru teknar þegar börn eiga í hlut.

Reynsla ljósmæðra er ekki röksemd

Eitt af því sem ljósmæðurnar nefna máli sínu til stuðnings er að þær viti dæmi þess að aðgerðir hafi mistekist og að þær hafi haft í för með sér sýkingar, blæðingar, verki og doða. Allar aðgerðir hafa einhverja áhættu í för með sér. Það að einhver þekki dæmi um sýkingar og önnur vandamál segir okkur ekkert um áhættuna af þessum aðgerðum. Til þess þarf gögn um hversu algeng þessi vandamál eru en ekki einhverjar flökkusögur.

Hins vegar má benda á að engin gögn hafa heldur verið lögð fram sem renna stoðum undir þá hugmynd að skapabarmaaðgerðir hafi almennt eða oft jákvæð áhrif á kynlíf kvenna eða að meint óþægindi við samfarir eða íþróttaiðkun hafi horfið eftir aðgerðina. Þær konur sem vilja láta skera af sér skapabarmana á þeim forsendum ættu kannski að fara fram á einhverja staðfestingu á því að líkur séu á að þær hafi tilætluð áhrif.

Ef er ólöglegt að fjarlægja heilbrigðan vef eru þá aðrar lýtaaðgerðir ólöglegar?

Það sem mér finnst þó athyglisverðast við viðtalið er sú fullyrðing að með fegrunaraðgerðum á kynfærum sé verið að gera aðgerðir á heilbrigðum vef og það sé ónauðsynlegt og ólöglegt. Ekki kemur fram til hvaða lagagreinar er vísað. Ef til vill er það a-liður 218. greinar almennra hegningarlaga sem ljósmæðurnar hafa í huga en í lögskýringargögnum kemur fram að hún byggist á skilgreiningu Alþjóðaheilbrigðismálastofnunarinnar á kynfæraumskurði. Eins og fyrr segir er þó fráleitt að markmið stofnunarinnar sé að koma í veg fyrir fegrunaraðgerðir.

218. gr. a. hljóðar svo

Hver sem með líkamsárás veldur tjóni á líkama eða heilsu stúlkubarns eða konu með því að fjarlægja kynfæri hennar að hluta eða öllu leyti skal sæta fangelsi allt að 6 árum. Nú hefur árás í för með sér stórfellt líkams- eða heilsutjón eða bani hlýst af, eða hún telst sérstaklega vítaverð vegna þeirrar aðferðar sem notuð er, og varðar brot þá fangelsi allt að 16 árum.]¹⁾

Ef það er þessi lagagrein sem átt er við, þá eru ljósurnar að segja okkur að skapabarmaaðgerð jafngildi líkamsárás. Sé það rétt skilið þá hljótum við einnig að skilgreina augnpoka- og svuntuaðgerðir sem líkamsárásir því einnig þar er heilbrigður vefur fjarlægður.

Eignarhaldið á píkunni

Ef við skilgreinum nauðsynlega aðgerð, sem aðgerð sem þarf að framkvæma, til þess að líkaminn geti gegnt hlutverki sínu án þess að það valdi líkamlegum þjáningum eða ótímabærum skaða á vefjum, þá eru lýtaaðgerðir langoftast óþarfar. En tilgangur lýta- og fegrunaraðgerða er ekki sá að sjá til þess að líkaminn vinni rétt heldur oftast sá að auka ánægju viðskiptavinar af eigin líkama. Ánægja með útlit sitt er lífsgæði; oft lífsgæði sem eini réttmæti eigandi líkamans telur sig hafa brýna þörf fyrir. Og þótt vissulega sé gott mál að benda ungum stúlkum á að sköpulag kvenna sé með ýmsu móti, munu alltaf verða einhverjar konur sem eru óánægðar með útlit kynfæra sinna, rétt eins og annarra líkamshluta og vilja nýta sér nútíma lýtalækningar til þess að breyta þeim. Þær mega það enda eiga þær sín brjóst og píkur sjálfar.

