Skjáskot – Fit Hostel sem sýnt var á RÚV í gærkveldi – Fórnarlömb skilyrðatilskipunar leiðtogaráðs ESB

Fit hostel stendur fyrir heiti á mjög áhugaverðri heimildarmynd sem sýnd var á RÚV í gærkveldi. Umfjöllunarefnið var aðbúnaður og líf hælisleitenda á Íslandi.  Þar kom m.a. fram að af 600 hælisumsóknum á Íslandi á árabilinu 1991-2008 hafi aðeins 1 dvalarleyfi verið veitt þar sem einstaklingur flokkaðist sem flóttamaður og 53 dvalarleyfi sem veitt voru af mannúðarástæðum.

Hælisstefna Evrópusambandsins hefur verið í mótun frá árinu 1999. Við Íslendingar erum aðilar að Schengen sem átti að færa hælisleitendum meira réttlæti og meiri vernd enda á hver hælisleitandi rétt á að sækja um hæli. Þrátt fyrir þetta virðist sem samvinna í þessum málaflokki innan Evrópu sé í lamasessi. Vinstri elítan á Íslandi lokar augum sínum fyrir þessu sem og Björt framtíð,  Píratar og páfuglar Samfylkingarinnar.

Í Grikklandi og á Ítalíu eru skelfilegar flóttamannabúðir sem minna á gettó síðari heimstyrjaldarinnar og virðist Evrópusambandið halda þessu á óreiðustigi eins og öðru innan þeirra fjölmörgu málaflokka sem sambandið reynir að spanna innan vébanda sinna í Brussel. Framkvæmdastjóri Evrópuskrifstofu Flóttamannastofnunar Sameinuðu þjóðanna, Raymond Hall, hefur meðal annars bent á að hælisstefna Evrópusambandsins hafi ekki staðist væntingar og sé í raun í molum.

Á Íslandi er fylgst vel með hvernig hælisstefnan þróast innan Evrópusambandsins enda tengist landið þessari samvinnu í gegnum Schengen og Dyflinarsamstarfið (sbr. Dyflingarsamninginn er tók gildi 1997). Klúður Evrópusambandsins í þessum málum hefur því mikil áhrif á málaflokkinn hér á landi ekki síður en önnur lönd innan Schengen.

Leiðtogaráð Evrópusambandins, ráðið sem pistlahöfundur hefur bent á að Bretar komi engu í gegn af sínum málum, gaf út svokallaða skilyrðatilskipun árið 2004. Gekk sú tilskipun út á hvaða skilyrði lægju til grundvallar fyrir því að flóttamaður  gæti talist vera flóttamaður. Akkúrat ! Rétt hjá þér lesandi góður. Leiðtogaráðið tók sér þarna guðlegt vald eins og Vatíkanið enda löngu búið að klippa á vald bresku krúnunnar sem hún hafði fengið frá Guði.

Í flóttamannabúðunum í Grikklandi og á Ítalíu eru fjöldi flóttamanna sem fá ekki afgreiðslu frekar en bresk stjórnvöld innan leiðtogaráðs Evrópusambandsins og þá þarf ekki að óttast að þessi tilskipun (þ.e. skilyrðatilskipun leiðtogaráðs ESB) verði notuð á meðan skrifstofur eru lokaðar. Þrátt fyrir að mörg lönd hafi fengið frest til 2006 hefur þetta gegnið afar illa og hafa mörg Evrópusambandsríki ekki náð að skilgreina flóttamenn sem flóttamenn sökum anna við að taka við umsóknum eða að halda hurðum lokuðum. Þessu umsóknarferli og biðinni fylgir mikið sálarstríð, vonleysi og vanmáttur. Skiptir litlu hvort fólk sé statt í því ferli á Íslandi eða innan Evrópusambandsins þó telja megi að aðbúnaður flóttamanna hér sé mun skárri en t.d. í Grikklandi eða á Ítalíu.

Það sem Evrópusambandið gerir er að hækka tollamúra og herða skattagjarðir heimavið þegar flóttafólkið (bæði innan og utan ESB) hefur ekki til hnífs og skeiðar. Þetta á einnig við um Ísland. Það er því einnig til flóttafólk sem er af evrópskum uppruna og flýr út og suður um Evrópusambandið í leit að vinnu enda þar umtalsvert atvinnuleysi. Þetta fólk keppir um vinnu við aðra flóttamenn frá ríkjum Asíu og Afríku svo dæmi séu tekin. Dæmi eru um að fólk af asískum uppruna sem og afrískum sé farið að flýja Evrópusambandið heim til sín vegna aukinnar velsældar í heimalandinu.

Fátækasta flóttafólk veraldar hefur alist upp við hungursneið og gífurlega erfiðleika. Það hefur náð að lifa af mikið harðræði og ofbeldi heimafyrir. Það er oft duglega fólkið sem flýr þangað sem velsældar er að finna en fjölmargir deyja á flóttanum til fyrirheitnalandsins eins sorglegt og það nú er. Velsældin er ekki auðsótt, hún er girt af og einangruð rétt eins og eyja norður í höfum er nýtur frjálsra fjármagnsflutninga til sín en helst ekki frá sér.

Margt kemur til þegar kemur að því að loka á flóttamenn en ekki fjármagn sem flotið getur óhindrað inn í Evrópusambandið frá Afríku og Asíu. Flóttamannasamningurinn (frá 1951) svokallaði er svo opin og ber í báða enda að ríki geta túlkað hann út og suður og eftir hentugleikum. Það hentar jaðarsvæðum innan Evrópusambandsins sem eru að fyllast af flóttafólki og þá sérstaklega illa stödd ríki fjárhagslega sem liggja við Miðjaðarhafið á mótum Asíu og Afríku. Á sama tíma loka Vesturlönd á margar vörur frá löndum Asíu og Afríku með tollabandalögum, gjöldum og sköttum ásamt gífurlegum niðurgreiðslum Evrópusambandsins m.a. til að halda sínum eigin bændum gangandi innan þeirra landamæra.  Það er vel þekkt fyrirbæri og snýr m.a. að ,,fæðuöryggi“ og ,,sjúkdómavörnum“. Það eru gild rök svo langt sem þau ná og á meðan ekki er um misnotkun að ræða eða fyrirslátt.

Kallað hefur verið eftir því að fjallað sé málefnalega um Evrópusambandið. Leitast því pistlahöfundu eftir því að uppfylla þær óskir vinstri manna og kvenna á þessum vettvangi sem Eyjan er. Hins vegar forðast Evrópusinnar að benda á þær staðreyndir og þá hræsni sem á sér stað innan vébanda sambandins þegar kemur að stöðu flóttamanna og frjálsa för fólks, fjármagns, þjónustu og framleiðsluvara. Eru vinstri menn aðeins til vinstri heima hjá sér en forðast hugsjónina þegar standa á að baki fátækasta fólki veraldar? Hví gagnrýna þeir ekki stöðu flóttamanna innan ESB og ráðaleysi sambandsins í þeim málum?

