„Frá Englendingum er knattspyrnan  komin hér að landi.  Er þessi leikur einn af  þjóðaríþróttum þeirra. Hafa þeir iðkað knattspyrnu í margar aldir, og eru  ennþá bestir í henni; fjölgar þó keppinautum þeirra  daglega, að kalla má, og nú erum við að bætast við hópinn. Og spá mín er sú, að við verðum þeim skeinuhættir,  áður en  líkur, ef við höldum eins drengilega áfram,  og byrjað var. -„

Svona hófst greinaflokkur um knattspyrnu í Skinfaxa – hinu merka riti ungmennahreyfingarinnar – árið 1916. Höfundur greinaflokksins sem ég ætla að birta hér á blogginu mínu næstu daga – var „Bennó“. Ekki veit ég hver „Bennó“ var – en það kæmi mér ekki á óvart að það hafi verið sjálfur ritstjórinn Jónas frá Hriflu Jónsson.

En áfram með smjerið:

„Enskur kaupsýslumaður, sem var á ferð hér i Reykjavík, og dvaldi hér um nokkurt  skeið, kendi öllum knattspyrnu, sem vildu  ómaka sig  suður á „Melana“ við Reykjavík, en fásótt var oftast. Og þegar hann svo fór héðan, má svo segja  að leikurinn hafi með honum farið; urðu því allar hans góðu leiðbeiningar til lítils gagns.

Fór nú svo fram um hríð, að lítið var  þessi leikur iðkaður. Í  annað sinni bar hér að landi enskan  prentara, og  auðnaðist honum að safna saman flokk manna (mest voru það prentarar) til knattspyrnuæfinga, og man ég vel hve duglega þeir störfuðu að leiknum, suður á  „Melunum“. Þótti það þó ekki í þá daga árennilegt að vera svona fáklæddur að leikjum úti á víðavangi í  kvöldloftinu.

 Ríkti líka þá sá hugsunarháttur hér að loka að sér dyrum og gluggum og „dúða sig“ vel, ef undir bert loft  var komið. En nú er „öldin önnur „, og er það að mínu álíti  íþróttunum að þakka, sem hafa breytt hugsunarhættinum til hins betra.

 Á meðan þessi enski prentari dvaldi hér, var starfað með miklum áhuga að knattspyrnuleiknum, en þegar hann fór af landi burt, lognaðist félagsskapurinn útaf.

 Þeir sem næstir koma við  sögu  knattspyrnunar, voru Mentaskólanemendurnir og mest að  þakka fimleikakennara  skólans, Ó.R., sem alla tíð  hefur haft mjög mikinn  áhuga fyrir knattspyrnuleiknum.

En þetta, að nemendur Mentaskólans fóru að iðka  knattsp. var um það skeið, sem skólalífið við þennan  skóla var í blóma lífs  síns; var þá líka öflugri og betri félagsskapur þeirra en nú er  hann. Kom líka að því  að áhuginn þvarr,  og þeir hættu að mæta  „suður á Melum,, til knattsp.æfinga.

En ekki átti þó fyrir  knattsp.leiknum að liggja að falla í valinn, og eiga í því  sammerkt, mörgu af  því, sem til þjóðþrifa hefir horft hjá okkur, ef fengið hefði að þróast. En rétt á eftir þessu, sem að framan er frá sagt, mynduðust knattspyrnufélögin i flestum  kaupstöðum landsins. Var það mest að  þakka handiðna- og verslunarmönnum,  sem eru líka  þær stéttir manna, sem mest og best hafa stutt að gengi íþrótta hér á landi, enn sem komið er.

 Með stofnun þessara knattspyrnufélaga  var upptekinn sú  rétta stefna til útbreiðslu og gagnsemdar leiknum, og er vonandi  að þessi góði félagsskapur dafni, og að menn kynni sér leikinn, og meti kosti  hans,  áður en  þeir dœma hann.“

Í næsta pistli fjallar „Bennó“ um lykilmanninn í knattspyrnuíþróttinni – dómarann. Þar segir ma. :

„Hafið því vel hugfast, að það er dómari leiksins, sem valdið hefir — á meðan leiknum stendur, og  þar næst  er það verk flokksforingans, að sjá um, að hver maður í flokknum hegði sér sómasamlega, og  komi ekki í bága við leikreglurnar.“