Þær fegrunaraðgerðir sem mest eru gagnrýndar eru aðgerðir á brjóstum og kynfærum kvenna. Í umræðunni um skapabarmaaðgerðir og réttmæti þeirra kristallast sú skoðun að konur séu ekki raunverulegir eigendur kynfæra sinna. Að þær séu upp til hópa ófærar um að taka ákvarðanir sem varða þeirra eigin líkama, þ.e.a.s. þá hluta líkamans sem eru einkennandi fyrir kyn og kynferði. Það þykir í lagi að fjarlægja augnpoka. Kona sem lætur minnka skapabarma er hins vegar fórnarlamb klámvæðingarinnar. Þó eru þessar aðgerðir sama eðlis; tilgangurinn er oftast sá að breyta útliti í samræmi við óskir viðskiptavinar.

Þeirri skoðun að með fegrunaraðgerðum á kynfærum og brjóstum séu konur að þóknast körlum hefur aðallega verið haldið fram í nafni feminismans. Konur hafa samkvæmt því enga sjálfstæða skoðun á því hvernig líkami eigi að líta út, heldur hlaupa þær eftir kröfum karla og klámiðnaðarins. Þótt þetta afturhaldssama viðhorf til kvenna sé alltaf ömurlegt, má þó ætla að meirihlutinn taki fullyrðingum feminista með sæmilegum fyrirvara. Það er því öllu verra þegar heilbrigðisstarfsmenn taka sömu þvæluna upp. Enn þá verra er þegar þeir reyna að túlka lög á þann veg að óheimilt sé að nota læknavísindin til að aðstoða konu sem vill fá að ráða útliti kynfæra sinna.

Lögin gegn kynfærabrottnámi kvenna eru sett í því augnamiði að vernda stúlkur og konur gegn eignarhaldi illa upplýstra menningarsamfélaga á kynferði konunnar. Það er dálítið kaldhæðnislegt að nokkur skuli reyna að nota einmitt þau lög til þess að færa eignarhaldið á kynfærum kvenna til annars menningarsamfélags. Menningarsamfélags þeirra sem líta á konur sem veiklundaða hálfvita sem þarfnist verndar gegn sínum eigin ákvörðunum.

Að lokum langar mig að benda áhugasömum á þetta myndband þar sem fram kemur sú áhugaverða skoðun að hugmyndir um æskilegt útlit píkunnar haldist í hendur við ritskoðun á klámi.

Eins og sjá má af myndbandinu er sköpulag kvenna með ýmsu móti. Ef það er rétt að allar þessar píkuaðgerðir megi rekja til áhrifa frá klámi (ég efast um að það sé svo einfalt), væri þá kannski ráð að auka fjölbreytni í klámi fremur en að reyna hið vonlausa verk að uppræta það?

Feminsmi boðar þá hættulegu hugmynd að offita sé ekkert vandamál og jafnvel eitthvað fínt.

Það er í sjálfu sér gott mál að vinna gegn fordómum og benda á að feitt fólk verður fyrir mismunun og vondri framkomu og það er rétt hjá feministum að megrunarbransinn hefur gert allt of mikið úr sambandi líkamsþyngdar og heilsubrests. En hér sem annarsstaðar tekst feministum að eyðileggja það góða markmið sem þeir leggja upp með, með ýkjum, afneitun og blekkingum í þágu málstaðarins.

Fjöldi feitabollubloggara lýsir viðvörunum lækna sem „fat shaming“.  Algengt er að feitabollufeministar fullyrði að ekkert samband sé milli heilbrigðis og ofþyngdar og að þeir sjálfir lifi gríðarlega heilbrigðu lífi þrátt fyrir tugi aukakílóa. Auk þess er málflutningurinn allur á þá leið að valið standi milli offitu og átröskunar.

Hér er ein sem heldur því fram fullum fetum að til þess að halda sér í kjörþyngd þyrfti hún að æfa tvo tíma á dag og neyta ekki meira en 800 hitaeininga.

Á Íslandi eru 20% barna ofalin. Þeim og öðru feitu fólki er enginn greiði gerður með því að afneita vandamálum sem tengjast offitu. Það hlýtur að mega vinna gegn fordómum án þess að telja fólki trú um að það sé áhættulaust að borða meira en maður þarf.