Gleymum heldur ekki því góða sem gerist í þessum málaflokki á Íslandi. Við verðum að geta tekið á móti fólki og sinnt því, boðið því vinnu og aðbúnað þannig að fólk geti haldið virðingu sinni og stolti. Það höfum við oftar en ekki gert en betur má ef duga skal. Einnig verður að vera agi og fylgja aðhaldi varðandi flóttamenn. Þá skiptir samstaða ríkja innan Schengen máli en þar þarf að bæta úr og fjölga úrræðum fyrir flóttafólk og líta á það fólk sem auðlind fremur en vandamál.

Það er afar slæmt þegar vinstri menn brjótast fram í fjölmiðlum, telja sig málsvara þessa fólks og nýta þannig þennan viðkvæma málaflokk sér til framdráttar gegn betri vitund. Í sama mund geta vinstri menn ekki gagnrýnt Evrópusambandið í aðgerðaleysi þess í málefnum flóttamanna sökum trúboðastarfsins sem unnið er hér innanlands á vegum vinstri manna sjálfra og þessa ágæta sambands.

Mikið finn ég til með þessu blessaða flóttafólki, bæði innan og utan ESB.

Það á flest allt gott skilið og við getum margt af því lært.

Maður einn er kallaður LÖGmundur og er frá Læk. Hann gekk því til liðs við Vinstri græna enda alinn þar upp er allt var talið vænt sem vel er grænt nema blóðrautt sé. En svo vildi til að LÖGmundur var mikill óreiðupési og gekk um aðra bæji eins og hann ætti þá, ráðskaðist með börn og búalið bænda til sveita og taldi sig hafa vit á öllu þannig að hvorki sýslumenn né hreppstjórar höfðu roð í hann og hans röksemdafærslu. Þetta var enda LÖGmundur og enginn annar sem reið um héruð og kom alla leið frá 101 Reykjavík, hvorki meira né minna.

Einkunarorð LÖGmundar eru:

Við borgum ekki neitt, gerum ekki neitt og látum aðra um að borga fyrir mig.

LÖGmundur var kjörinn á Alþingi Íslendinga fyrir um tveimur áratugum síðan og var hann talsmaður öreiga og þeirra sem minna máttu sín. Hann var talsmaður verkalýðshreyfingarinnar og opinberra embættismanna á Íslandi og hafði áður verið að útvarpa visku sinni og váfréttum auðvaldsins um árabil. Umfram allt var hann nú talsmaður búmanna á Læk. Nú hefur hann verið mjög lengi á Alþingi og er það talinn mannkostur að vera frá Læk og skiptir litlu hvernig menn þaðan líta út eða hvað þeir hafa gert af sér. Á þetta sérstaklega við LÖGmund sem vill lögleiða bönn af margvíslegum toga sbr.:

• bann við Kínverjum og öðrum útlendingum
• bann við peningum
• bann við hagnaði
• bann við ávöxtun lífeyrissjóða í vegagerð
• bann við frjálsum fjölmiðlum
• bann við Bandaríkjamönnum
• bann við alþjóðasamvinnu
• bann við gjaldtöku við Geysi í Haukadal
• bann við framhjáhaldi utan hjónabands
• bann við kirkjurækni
• bann við bjór
• bann við launahækkunum í einkageiranum
• bann við beitingu lögregluvalds gegn sér og öðrum vinstri græningjum
• bann við bólförum án eftirlits

LÖGmundur hefur verið mjög afkastamikill þingmaður og hefur tekist að þvæla þingheim í fjölmörg mál sem tekið hefur aðra þingmenn fjölda ára að leysa úr og þá sérstaklega eftir að hann hafði verið ráðherra. Já, hann komst einmitt í ráðherrastól og lokaði fyrir fjárfestingu í landið með uppblásnu herskipi sem komið var fyrir við Skjálfanda á síðasta kjörtímabili.

Nú er svo við komið að menn sem töldu hið opinbera lítið sinna bústörfum sínum úti á landi tóku uppá þeim óskunda að innheimta gjald fyrir þær allt að milljón ær sem hafa verið sendar á beit frá Læk yfir á næstu bæji. Töldu menn á Læk að grasið væri grænna hinum megin lækjarins rétt eins og LÖGmundur taldi vera varðandi hina vænu Vinstri græna. Nú hafa ærnar á Læk verið á beit á næstu bæjum án þess að greitt hafi verið fyrir. Vegna þessa hefur búmönnum á Læk, fyrir áeggjan LÖGmundar, tekist að tvöfalda bústofn sinn fyrir lítið fé og hafa því tvöfaldað beitina og rúmlega það.

Túnin á næstu bæjum eru útspörkuð og hafa eigendur verið að leitast við að semja við hið opinbera að fá eitthvað fyrir sinn snúð sökum ofbeitar og áeggjan LÖGmundar sem hefur komið þessu skelfilega skipulagi á. Ríkið, sem er nokk sama nema um skattfé sitt, nennir ekki og vill ekki halda eignum sínum við sem liggja svo fjarri kjósendum sínum í Reykjavík og nágrenni og lítið ber á. Þarna eru bara ær frá ættmennum LÖGmundar að bíta gras og fá að gera það ókeypis. Svo er nú óþarfi að gera LÖGmund pirraðan og aðra sem telja sig vinstri græna enda líkur á að það þurfi að nota slík auðsótt gjafasæði í hrossakaupum í framtíðinni innan vébanda Alþingis.

Því er lokum fyrir það skotið að fá þingheim, þar sem LÖGmundur er vel þekktur í ræðustól, til að átta sig á því hve tún bænda í uppsveitum Árnessýslu eru illa farin eftir ágang bændanna frá Læk en LÖGmundur er lögerfingi þeirra. Nú hefur LÖGmundur brugðið á það ráð að leggja það til við aumt framkvæmdavaldið að kalla til lögreglu þvert ofan í hefðbundið stjórnskipulag á Íslandi og þrískiptingu ríkisvaldsins. Þeir sem gerst þekkja til telja að þarna séu komin fram sú vel þekkta stjórnkænska sem kennd hefur verið við Læk. LÖGmundi, manni sem hefur verið kennt að pína auðvaldið og beita á tún annarra, er því augljóslega ofboðið ætli bændur á næsta bæ við Læk að innheimta fyrir ofbeit svo rækta megi upp svaðið eftir fé það er ættbogi LÖGmundar stríðelur á kostnað nágranna sinna og náttúru landsins.

