Ríkisstjórnin ætlar ráðast í uppbyggingu á „félagslegu“ húsnæði og hyggst lækka fjármögnunarkostnað slíks húsnæðis með því að lífeyrissjóðirnir kaupi íbúðabréf af Íbúðalánasjóði á lægri ávöxtunarkröfu en áður.
Til þess að það sé unnt verður ríkisstjórnin að breyta lögum sem kveða á um 3,5% raunávöxtun lífeyrissjóðanna því annars lækka vextir af „félagslegum“ íbúðalánum Íbúðalánasjóðs nánast ekkert.
Staðreyndin er nefnilega sú að stofnkostnaður og rekstrarkostnaður íbúðarhúsnæðis lækkar ekkert við það að bæta „félagslegt“ fyrir framan orðið – eins og ég benti á í pistli mínum „Félagslegt húsnæði ekki ódýrara“.
Það er rétt hjá stjórnvöldum að með lægri ávöxtunarkröfu á fjármögnunarbréfum Íbúðalánasjóðs þá lækkar fjármagnskostnaður og afborganir af lánum verða lægri en ella.
Vandamálið er hins vegar að ef stjórnvöld hyggjast lækka fjármögnunarkostnað svo einhverju nemur þá verður ávöxtunarkrafa lífeyrissjóðanna við kaup á fjármögnunarbréfum að vera langtum lægri en 3,5%.
Ávöxtunarkrafa íbúðabréfa hefur nefnilega undanfarið verið nærri 3,5%. Var í síðasta útboði Íbúðlánasjóðs 3,58%.
Vextir á útlánum Íbúðalánasjóðs hefur nú um langt skeið verið 4,5% en hefðu verið 4,2% ef vaxtaálag væri það sama nú og í upphafi árs 2010 þar sem félagsmálaráðherrar hafa hækkað vaxtaálag um 0,30% á árinu að tillögu stjórnar Íbúðalánasjóðs.
Ef lífeyrissjóðirnir eiga að fjármagna nýja „félagslega“ kerfið með kaupum á íbúðabréfum Íbúðalánasjóðs á lögbundinni lágmarksávöxtun sjóðanna, þá yrðu útlánsvextir til „félagslegra“ íbúðalána 4,1% sem er einungis 0,1% lægra en almenn íbúðalán Íbúðalánasjóðs erun nú.
Það eru nokkrar krónur á mánuði.
Það er því deginum ljósara að ríkisstjórnin þarf að breyta lögum og lækka lögbundna kröfu lífeyrissjóðanna um 3,5% ávöxtun á ári ef hún ætlar að lækka fjármögnunarkostnað vegna „félagslegs“ húsnæðis.
Ef ekki – þá er ríkisstjórnin að gefa falsvonir með yfirlýsingum sínum.
Hallur Magnússon
http://eyjan.is/2010/12/04/kaupthing-lanadi-800-milljarda-til-erlendra-felaga-sem-voru-ekki-i-neinum-rekstri/
Ríkisstjórnin hefur nú soðið saman „pakka“ handa íslenskri alþýðu svo hún geti greitt fyrir þjófnaðinn með vinnuframlagi sínu út ævina.
Húrrrrrra fyrir skjaldborg Jóhönnu ! – eða þannig.
Og án 3,5% raunávöxtunar gengur lífeyrissjóðakerfið ekki upp því hver og einn safnar nettó aðeins 4,2 árum í lífeyrir á ca 40 ára starfsæfi án ávöxtunar þannig að þetta er í raun óframkvæmanlegt nema gert sé ráð fyrir miklum afföllum af landanum rétt áður en taka lífeyris hefst.