33 ástæður til að uppræta feminisma
1. Við þurfum ekki feminisma til að tryggja jafnrétti
2. Grundvöllur feminismans er lygi
3. Feminismi notar lygar í áróðursskyni
4. Feminisminn lítur á karlmenn sem illmenni
5. Feminisminn lítur á konur sem fórnarlömb
6.  Feminismi firrir konur ábyrgð
7.  Feminisminn er í stöðugri mótsögn við sjálfan sig
8. Feminismi skaðar konur í kynlífsiðnaði
9.  Feministar takmarka sjálfsákvörðunarrétt kvenna
10.  Feminisk áhrif veikja réttaröryggi sakborninga
11. Feministar nota háskóla til að breiða út gervivísindi
12. Feminismi er ríkisstyrkt valdanet
13.  Feministar vilja fá að stunda trúboð í skólum
14.  Feminismi leggur kynhlutverk að jöfnu við kvennakúgun
15. Feminismi er kvennamenningu fjandsamlegur
16. Feminismi er nýhreintrúarstefna
17. Feministar vilja ákveða normin í kynferðismálum
18. Feminismi er að festa sig í sessi sem kennivald
19. Feminismi vinnur gegn kvenréttindum
20. Feminismi er dólgapólitík
21. Feminismi er hugsjónastríð
22. Feministar sinna þjónustu sem ætti að vera í höndum fagfólks
23. Feminismi er fasísk hugmyndafræði
24. Feministar hafa ranghugmyndir um norm samfélagsins
25. Feminismi einkennist af pólitískum rétttrúnaði
26. Feministar rangtúlka listaverk í áróðursskyni
27. Feministar eru með klám á heilanum
28. Feministar vilja ráða því hvað skuli teljast valdeflandi
29. Feministar ýkja tölur um kynbundinn launamun
30 Feministar styðja kynbundna mismunun
31 Feminismi vinnur gegn lýðheilsumarkmiðum
32 Feminismi nærir sorpblaðamennsku
33 Feministar hafa eyðilagt hugtakið feminismi

Ég er á ferðalagi með stopulan aðgang að lélegri nettengingu og sá ekki fyrstu útgáfuna af þessari frétt. Sá fréttina reyndar ekkert fyrr en í dag en svo virðist sem pistill minn um ritskoðunarkröfur hafi valdið misskilningi. Það þykir mér leitt og ég vildi að ég hefði vandað mig betur. Ritstjórn Kvennablaðsins hefur ekki á nokkurn hátt gefið til kynna að hún hyggist láta undan þrýstingi um að úthýsa mér. Ritskoðunarkröfur ná nefnilega ekki alltaf fram að ganga, sem betur fer.

Ég hef líka fengið nokkrar fyrirspurnir um það hvort Eyjan hafi sett annan bloggara í minn stað í þetta pláss, en ég hef síðustu vikurnar ekki verið eins sýnileg á Eyjunni og áður. Svo er ekki. Skýringin á þessum tilfæringum er sú að um mánaðamótin jan-feb, tilkynnti ég ritstjórn Eyjunnar að ég ætlaði að taka mér tveggja mánaða bloggfrí og vildi láta vita af því svo væri hægt að bjóða einhverjum virkari sætið mitt. Ég fékk strax svar um að ég fengi sætið mitt aftur um leið og ég óskaði eftir því. Sem ég hef nú gert með þeim árangri að óskin var uppfyllt tafarlaust.

Semsagt, kröfur nokkurra dólgafeminista um að skrif mín um feminisma verði ritskoðuð eða bönnuð, munu ekki ná fram að ganga. Ég hef  heldur engar áhyggjur af því að þau fækki flettingum á Kvennablaðinu enda hafa feministapistlarnir mínir jafnan fengið mikinn lestur.

Kynjakvótar eru ekki aðeins til þess fallnir að gera lítið úr konum heldur eru þeir beinlínis dæmi um mismunun á grundvelli kynferðis.

En feminísk kynjamismunun birtist ekki aðeins í kynjakvótum. Hún birtist einnig í kröfu um kynbundnar kröfur. Nú orðið þurfa konur oft að uppfylla önnur skilyrði en karlar til þess að eiga möguleika á sömu störfum. En hvað er það annað en mismunun á grundvelli kynferðis ef smávaxinn karlmaður á ekki sama möguleika á starfi og kona sem er honum jöfn, og í sumum tilvikum minni að líkamsburðum?

Kynjamismunun birtist einnig í sérstökum styrkjum og annarri fyrirgreiðslu til kvenna í námi og atvinnulífi.