Nýlega úrskurðaði hinn geðþekki sýslumaður Árnesinga að sauðaþjófnaður, ofbeit og upprekstur um annarra manna lönd sé óheimill nema að slíkur óbeinn eignaréttur sé tíundaður í bókum embættisins. Mega því eigendur nú sem fyrr innheimta fyrir beit annarra manna fjár á þeirra eigin landi, kæra þjófnað og misnotkun.

LÖGmundi virðist fátt um slíkt auðvaldshjal finnast enda alinn upp á Læk þar sem ekki er tekið mark á svona löguðu. Því hefur LÖGmundur tekið upp málið í óundirbúnum fyrirspurnum á hinu háa Alþingi Íslendinga. Hann kallar þar eftir því að lögreglan verði kölluð til svo að innheimta á gjaldi fyrir ofbeit búmanna á Læk verði stöðvuð hið fyrsta. Lögmundur er alls ekki af baki dottinn.

Hér er því ekkert nýtt á ferðinni enda vita flestir að LÖGmundur gerir flest allt fyrir LÆK.

Það er ekki lokum fyrir það skotið að kommúnismi þrífist víða í okkar samfélagi. Hann er kannski ekki kallaður ,,kommúnismi“ lengur heldur er honum gefin önnur og snúnari heiti enda ekki lengur í tísku að vera kallaður kommúnisti. Hér eru nokkur heiti og afbrigði sem komið geta til greina;

1. Evrópusinnar og skrifræðissinnar er telja frelsið felast í því að miðstýrt vald fari betur með fólk og fjármuni en þjóðríkin sjálf;
2. Andstæðingar gjaldtöku einkageirans á eigin landi til að viðhalda eignum sem ríkið nennir ekki að sinna eða viðhalda þrátt fyrir beint eða óbeint eignarhald;
3. Umhverfissinnar sem telja að þeir búi í húsnæði á ósnortnu landi og að hitaveitan sé tilkomin vegna kraftaverks og atvinna embættismanna eða listamanna hafi orðið til vegna tilkomu Guðs almáttugs, skapara himins og jarðar;
4. Embættismenn sem hafa sogið sig fasta við flokk eins og Sjálfstæðisflokkinn og eru sumir í bæjarstjórnum og stjórnkerfi flokksins sem og hins opinbera aðeins til að tryggja eigin framfærslu, stuðla að meira skrifræði og til að varðveita tengslanet sitt;
5. Mótmælendur sem telja að þeir séu að tala fyrir þjóð sína;
6. Umbyltingarsinna á sviði skipulags- og samgöngumála er telja að ef flugvöllurinn í Vatnsmýrinni verði látinn fara muni íþróttafélagið Valur hagnast umtalsvert en ekki einhverjir aðrir líka;
7. Íslenskir meðreiðasveinar og dætur kröfuhafa sem vilja selja land sitt undir Evrópusambandið til þess að tryggja að verðmæti krafna þrotabúa bankanna rýrni ekki;
8. Þeir aðilar sem styðja aðild að Evrópusambandinu án þess að hafa lesið sig til um að undanþágur við inngöngu eru afar takmarkandi og ef einhverjar þá tímabundnar og renna út fyrr eða síðar;
9. Flokkar sem aðallega leggja áherslu á 101 Reykjavík;
10. Forysta Samfylkingarinnar, Pírata, Vinstri grænna og ráðgjafar þeirra.

Þetta er sjálfsagt ekki tæmandi listi en er í áttina. Það er hins vegar sjálfsagt mál að þetta ágæta fólk fái tækifæri til að tjá sig og eigi fullan rétt eins og aðrir. Hér er ekki verið að draga í dilka heldur aðeins verið að leitast við að ramma inn staðreyndir um það sem fólk annars vegar telur sig vera og það sem það í raun og veru er með í maganum.

Það má árétta að ekki var allt allskostar vont sem barst með vindum þeim er blésu úr austri. Kommúnisminn varð til þess að svokallaðir hægri menn eða íhaldsmenn tóku upp fjölmarga þætti og gerðu að sínum. Þetta fer vissulega eftir löndum og menningarheimum. Sem dæmi jukust réttindi kvenna umtalsvert í Kína, a.m.k. þeirra sem voru skráðar í Kommúnistaflokkinn. Hinum var slátrað. Lágmarks menntun var gerð aðgengileg fátækum jafnt sem efnuðum sem er hið besta mál og ofurefli nýlenduveldanna var brotið á bak aftur ásamt aðskilnaðarstefnu.

Nú er svo komið að menn og konur virðast leita aftur til byltingahugmynda varðandi þjóðríkið og leita fremur eftir hinu vinsæla sambandsríki sem Evrópusambandið vissulega er. Bretar eru að verða afhuga þessu fyrirkomulagi enda hefur þetta mikla veldi, sem má reyndar muna sinn fífil fegurri, þurft að lúta í gras í fjölmörgum atkvæðagreiðslum fyrir ráðherraráðinu. Rannsóknir sýna að bresk stjórnvöld hafi greitt gegn 55 málum í ráðherraráðinu síðastliðin 18 ár. Öll náðu samt málin fram að ganga þrátt fyrir andstöðu Breta. Svo er verið að segja að við Íslendingar gætum komið í gegnum þetta ráð þeim málum sem annars yrðu stoppuð af embættismannakerfinu í Brussel eða gengu ekki í gegnum Evrópuþingið til verndar hagsmunum Íslendinga.

Vandinn er ekki sá að lítinn kommúnista megi finna í hverjum og einum heldur er vandinn sá þegar litla kommúnistakrílið tekur algjörlega yfirhöndina og skynsemin nær ekki að stýra ferð. Við erum öll breytileg eins og umhverfið okkar og það er jafnvel vottur fyrir kommúnisma í Sjálfstæðisflokknum þegar kemur að ákveðnum málaflokkum og hagsmunum enda flokkurinn uppfullur af embættismönnum sem og vissulega öðru góðu fólki.

Við erum flest ekki á móti Evrópusambandinu, við erum flest meðfylgjandi umhverfisvernd að einhverju marki, við erum öll tilbúin að mótmæla ef réttlætinu er ógnað, við erum öll meðfylgjandi því að ekki sé okrað á okkur, við erum mörg hver embættismenn, við viljum einhverjar breytingar í skipulags- og byggingarmálum, við erum mörg búin að kjósa marga flokka og erum opin fyrir breytingum.

En við erum ekki endilega kommúnistar þrátt fyrir þetta.

Hvers vegna þá að ganga í Evrópusambandið?

Getum við ekki bjargað okkur sjálf?

