Nú stendur yfir „álfukeppni í knattspyrnu“, eins og alþjóð veit – og  jafnvel heimurinn allur. Knattspyrna er skemmtilegur leikur – eins og fótbolti og skylmingar sem við stunduðum á Norðurbrekkunni um miðja síðustu öld. Í þeim fótbolta – knattspyrnunni – var spilað á eitt mark, allir á móti öllum,  og mestu  skipti að sparka sem lengst, eins og KRingar gerðu fyrir sunnan.  Brasilíumenn, Spánverjar og Ítalir eru – eins og gefur að skilja – betri en við KAmenn, að ekki sé talað um Þorpara, Eyrarpúka og aðra horngrýtis Þórsara sem sýndu bæði hörku og ósvífni – og unnu enda okkur Brekkusnigla oftast – ef ekki alltaf.  Amk man ég eftir tapi okkar KAmanna fyrir Þór 13:1 vorið 1950 þar sem ég stóð í marki! Hins vegar hef ég ekki getað varist þeirri hugsun við að horfa á álfukeppnina í knattspyrnu – og raunar fótbolta undanfarin á – að þessir knattspyrnusnillingar séu í raun og veru skylmingaþrælar samtímans – gladíatorar nútíman. Þeir eru að vísu ekki drepnir á vígvellinum en lifa ekki lengi og eru seldir sem þrælar. „Þau eru súr“, sagði refurinn.