Slíkir styrkir eru ekki veittir á þeirri forsendu að þær konur sem þá þiggja þurfi meira á stuðningi að halda en karlar, enda ekkert sem styður þá hugmynd að konur eigi neitt erfiðara en karlar með að komast í nám eða stofna fyrirtæki. Kynbundnir styrkir eru veittir á þeirri forsendu að fjölga þurfi konum í tilteknum greinum. Fyrir því eru engin rök önnur en þau að jöfn kynjahlutföll séu æskileg í sjálfu sér, sem er auðvitað ekkert annað en pólitísk skoðun.  Þetta merkir að vegna einhverra ímyndaðra heildarhagsmuna, og vegna þeirrar fölsku hugmyndar að karlar séu fæddir til forréttinda, á einstaklingurinn Jón, minni möguleika á fyrirgreiðslu en einstaklingurinn Gunna.

Og það, börnin mín góð, er kynbundin mismunun.

33 ástæður til að uppræta feminisma
1. Við þurfum ekki feminisma til að tryggja jafnrétti
2. Grundvöllur feminismans er lygi
3. Feminismi notar lygar í áróðursskyni
4. Feminisminn lítur á karlmenn sem illmenni
5. Feminisminn lítur á konur sem fórnarlömb
6.  Feminismi firrir konur ábyrgð
7.  Feminisminn er í stöðugri mótsögn við sjálfan sig
8. Feminismi skaðar konur í kynlífsiðnaði
9.  Feministar takmarka sjálfsákvörðunarrétt kvenna
10.  Feminisk áhrif veikja réttaröryggi sakborninga
11. Feministar nota háskóla til að breiða út gervivísindi
12. Feminismi er ríkisstyrkt valdanet
13.  Feministar vilja fá að stunda trúboð í skólum
14.  Feminismi leggur kynhlutverk að jöfnu við kvennakúgun
15. Feminismi er kvennamenningu fjandsamlegur
16. Feminismi er nýhreintrúarstefna
17. Feministar vilja ákveða normin í kynferðismálum
18. Feminismi er að festa sig í sessi sem kennivald
19. Feminismi vinnur gegn kvenréttindum
20. Feminismi er dólgapólitík
21. Feminismi er hugsjónastríð
22. Feministar sinna þjónustu sem ætti að vera í höndum fagfólks
23. Feminismi er fasísk hugmyndafræði
24. Feministar hafa ranghugmyndir um norm samfélagsins
25. Feminismi einkennist af pólitískum rétttrúnaði
26. Feministar rangtúlka listaverk í áróðursskyni
27. Feministar eru með klám á heilanum
28. Feministar vilja ráða því hvað skuli teljast valdeflandi
29. Feministar ýkja tölur um kynbundinn launamun
30 Feministar styðja kynbundna mismunun
31 Feminismi vinnur gegn lýðheilsumarkmiðum
32 Feminismi nærir sorpblaðamennsku
33 Feministar hafa eyðilagt hugtakið feminismi

Síðasta vor var ég svo lánsöm að fá tækifæri til þess að ferðast til Úganda. Einn af mörgum eftirminnilegum atburðum var heimsókn í barnaskóla í Masindi, sem er 45.000 manna bær í nágrenni Kampala. Í Úganda er börnum á aldrinum 7-14 ára boðið upp á skólagöngu, foreldrum að kostnaðarlausu, en foreldrum er ekki skylt að senda börn í skóla. Meira en 90% úgandískra barna njóta skólagöngu í dag en aðstæðurnar í skólunum eru langt frá því að vera sambærilegar við það sem við eigum að venjast.

Þegar okkur ber að garði er frímínútum að ljúka og börnin á leið inn í kennslustofurnar. Húsnæði skólans minnir helst á gripahús en starfsfólk skólans hefur gert sitt besta til þess að gera það hlýlegt.

Okkur er fylgt inn í kennslustofu yngstu barnanna, sem óðar spretta á fætur í virðingarskyni. Börnin sitja í hópum við borð sem eru svo lítil að þau koma naumast stílabókum fyrir og nemendafjöldinn er ótrúlegur. Hér er ekkert rafmagn, hvað þá tölvur. Ekki heldur gler í gluggum enda yrði þá sennilega ólíft af súrefnisskorti því hér er þétt setið.