Íslandsvinurinn Russell Crowe í hlutverki Robin Hood

Nú hefur ríkisstjórn Íslands spilað út því sem hún lofaði bæði fyrir og eftir kosningar og snýr að viðamiklum leiðréttingum skulda sem almenningur tók á sínum tíma og hækkuðu vegna verðbólguskots eftir hrun fjármálakerfisins árið 2008. Hér er um sanngirnisgjörning að ræða. Þeir sem tóku gengistryggð lán og veðsettu heimilin sín hafa með dómum fengið leiðréttingar sem kom ekki til af góðu. Fólk sem tók gengistryggð lán var blekkt og það ekki einu sinni og ekki tvisvar.

Pistlahöfundur hefur ítrekað bent á að árið 2006, þegar Einar Oddur heitinn Kristjánsson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, skildi ekki réttilega í því hvers vegna Seðlabanki Íslands hækkaði vexti mikið og lagði m.a. áherslu á þetta á Alþingi undir umræðum varðandi fjárlagagerðina fyrir árið 2007. Það var ljóst að á þessum tíma fóru fjármálastofnanir, eftir að þær gátu ekki lengur keppt við Íbúðalánasjóð varðandi vexti íbúðalána, að lána gengistryggð lán sem voru ólögmæt enda hafði það verið sett í vaxtalög árið 2001 samhliða breytingu á lögum um Seðlabanka Íslands og innleiðingu nýrrar peningastefnu.

Bankarnir svindluðu því ekki aðeins á almenningi heldur líka á öllu leikkerfi fjármálaheimsins með þessu útspili. Hafði Seðlabanki Íslands og ríkisstjórn þess tíma leitað til Alþjóðagjaldeyrissjóðins varðandi ráðleggingar í þessu efni og benti sjóðurinn (á árabilinu 1998-2001) á mikilvægi þess að banna lán sem fælu í sér gengisbindingu skuldbindinga í krónum væri ætlunin að fleyta krónunni. Þar að baki lágu gild rök varðandi áhættu á gjaldeyrisáfalli sem Alþingi tók undir, nefndarmenn og aðrir er að málinu komu. Skiptir þar engu eitthvað argaþras varðandi frjálsa flutninga fjármagns innan EES svæðisins enda voru engar hömlur á öðrum gjaldmiðlum en krónu í þessu samhengi enda í lagi að gengistryggja skuldbindingar í öllum öðrum myntum en krónum vildu menn svo við hafa. Þarna lágu gild rök sjálfstæðs og fullvalda ríkis varðandi eigin peninga-, hag- og öryggismál.

Allir vita að bankarnir fóru á skjön við þetta og Fjármálaeftirlitið sem og Seðlabanki Íslands virðast ekki hafa séð nokkurn skapaðan hlut og hækkað bara vexti blindandi á þessum tíma þegar Einar Oddur sá skekkjuna blasa við. Þetta var allt orðið svo órökrétt að hans mati sem og rétt var. Þarna treystu stjórnendur Seðlabanka Íslands þáverandi starfsmönnum bankans sem nú hafa tekið við allri stjórn þessa banka og virðast enn ekki hafa fengið sjónina á ný þrátt fyrir mikið fjármálahrun og rassskellingar af ýmsum toga.

Í gær komu formenn Framsóknarflokksins og Sjálfstæðisflokksins fram með breytingar á lánum heimila til lækkunar sem áttu aldrei að hafa hækkað. Þetta voru lán sem fólk bjóst við að myndu ekki haggast umfram eðlilega verðbólgu sem ætti að liggja í kringum verðbólgumarkmið Seðlabanka Íslands sem er 2,5% með 1,5% vikmörkum. Vegna þess að bankar, lögmenn þeirra og endurskoðendur, svo síðar kröfuhafar og skósveinar þeirra og dætur, lögðust á almenning gegn lögum og reglum fór sem fór. Var þetta alltaf ætlunin? Var það alltaf ætlunin að eyðileggja krónuna og brjóta lög? Það munum við sjálfsagt seint vita enda virðast engin dómsmál í gangi varðandi þennan lið, þessa ógn og þetta útspil.

Eftir að ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur tók til starfa hóf Samfylkingin e.k. hernað gegn almenningi, fátækum og öreigum til að tryggja framgang kröfuhafa. Stoð og stytta kröfuhafa var reyndar þáverandi formaður Vinstri grænna sem gaf þeim tvo banka og ábyrgð skattgreiðenda í meðlag. Svo var samið við starfsmenn Landsbanka Íslands til að tryggja að þar yrði hamast eins og hægt væri á fátækum sem öðrum svo bjarga mætti bankanum og auka velferð starfsmanna, kröfuhafa og breska ríkisins, sbr. ICESAVE klúðrið allt saman.

Nú kemur formaður Samfylkingarinnar fram og sem og formaður ASÍ. Báðir voru framherjar (þó ekki fremstir væru) í útrásinni, annar með áliti fyrir Íbúðarlánasjóð þess efnis að að lána mætti sparisjóðunum fé og setja þá á hausinn og hinn í gegnum lífeyrissjóði sem voru látnir taka stöðu með krónunni þegar augljóst var að hún var að falla. Þarna var tekið af fátækum og öreigum þessa lands og reikna má með að þarna sé ekki aðeins um íslandsmet að ræða heldur heimsmet í öreigaráni og engar líkur á að Robin Hood geti reddað því.

Þrátt fyrir brúnan vanga og vænan skeggvöxt líta Árni Páll og Gylfi ekkert út fyrir að vera Robin Hood.

Þökk sé XD og XB með þetta verðuga og löngu tímabæra framtak til handa heimilum á Íslandi.

Sigmundur Davíð og Bjarni hafa augljóslega hitt í mark.

Það þola ekki vinstri menn og konur. Það er leitt.

Upp á síðkastið hefur verið mikið skrafað um Rússa og tilburði þeirra í Úkraínu og innlimun Krímskaga í Rússland á dögunum.

Eftir þetta umstang allt saman hefur forseti Bandaríkjana talað digurbarkalega ásamt kanslara Þýskalands og öðrum pótintátum Vesturlanda eins og fulltrúum Evrópusambandsins sem hlegið er að þegar kemur að viðbrögðum á sviði varnarmála. Það hrífur ekki enda vita bitlaust og illa undirbúið innlegg af þeirra hálfu. Nató hefur brugðist við með því að færa sér nær landamærum Rússa í Póllandi og í Rúmeníu. Það er allt og sumt.

Á 18. öld börðust Rússar undir forystu Katrínar miklu gegn Ottóman Tyrkjum er höfðu ráðið skaganum frá 1441 til 1783 þegar Rússar sigruðu þá. Þá höfðu svonefndir Tatars ráðið ríkjum og stundað yfirgripsmikla þrælasölu þar sem Ottómanar náðu að flytja út um 2 milljónir þræla frá Rússlandi og Úrkaínu á tímabilinu 1500 til 1700. Ekki von að Rússum hafi ekki líkað það og að Katrín mikla hafi haft áhyggjur af sínu fólki enda frelsaði hún bæði sitt fólk og Úkraínumenn undan þessu oki Ottóman Tyrkja og Tatara.

Það braust út stríð á skaganum á 19. öld er kallast Krímstríðið þegar Rússar þurftu að berjast við bandamenn Ottóman veldisins, þ.e. Frakka, Breta og herflokka frá Sardiníu. Þar töpuðu Rússar og var það Austuríska keisaradæmið sem stóð hlutlaust á hliðarlínunni en tók þátt í því á bak við tjöldin að sigra Rússa.

Þarna stóð því hið ,,forna Evrópusamband“ í raun í blóðugu stríði við Rússa er voru að verja sig gegn þrælasölu og skepnuskap fyrri alda. Gátu Bretar og Frakkar ómögulega ætlað Rússum að ná þarna völdum á kostnað Ottóman veldisins er réð þá Jerúsalem og öllu heilögu landi kristinna. Þarna voru Rússar að gæta Orþadox kristinna manna, vernda sitt fólk og sína menningu á svæðinu. Þegar Rússar voru nánast búnir að sigra Tyrkina komu Bretar og Frakkar Tyrkjum til hjálpar árið 1854 og snéri þetta stríð einnig um það hver færi í framtíðinni með yfirráð á Svarta hafinu.

Helsta vígi Rússa á þessum tíma var Sevastopol, sú borg sem mikið hefur verið fjallað um að undanförnu. Eftir að Sevastopol féll var kallað til ,,friðarráðstefnu“ í París árið 1856 þar sem Wallachia (nú Rúmenía) og Moldóvía urðu ,,sjálfstæð“ ríki undir Ottóman veldinu auk þess sem Svarta hafið var gert að hlutlausu svæði. Það voru nú öll elskulegheit Frakka og Breta gagnvart Evrópuríkjum eftir þrælasölu og ok Tyrkja sem Rússar reyndu að ná þessum menningarheimum undan.

Í borgarstríðinu í Rússlandi var skaginn undir stjórn Hvíta hersins sem tapaði fyrir Rauða hernum síðar og varð skaginn í kjölfarið hluti af Sovétríkjunum árið 1921. Undir lok síðari heimstyrjaldarinnar var haldin ráðstefna í borginni Yalta á Krímskaganum (4. til 11. febrúar 1945) þar sem sigurvegarar réðu ráðum sínum varðandi skiptingu Evrópu. Þar varð Evrópa nútímans til (fyrir utan breytinga í kjölfar hruns Sovétríkjanna) og í raun Evrópusambandið í allri sinni dýrð fáum árum á eftir með Parísarsáttmálanum 1952 og í framhaldinu með Rómarsáttmálanum 1958..

Það var svo sjálfur Níkíta Krútsjev, aðalritari sovéska kommúnistaflokksins, sem gaf Úkraínu (e. Ukrainian Soviet Socialist Republic) Krímskaga árið 1954. Árið 1991 varð Krímskagi svo hluti af sjálfstæðri Úkraínu. Krútsjev var sjálfur fæddur á landamærum Úkraínu og Rússlands í rússneska þorpinu Kalinovka árið 1894 og hafði sjálfsagt munað eftir sögum af tilburðum Breta og Frakka við að koma aftur á þrælasölu á þessu svæði fáeinum áratugum áður en hann fæddist.

Nú hafa Rússar ákveðið að taka Krímskagann aftur í fang sér og það er ekki hægt annað en að skilja þá afstöðu sem þeir hafa til málsins í ljósi sögunnar.

Rússar eru stolt þjóð með ríka sögu. Deila má svo um stjórnmál á víðum grunni s.s. um pólitískan og hernaðarlegan stöðugleika, stöðu listamanna og samkynhneigðra í Rússlandi.

Rússar eru því alls ekki eins slæmir og látið er í veðri vaka. Rússa og rússneskrar menningar ber að gæta.

Við gætum okkar eigin sem sjáald augna okkar.

Gleymum ekki sögunni í þessu samhengi.

Einn hæfasti gjaldkeri Samfylkingarinnar fyrr og síðar tjáir sig fjálglega um stjórnmálamenningu á Íslandi í pistli sínum á Eyjunni. Þar er flakkað á milli hins mögulega og ómögulega rétt eins og verið sé að leggja línurnar fyrir því hvernig himinhnettir eigi að ganga en þá helst gegn lögmálum eðlisfræðinnar.

Það þekkja flestir vel hve þessum gjaldkera fór að vera bæði aðstoðarmáður ráðherra iðnaðarmála, ráðgjafi ráðherra á sviði hækkunar á raforku til almennings og gjaldkeri Samfylkingarinnar sem glataði 11 þingsætum í síðustu kosningum og er með fylgi nú sem Alþýðuflokkurinn sálugi hefði ekki sætt sig við.

Svo má ekki gleyma setu hans í Stjórnlagaráði sem var myndað eftir ólögmætar kosningar er þessi sérfræðingur sá enga meinbugi á þrátt fyrir úrskurð Hæstaréttar í þá veru.

Í pistli sínum á Eyjunni segir þessi ráðgjafi Samfylkingarinnar, varðandi reglur Alþingis, eftirfarandi af mikilli hógværð eins og honum er einum lagið:

Með tiltölulega einföldum breytingum á reglunum væri unnt að breyta hegðun leikmannanna, og útkomunni, mjög til batnaðar.

Hér er eins og um ráðgjafa Alþingis sé að ræða.

Ráðgjafinn hefur greinilega gleymt því að í kosningum til Alþingis árið 2013 var tillaga Samfylkingarinnar felld varðandi aðild að ESB en eins og allir vita vill ráðgjafinn fara í ESB ásamt Samfylkingunni með bundið fyrir bæði augun. Á síðasta kjörtímabili var fenginn flokkur, er kallast Vinstri grænn, m.a. til að blekkja kjósendur sína og lék tveimur skjöldum fyrir Samfylkinguna. Hann glataði öllum trúverðugleika sínum skömmu síðar. Svo sannarlega vonar maður að stjórnmálamenning síðasta kjörtímabils komi til að vera alþingismönnum framtíðar víti til varnaðar.

Svo reynir ráðgjafinn enn og aftur að sannfæra þjóð sína í gegnum Eyjuna blessaða að hann hafi eitthvað vitrænt fram að færa varðandi fjárfestingar, hækkun raforku til almennings og rekstur málefna innan veggja Alþingis.

Það eina skynsamlega sem ráðgjafinn hefur hingað til komið fram með eru tillögur þess efnis að ná fylgi Samfylkingarinnar undir það kjörfylgi sem Alþýðuflokkurinn hafði þegar verst lét.

Það er fagnaðarefni.