Kennarinn heitir Amy, glaðleg kona um þrítugt. Við fætur hennar á gólfinu situr tæpra tveggja ára telpa, dóttir hennar. Amy segist alltaf taka hana með sér í skólann því hún hafi engan til að gæta hennar heima. Hún svarar spurningum mínum greiðlega.

Er algengt að séu svona mörg börn í bekk, hvað eru þau eiginlega mörg?

Amy: Þau eru 102. Það er algengt að um 100 börn séu í bekk. Hér eru 1.100 börn og 11 kennarar.

Þau virðast vera á misjöfnum aldri, eruð þið þá ekki með aldursskipt bekkjarkerfi?

Amy: Jú, að nokkru leyti. Grunnskólanum er skipt í 7 bekki og reiknað með einu ári á hvert stig. En sum börnin missa marga mánuði eða ár úr skóla ef er þörf fyrir þau heima eða til að afla tekna. Og þá hafa þau ekki gagn af að vera með jafnöldrum sínum þegar þau koma aftur í skólann. Í mínum bekk eru flest barnanna á aldrinum 7-8 ára en eins og þú sérð eru nokkur eldri, alveg upp í 11 ára.

Í mínu heimalandi þykir erfitt að hafa meira en 20 börn í bekk. Er ekki mikill hávaði í þeim og erfitt að hafa stjórn á svona stórum hóp?

Amy: Sjö ára börn eru of lítil til þess að hafa hljóð allan tímann svo ég leyfi þeim að tala saman í lágum hljóðum. Ég næ athygli þeirra með því að skipta þeim í hópa eftir því hvar þau eru stödd í námsefninu. Hver hópur situr við eitt borð. Þetta er ljónahópurinn og þarna er gíraffahópurinn. Og þegar ég kalla á til dæmis ljónin, þá vita börnin í ljónahópnum að þau verða að hlusta. Og ef þau standa sig vel fá þau viðurkenningu.

Amy útskýrir viðurkenningakerfið. Fyrir ofan hvert borð hangir plastflaska sem stúturinn hefur verið skorinn ofan af. Þegar hópurinn stendur sig vel setur Amy gosflöskutappa í baukinn. Eftir vikuna er það sá hópur sem hefur safnað flestum töppum sem vinnur. Frammistaða hverrar viku er svo skráð á spjald sem geymt er í bauknum.

Amy sýnir okkur með miklu stolti heimatilbúin kennslugögn, aðallega litrík veggspjöld en einnig enskukennslutæki sem hún kallar „sjónvarpið okkar“. Þetta er pappakassi sem gluggi hefur verið skorinn úr og kefli hefur verið komið fyrir inni í honum. Á keflinu er renningur með enskum sagnorðum, handskrifuðum með stóru letri og þegar keflinu er snúið birtist eitt orð í senn í glugganum. Önnur sýnileg kennslugögn eru krítartafla og ein bók sem liggur á kennaraborðinu. Ég sé engar kennslubækur á borðum barnanna og spyr Amy hvort það sé rétt sem mér hefur verið sagt að skólar í Úganda þurfi að komast af án bóka.

Amy: Já, það er yfirleitt bara kennarinn sem fær bók. Ég skrifa svo námsefnið á töfluna og nemendur skrifa í stílabækurnar sínar. Það skiptir miklu máli að þau skrifi hjá sér en því miður eiga þau ekki öll bækur og penna.

Ég fæ leyfi til að ávarpa bekkinn. Spyr fyrst hvort þeim þyki gaman í skólanum. Þetta eru stillt og prúð börn og þegar ég ber spurninguna fram býst ég við að þau sem vilja svara rétti upp hönd. En þau rétta ekki upp hönd, heldur svara öll í kór, hátt og snjallt, eins og eftir skipun „Yes, mrs Eva!“ Ég spyr Amy hvort hún telji að börnin séu almennt ánægð í skólanum og hún fullyrðir að svo sé. Ég á dálítið erfitt með að trúa því að svona hópsvör komi beint frá hjartanu og beini því næstu spurningum mínum að einstaklingum en ekki hópnum. Ég spyr tvær telpur og tvo drengi hvort sé gaman í skólanum og hvað sé skemmtilegast. Börnin virðast feimin en svara þó. Þau eru sammála um að enskan sé skemmtilegust og að Amy sé góður kennari.

Við skoðum einnig kennslustofur eldri barnanna. Bæði á miðstiginu og í elsta hópnum standa nemendur upp um leið og við komum inn og í öllum stofunum eru samskonar þrengsli og námsgögn öll í formi heimatilbúinna veggspjalda.

Í unglingadeildinni spyr ég nemendur hvort þau langi að halda áfram í námi að grunnskóla loknum. Kennarinn þeirra segir að fyrir mörg þeirra sé það erfitt því framhaldsnám sé dýrt og lítið um styrki. Þau segjast þó öll reikna með að halda áfram í námi. Ég geri mér ekki grein fyrir því hvort þau álíta að það sé svarið sem ég vilji heyra eða hvort þeim finnst óþarfi að ræða fátækt sína í stórum hópi.

Að lokum tek ég yfirkennarann tali. Hún heitir Connie og hefur unnið við skólann í 14 ár. Ég spyr hana fyrst út í kynjahlutföllin í skólanum.

Connie: Kynjahlutföllin eru nokkurn veginn jöfn. Stúlkur í rétt rúmum meirihluta hér en víðast hvar í Úganda eru þær aðeins færri.

Það kemur mér dálítið á óvart að sé ekki mikill kynjahalli í grunnskólum. Ég hef alltaf haldið að í Afríku þætti mikilvægara að mennta drengi en stúlkur.

 Connie:  Já, það er nú reyndar þannig ennþá. Það hefur mikið breyst á síðustu árum og nú þegar ríkið býður upp á ókeypis skóla eru stúlkur sendar í skóla ekki síður en drengir en það var ekki þannig á meðan foreldrarnir þurftu að borga skólagjöld. Það eru enn þá miklu færri stúlkur en piltar sem fara í framhaldsnám.

Er það vegna þess að fólk hefur ekki efni á að senda öll börnin og lætur þá strákana ganga fyrir?

Connie: Það er kannski ekki alveg svo einfalt. Sumar stúlkur fá ekki framhaldsmenntun jafnvel þótt fjölskyldan hafi efni á því. Það er ekki það að foreldrarnir vilji ekki að stúlkur fái menntun heldur vilja þeir líka gifta þær og það gengur fyrir. Það er algengt að stúlkur séu giftar 15-16 ára og þær fara ekki í nám eftir það. Þetta er aðeins að breytast en gengur hægt og ennþá þykir meira áríðandi að mennta strákana.

Amy sagði mér að stundum misstu börn langan tíma úr skóla vegna þess að foreldarnir þyrftu á vinnuframlagi þeirra að halda. Bitnar það frekar á stúlkum?

Connie:  Samkvæmt opinberum tölum eru aðeins fleiri drengir sem flosna upp úr grunnskóla. Þeir hafa meiri tekjumöguleika en stúlkur og það skiptir máli þegar fjölskyldur eru í vanda. En ég hef samt meiri áhyggjur af þeim stelpum sem fá ekki að læra því ómenntaðar konur eiga svo miklu minni starfsmöguleika en karlar.

Ég er vön skólum sem eru vel búnir af tækjum og þar sem öll börn fá bækur svo mér finnst aðdáunarvert að ykkur skuli takast að mennta börnin við þessar aðstæður. Er bókaleysið ekki mikið vandamál?

Connie: Jú, auðvitað gengi betur ef við hefðum bækur en pennaskortur er enn þá meira vandamál. Það er hægt að kenna án bóka en þá þurfa nemendur að geta skrifað niður. Mörg barnanna mæta án skriffæra, eiga ekki stílabækur, sum þeirra mæta ekki í skólabúningum og stundum mæta þau nestislaus. Hér er ekki hefð fyrir morgunmat, þau fá bara sætt te áður en þau fara í skólann, þau eru í skólanum frá 8-5 og sum þurfa að ganga 5 km leið í skólann. Þetta er langur tími og slæmt ef þau mæta matarlaus.

Hafið þið einhver ráð til að bregðast við þessu? Er t.d. hægt að sækja um styrki fyrir þau börn sem verst eru sett?

Connie: Nei, við fáum enga styrki. Við erum með pennasöfnun á bensínstöðinni. Ferðamenn skilja stundum eftir penna þar en ekki nógu marga til þess að bjarga okkur. Við verðum bara að ræða við foreldrana þegar sama barnið kemur ítrekað áhalda- eða matarlaust.