Niels Jacobsen stjórnarformaður Lego

Við Íslendingar þekkjum það frá því fyrir hrun að það var umtalsvert mikið logið að öldruðum, börnum og búaliði þessarar þjóðar um margvísleg hagsmunamál þjóðarinnar, fjármál heimila, velferð og þann gríðarlega vöxt sem bankar og margar innlendar samsteypur sýndu. Svo þegar hinir ,,alþjóðlegu“ lánamarkaðir þurrkuðust upp voru margir snillingar kallaðir til við að rita skýrslur og rugla svo óskaplega í þjóðinni að það héldu flestir að það væri allt í stakasta lagi á Íslandi eftir að Lehman Brothers hrundu. Það komu súltanar og sæfarar að málum sem sögðust vilja kaupa í bönkunum aðeins til þess að ljúga að hluthöfum bankanna. Guðirnir voru þá fleiri en einn á Íslandi.

Nú hefur einn slíkur ESB snillingur dúkkað upp til að sannfæra landann að selja landið sitt og auðlindir. Hann er dani og hann er SKO LÍKA stjórnarformaður í Lego. Nú segir hann að svo stoðtækjafyrirtækið Össur gæti lifað og dafnað á alþjóðlegum vettvangi verði Ísland að ganga í ESB því Ísland sé ekki lengur góður staður til að reka alþjóðlegt fyrirtæki. Það er nú ekki beinlínis fallega gert að draga karl skömmina inní þessa umræðu á Íslandi enda má efa það stórlega að hann botni í henni.

Hið vinsæla Lego fyrirtæki hóf göngu sína í Billund í Danmörku hjá húsasmiðnum Ole Kirk Christiansen sem fæddur var 7. apríl 1891. Hann hóf að búa til leikföng fyrir börn úr timbri árið 1932. Árið 1932 var talið allra versta ár kreppunar miklu þegar hagvöxtur heimsins er talinn hafa dregist gríðarlega saman og atvinnuleysið varð um 23,6% í Bandaríkjunum. Verðfall hlutabréfa í iðnfyrirtækjum þar féll þá um 80% frá árinu 1930 og um 10 þúsund bankar féllu í Bandaríkjunum frá árinu 1929 til ársins 1932. Svona var umhorfs þegar Lego hóf göngu sína.

Sé litið til atvinnuleysis í Danmörku (sjá Danmark Statistik varðandi atvinnuleysi) kemur í ljós í nýlegri skýrslu dönsku hagstofunnar að ungt fólk og börn sem eru að koma á vinnumarkaðinn séu í lang mestri áhættu að lenda í langtíma atvinnuleysi þegar þau koma á vinnumarkaðinn.

Áættumat varðandi atvinnuleysi ungmenna í Danmörku

Sökum þessarar áhættu og fyrirliggjandi upplýsinga um eða yfir 20% atvinnuleysi ungs fólks á Spáni, í Frakklandi, Þýskalandi og víðar í ESB löndum getur ekki annað verið en hluthafar Lego fagni enda geta þá börn dundað sér við eitthvað annað en vinnu þegar fólk flosnar upp úr skóla eða lendir á bótum. Á meðan þessar þjóðir fjölga sér ekki, hagvöxtur dregst saman er það atvinnuleysið sem eitt getur drifið áfram sölu á legókubbum ef fram heldur sem horfir.

Ekki að undra þó að stjórnarformaður Lego telji Ísland, þar sem atvinnuástandið er mun betra og þar sem ungmenni geta fengið vinnu á sumrin, sjái sér ekki hag í því að selja mikið af Lego kubbum á Íslandi þessi misserin. Sama gæti átt við CCP sem lifir á því að fólk leiki sér í tölvu dægrin löng og fara því ,,hagsmunir“ bæði Lego og CCP vel saman hvað þetta varðar.

Við viljum öll að alþjóðafyrirtæki líði vel með starfsemi sína á Íslandi. Hvaða leið á að fara til að fullnægja þeirra óskum?

Vissulega er þetta einföldun en þeir sem gagnrýna stöðu Íslands í dag og vilja sjá það fremur innan ESB en utan þess verða að gera sér grein fyrir því að valið stendur um krónu og hærra atvinnustig eða evru og meira atvinnuleysi. Verða stórfyrirtæki að meta sína samfélagslegu ábyrgð út frá fólkinu í landinu og hvort það þjóni hagsmunum allra að gefa eftir fullveldi Íslands og setja stjórn auðlindamála undir embættismannakerfið í Brussel.

Nýlegt útspil ESB varðandi makríldeiluna minnir okkur óneitanlega á að ESB er ekkert fyrir náttúruvernd gefið né sjálfbærni hvað náttúruauðlindir varðar.

Mikið hefur verið rætt um Seðlabanka Íslands að undanförnu. Bankastjóri bankans hefur m.a. reynt að sannfæra Íslendinga að hann hafi látið bankann borga fyrir sig málskostnað til að tryggja mætti sjálfstæði Seðlabanka Íslands. Þetta gerði Már því hann taldi sig hafa verið hlunnfarinn af Jóhönnu Sigurðardóttur er lofaði honum hærri launum.

Már hafði reynt að hleypa af stað græðgisvæðingu innan vébanda vinstri manna og viljað tryggja sjálfstæðan seðlabanka á Íslandi þegar Jóhanna greip inní. Hafði Jóhanna þá reyndar áður reynt að ,,einka-vina-væða“ Seðlabanka Íslands til ESB með norskan bankastjóra í brúnni þegar hún og Steingrímur höfðu gefið kröfuhöfum tvo viðskiptabanka á silfurfati með ríkisábyrgð skattgreiðenda í heimamund.

Nú hefur Jóhanna fengið Illuga Jökulsson til að tala illa um Davíð Oddsson. Þar var fenginn fagmaður í verkið og feluleikur staðreyndanna hófst fyrst fyrir alvöru.

Ekki var allt falið fyrir Má eins og peningar og sjálfstæði Seðlabanka Íslands. Jóhanna og Már földu fyrir fjármálaráðherra og þáverandi framtíðarleiðtoga Samfylkingarinnar að hinn ósjálfstæði Seðlabanki Íslands var látinn borga allt fyrir Má eftir að Már hafi tapað einkamáli sínu gegn bankanum.

Eftir að Illugi hafði talað illa um Davíð Oddsson og Bjarna Benediktsson um árabil hrökklaðist Jóhanna úr pólitík þegar nánast því allir, nema Illugi, voru hættir að þola hana og þá stjórnarhætti sem hún boðaði.

Már hafði nú lent í bölvuðu veseni eftir að hafa rekið græðgisvæðingu þvert ofan í vinstri öfl á Íslandi og nú ríður Illugi Faxa líkt og djákni Samfylkingarinnar á Myrká í leit að skúbbi til handa seðlabankastjóra. Hvað ætli það sé?