En hefur það nokkuð upp á sig að ræða málin ef ástæðan er fátækt?

Connie: Margar fjölskyldur eru mjög fátækar en vandamálið er líka það að sumir feður láta aðra hluti ganga fyrir. Þegar börn koma matarlaus er það ekki bara vegna fátæktar heldur af því að mæðurnar ráða ekki við aðstæður. Þær eru kannski kornungar með 4 eða 5 smábörn og þurfa að vinna myrkranna á milli og þá verða eldri börnin bara að sjá um sig sjálf.  Sjö ára börn eru bara of lítil til þess að taka ábyrgð á því að útbúa sér nesti sjálf. Þau gleyma því.

Þetta eru þau vandamál sem við stöndum frammi fyrir á hverjum degi en svo koma líka upp vandamál sem eru á ábyrgð stjórnvalda en ekki heimilanna. Núna er ástandið til dæmis þannig að kamrarnir eru að fyllast. Við fáum ekki fjárveitingu til þess að láta tæma þá. Það þýðir að eftir nokkra daga neyðumst við til þess að loka skólanum þar til fjárveiting fæst.

Áður en við kveðjum tekur Connie af okkur loforð um að senda sér eintak af myndunum sem við tókum. Við þurfum að láta framkalla þær og senda með pósti því hvorki skólinn sjálfur né yfirkennarinn hafa netfang.

Auðvitað eiga íslenskir skólar við vandamál að stríða. Agavandamál. Einelti. Sérþarfir. Jú, auðvitað eru þetta vandamál en það eru forréttindi að geta sinnt þeim. Okkur finnst sjálfsagt að hafa tölvu í hverri kennslustofu og eðlilegt að stefna að því að hver nemandi fái tölvu til umráða en milljónir barna hafa ekki einu sinni aðgang að bókum. Við lokum skólum til þess að knýja á um hærri kennaralaun á meðan Afríkubúar loka skólum til þess að hindra útbreiðslu lífshættulegra sjúkdóma.

Og samt eru til Íslendingar sem telja okkur ekki hafa efni á þróunaraðstoð.

„Konur þéna 75 kr á móti hverjum 100 kr sem karlar þéna.“  Þetta er ein af möntrum feminismans.

Sannleikurinn er sá að launamunur kynjanna á sér að mestu leyti eðlilegar skýringar. Aðeins 6-10% launamunur hefur ekki verið skýrður. Femninstar hafa auðvitað fína skýringu á þessum óútskýrða launamuni; það er auðvitað einlægur vilji karlveldisins til þess að halda konum niðri.

Gögnin sem þessi ályktun er dregin af eru svo langt frá því að vera fullnægjandi og margt bendir til þess að meðal yngri kynslóða ríki fullur launajöfnuður.

Á Íslandi gilda jafnréttislög og samkvæmt þeim er bannað að mismuna fólki á grundvelli kynferðis. Auðvitað er mögulegt að einhver fyrirtæki geri það samt og þá á vitanlega að taka hart á því. En fullyrðingar um kerfisbundna kynjamismunun eru ekkert annað en enn eitt áróðursbragð dólgafeminista.

33 ástæður til að uppræta feminisma
1. Við þurfum ekki feminisma til að tryggja jafnrétti
2. Grundvöllur feminismans er lygi
3. Feminismi notar lygar í áróðursskyni
4. Feminisminn lítur á karlmenn sem illmenni
5. Feminisminn lítur á konur sem fórnarlömb
6.  Feminismi firrir konur ábyrgð
7.  Feminisminn er í stöðugri mótsögn við sjálfan sig
8. Feminismi skaðar konur í kynlífsiðnaði
9.  Feministar takmarka sjálfsákvörðunarrétt kvenna
10.  Feminisk áhrif veikja réttaröryggi sakborninga
11. Feministar nota háskóla til að breiða út gervivísindi
12. Feminismi er ríkisstyrkt valdanet
13.  Feministar vilja fá að stunda trúboð í skólum
14.  Feminismi leggur kynhlutverk að jöfnu við kvennakúgun
15. Feminismi er kvennamenningu fjandsamlegur
16. Feminismi er nýhreintrúarstefna
17. Feministar vilja ákveða normin í kynferðismálum
18. Feminismi er að festa sig í sessi sem kennivald
19. Feminismi vinnur gegn kvenréttindum
20. Feminismi er dólgapólitík
21. Feminismi er hugsjónastríð
22. Feministar sinna þjónustu sem ætti að vera í höndum fagfólks
23. Feminismi er fasísk hugmyndafræði
24. Feministar hafa ranghugmyndir um norm samfélagsins
25. Feminismi einkennist af pólitískum rétttrúnaði
26. Feministar rangtúlka listaverk í áróðursskyni
27. Feministar eru með klám á heilanum
28. Feministar vilja ráða því hvað skuli teljast valdeflandi
29. Feministar ýkja tölur um kynbundinn launamun
30 Feministar styðja kynbundna mismunun
31 Feminismi vinnur gegn lýðheilsumarkmiðum
32 Feminismi nærir sorpblaðamennsku
33 Feministar hafa eyðilagt hugtakið feminismi