Hann fór að yrkja um Davíð Oddsson, hvern annan? Illugi er afskaplega frumlegur maður og valdi því eitthvað nýtt og ferkst viðfangsefni til að koma Má og vinstri elítunni úr klípunni.

Skúbbstríðið er nú hafið í fullri alvöru og Illugi við stýrið. Már á að heita seðlabankastjóri. Við vitum að nú þarf hann að leita til Illuga og spyrja hvað hann eigi til bragðs að taka. Aumingja Már að hafa valið vinstri hugsjón sem sitt leiðarljós í myrkrinu en nú má sjá að vinstri öflin í Samfylkingunni hafa nú glatað trúverðugleika því þau ætla ekki að geta komið í veg fyrir að Alþingi hafni áframhaldandi viðræðum við ESB.

Árni Páll Árnason, opinber formaður Samfylkingarinnar, virðist hafa glatað trúnaði Illuga því nú er aðeins hægt að stóla á VG svo komast megi í ESB þó síðar verði og halda viðræðum áfram. Það gekk í tíð síðustu ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur. Þá fékkst tækifæri að fá flokk sem hafði hafnað aðild að ESB til að halda aðildarumsókn á lofti og viðræðum við sambandið gangandi. Illugi er ósáttur við að Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn leggist ekki eins lágt og VG.

Vinstri menn eru einnig afar ósáttir við að Seðlabanki Íslands sé ekki lengur ósjálfstæður og að Már fái hugsanlega endurráðningu á græðgislaunum og á meðan er Illugi fenginn til að stýra umræðunni í rétta átt.

En svo hittir Illugi sinn raunverulega skjólstæðing á launum.

Katrínu Jakobsdóttur.

Bílalest – Mosfellsheiði lokuð í dag (mynd af vefsvæði RÚV)

Í dag æddu fjölmargir niður á Austurvöll til að mótmæla því að Alþingi stefnir að því að ekki verði kosið í þjóðaratkvæðagreiðslu varðandi aðildarumsókn síðustu ríkisstjórnar að ESB.  Ríkisstjórnin sem óskaði eftir aðild að ESB harðneitaði að láta þjóðina kjósa um hvort sækja ætti um aðild að ESB og tapaði svo í síðustu kosningum m.a. vegna þessarar umsóknar.

Nú skunda margir í mislitum fatnaði á Austurvöll, fólk með mismunandi tónlistarsmekk og væntingar til lífsins og ESB. Allir fara að mótmæla og ekki gert ráð fyrir því að hugsanlega sé helmingurinn túristar sem komast ekki út úr bænum í óveðrinu. Þá er nú gott að fylgjast með mótmælum enda ókeypis.

En hverju eru allir að mótmæla? Ætli þau þekki til skilmála ESB um lagabreytingar, breytingar á stjórnarskrá til langframa og í lengri framtíð um forseta Evrópu með aðsetur í Brussel? Tony Blair átti víst að verða forseti Evrópu en það mál fór allt út um þúfur.

Í dag er mikið fannfergi á heiðum á Íslandi og fólk meira og minna fast uppi á Mosfellsheiði hér steinsnar í túnjaðri pistlahöfundar. Hver og einn hefur stillt á sitthvora stöðina, einn hlustar á BBC þó svo að farþegar um borð séu margir hrifnari af Miley Cyrus sem spiluð er á X-inu, a.m.k. af yngri kynslóðinni. Aðrir hafa ánægju af Rás 1 og sumir hlusta á Rás 2, Bylgjuna eða FM957. Allir hafa sameiginlegt markmið, þ.e. að koma sér ofan af heiðinni og heim í skjól. Væri kosið um það í þjóðaratkvæði að fá ESB til þess að moka á Mosfellsheiði, nú eða Fjarðarheiði, á Mývatns- og Möðrudalsöræfum yrðu örugglega margir tilkippilegir nú þegar veðrið lætur illa að skunda niður á Austurvöll og mótmæla því að Alþingi ætli ekki að leita til ESB til að moka heiðarnar í vondum veðrum.

Hver á þá að borga? Menn yrðu aldeilis rasandi því enginn veit hver ætti að borga.

Mokað á Mývatns- og Möðrudalsöræfum á þriðjudögum og föstudögum (Mynd af vef RÚV)

ESB borgar, það er nefnilega þannig. Ekki ætlum við að nota krónur? Er það planið?

Fólk getur notað CCP ,,virtual“ krónur og getur hugsanlega keypt sér ,,virtual“ kex í framtíðinni, borðað það á meðan sprengjum rignir yfir glænýja geimskipið mitt. En við, við sem erum að ala upp börn megum bara eiga það sem úti frýs því hinir þurfa að komast að og hóta því að flytjast að heiman. Eru þetta óþekktarormar eða sérhagsmunaseggir án samfélagsvitundar?

Þjóðríki er ekki af ,,virtual world“ !

Öllu meiri líkur eru, sé miðað við umræður um alþjóðastjórnmál- og viðskipti, að EVRAN og ESB sé einmitt af slíkum heimi.

Hver verður kostnaðurinn við það að fá ESB til að borga fyrir mokstur með evrum?

Nú viljum við kjósa um að fá að ræða við valdið Brussel því ,,við viljum“ það ólm, við viljum kíkja í pakkana, fá að vera ,,memm“. Hvert okkar er með afar mismunandi væntingar varðandi framtíðina. Getum við beðið eða fennum við í kaf? Hverjir fenna í kaf? Ætli það gætu verið fjárfestar sem kröfuhafar hafa gælt við að festu fjármuni í fyrirtækjum hér á landi? Sýnið okkur þá þessa samninga eða er verið að ræða um að greitt verði fyrir hlutina í Bitcoin?

Vandinn sem blasir við Íslendingum er að svara því hvort við eigum erindi í ESB? Hagvöxtur á Íslandi hefur ekki verið meiri hér á landi í háa herrans tíð og viðskiptajöfnuður við útlönd sem slær öll met, atvinnuleysi lítið og svo lítið að slíkt þekkist ekki innan ESB. Getum við bara ekki mokað okkur út úr þessum skafli sjálf? Getum við ekki beðið aðeins eftir því að atvinnulífið dafni enn frekar eftir hrunið og komi undir sig fótunum á ný? Geta hin alþjóðlegu íslensku fyrirtæki ekki litið á það sem sína samfélagslegu ábyrgð að koma því til skila að í því umhverfi sem þau urðu til séu hugsanlega aðrir sem vildu geta flogið eins hátt og þau? Er þá ESB lausnin, eina lausnin?

Er skynsamlegt og klók leikjafræði, sé vísað til fræða John Nash, að biðja ólmur um aðild að ESB á meðan kröfuhafar gnæfa yfir almenningi og skattborgurum þessa lands með kröfur uppá það að fá evrur fyrir sinn snúð og sína áhættu? Hvað mun það kosta almenning? Þessu hefur ekki verið svarað en ljóst er að það er afskaplega ógáfulegt íslenskri þjóð að semja á þessum grundvelli og alls ekki tímabært.

Það er ágætt að fólk tjái sig um ESB á Austurvelli og leggi upp með áætlun um hvað íslenskur almenningur vill. Margir vilja kjósa um hvort halda eigi aðildarferlinu áfram sem ríkisstjórn hóf sem almenningur hefur nú sett af í þjóðaratkvæðagreiðslu. Fólk fær tækifæri til þess í næstu kosningum til Alþingis að breyta til og eru um 3 ár í það.

Nú er bara þétta raðirnar í ,,kuldakastinu“ hér á Íslandi þar sem hagvöxtur er hár, viðskiptajöfnuður jákvæður sem aldrei fyrr og atvinnuleysi lítið.

Þeir sem vilja á heiðina í þessu veðri skunda nú á Austurvöll til að velja vegferð fyrir sig og aðra.

Þarna er skítkalt og ESB mokar ekki hér frekar en fyrri daginn.

Það eru engin plön um annað en að við mokum okkur út úr þessu sjálf !

Þannig höldum við reisn.

Nóbelsverðlaunahafinn, ítalski leikritahöfundurinn og skáldið   Dario Fo

Óhætt er að segja að eitt ástsælasta gamanleikjaskáld okkar tíma sé ítalska skáldið Dario Fo. Í júní 2009, í miðri Búsáhaldabyltingu á Íslandi, setti leikhópurinn Nýja Ísland upp leikverkið ,,Við borgum ekki! Við borgum ekki!“ (í. Non Si Paga! Non Si Paga!) í Borgarleikhúsinu við mikinn fögnuð landsmanna sem höfðu staðið út í kuldanum um veturinn 2008/2009 og mótmælt óspart svo þúsundum skiptir á Austurvelli og fyrir framan Seðlabanka Íslands.

Í þessum yndislega farsa eftir nóbelskáldið, þ.e. í uppfærslu Borgarleikhússins árið 2009, verður m.a. sérsveitarmaður, sem kallaður var til vegna óróa á meðal kvenna er tekið höfðu völdin á sviðinu, óléttur. Var þessi gamanleikur settur upp sem ný útgáfa og í þýðingu Magneu J. Matthíasdóttur. Eins og flestir vita var og er Dario Fo mjög pólitískur í verkum sínum og ber hag þess minni máttar fyrir brjósti og var frekar andsnúinn kirkjunni. Var þessi uppfærsla samvinnuverkefni Nýja Íslands, Borgarleikhússins og Leikfélags Akureyrar sett upp bæði á Akureyri og í Reykjavík undir leikstjórn Þrastar Leó Gunnarssonar.

Sama ár og leikverkið var sett upp hringdi þáverandi forsætisráðherra, Jóhanna Sigurðardóttir, í þáverandi aðalseðlabankastjóra og sagði að ef bankastjórarnir þrír segðu ekki af sér myndi hún koma þeim öllum frá með valdi. Þetta gerði hún með dyggum stuðningi frá núverandi formanni Samfylkingarinnar sem hún síðar bolaði sjálf út úr ráðuneyti sínu eins og bankastjórunum þremur úr Seðlabanka Íslands. Ætla má að hún hafi brugðið sér í Borgarleikhúsið árið 2009 og séð þar ,,Við borgum ekki! Við borgum ekki!“ eftir Dario Fo. Á þessum tíma var leihússtjóri Leikfélags Reykjavíkur Magnús Geir Þórðarsson núverandi og nýskipaður útvarpsstjóri RÚV svo því sé haldið til haga.

Már Guðmundsson seðlabankastjóri

Eftir að Jóhanna vó að sjálfstæði Seðlabanka Íslands með beinum hætti, sem jaðrar við stjórnarskrárbrot, var fenginn annar seðlabankastjóri og þá aðeins einn. Að honum var logið svo herfiðlega varðandi launamál að hann ákvað að fara í dómsmál við launagreiðanda sinn, Seðlabanka Íslands. Hafði þessi mæti fagmaður, Már Guðmundsson, starfað hjá Alþjóða greiðslubankanum (e. Bank for International Settlements – BIS) um árabil og hafði þar fín laun og treysti Jóhönnu Sigurðardóttur og ráðuneyti hennar að staðið yrði við gefin fyrirheit varðandi laun. Það var ekki gert eins og allir vita og því fór Már í mál.

Nú hefur verið dæmt í þessu máli og tapaði Már Guðmundsson málinu fyrir Hæstarétti, sbr. frétt Viðskiptablaðsins þar að lútandi. Hann sagði í kjölfar dómsúrskurðar að vegna þess að hann hefði greinilega verið ómissandi hafi hann ,,ekki getað hrokkið undan því vegna stöðu landsins.“.  Það er virðingarvert og minnir þetta mann óneitanlega á sannkristinn byltingarmann er snýr heim frá París, Basel, Berlín eða Róm.

Hann tók því starfinu, kynnti sér launakjörin en klikkaði á því að treysta orðum Jóhönnu Sigurðardóttur og félaga þegar kom að því að efnt yrði loforð sem greinilega var gefið á bak við tjöldin. Hann treysti orðum ráðherra er braut á sjálfstæði Seðlabanka Íslands og síðar á honum sjálfum persónulega. Kannast þjóðin ekki við brotin loforð síðustu ríkisstjórnar varðandi ,,Skjaldborg heimilanna“? Það loforð var svikið og endaði sem n.k. ,,Tjaldborg heimilanna“ eftir nauðung af margvíslegu tagi. Þetta þekkir islensk þjóð og þarf ekki að sjá leikrit í Borgarleikhúsinu til að átta sig á samhenginu undir glaðværum hlátrasköllum.

Það er ekki að undra að Már Guðmundsson, sá ágæti hagfræðingur og séntilmaður, hafi ekki verið sáttur enda lítur hann nú út eins og sérsveitamaðurinn ólétti í leikverki Dario Fo sem núverandi útvarpsstjóri lét setja upp í Borgarleikhúsinu hér á árunum eftir hrun.

Ekki er að undra að þegar kom að því að greiða meðlagið með króanum hafi bankastjórinn kallað upp yfir sig; ,,Ég borga ekki! Ég borga ekki!“ og krafist þess ofan í kaupið að launagreiðandinn greiddi reikninginn eftir sambúðina, sjálfur Seðlabanki Íslands, gagnaðilinn í málinu sem vann málið. Hvort þetta endar í drama eða dásemd skal ósagt látið.

Gleði eða grískir harmleikir

Farsinn í kringum Seðlabanka Íslands virðist engan enda ætla að taka.

Hefði Dario Fo getað gert betur?