Af og til verð ég alveg ofboðslega leið á feminisma. Svo gerist eitthvað sem verður til þess að ég finn mig knúna til að leggja orð í belg. Um þetta leyti í fyrra sauð upp úr hjá mér þegar einhver taldi mig á að líta á óvenju vonda umfjöllun á Knúzinu. Ég byrjaði þá á pistlaröð sem ég kalla Þrjátíu og þrjár ástæður til að uppræta feminisma. Þetta eru örstuttir pistlar en ég varð satt að segja hálf þunglynd á meðan ég var að skrifa þá, því ég fann sífellt fleiri ástæður og sá fram á að þetta yrðu á endanum 333 pistlar. Ég tók mér langt hlé frá þessari pistlaröð og hef alloft verið rukkuð um framhald en ekki sinnt því enn. Hef þó af og til komið inn á feminisma í öðrum skrifum mínum.

Á miðvikudaginn birti ég pistil um Fjórtán einkenni feminisma í Kvennablaðinu og í kjölfarið höfðu margir lesendur samband við mig og lýstu ánægju sinni. Viðbrögðin voru þó ekki öll á þann veg því mér er kunnugt um að ritstjórn Kvennablaðsins bárust all margar kvartanir frá feministum og kröfur um að Kvennablaðið hætti að birta efni eftir mig. Ekki virðist þó neinn kvartenda treysta sér til þess að hrekja þá greiningu sem ég set fram í pistlinum heldur snýr óánægjan að því að einhver leyfi sér slík helgispjöll að benda á hið augljósa sem svo mörgum tekst þó að líta fram hjá.

Kvartanirnar sneru reyndar ekki aðeins að þessum feministapistli heldur einnig fleiri framlögum frá mér sem birst hafa í Kvennablaðinu. Einkum mun það þykja sérdeilis andfeminiskur verknaður af Kvennablaðinu að hafa birt viðtal mitt við fyrsta barnsföður Hjördísar Svan en hún situr nú í gæsluvarðhaldi í Danmörku og á yfir höfði sér dóm vegna ítrekaðra umgengnistálmana og ólöglegs flutnings barna milli landa í óþökk föður þeirra og löglegs forráðamanns. Það þykir víst óhæfa að kvennablað birti umfjöllun sem vekur grun um að fleiri hliðar séu á því máli en sú sem stuðningsmenn Hjördísar hafa haldið fram í fjölmiðlum.

Þessi viðbrögð koma mér reyndar ekkert á óvart enda er krafa um ritskoðun einn þátturinn í því mikla stjórnlyndi sem einkennir femnisma nútímans. Og skemmtilegt þykir mér að pistill sem er kynntur með þessari mynd, skuli vekja kröfu um ritskoðun.

Sjálf hef ég ekki fengið skilaboð frá þeim sem eru að þrýsta á ritstjórn Kvennablaðsins um að úthýsa mér en hinsvegar fengið fjölda skilaboða frá fólki sem telur fulla þörf á gagnrýni á þá kvenhyggju sem enn rær að því öllum árum að einoka umræðu um kynjapólitík. Ég get glatt þá lesendur með því að ég hef nú loksins lokið við að skrifa þessa örpistla um þrjátíu og þrjár ástæður til að uppræta feminisma og munu þeir birtast hér á Eyjunni á næstu dögum.

Hér eru tenglar á þá pistla sem þegar hafa birst: