En hvað um það.

Ég hef líka fengið neikvæð viðbrögð. Fyrst og fremst vegna þess að ég hef lengi haft áhuga á að hafa jákvæð áhrif á umhverfi mitt og samfélag og kaus að gera það með þátttöku í stjórnmálaflokki. Tók mér reyndar 12 ára hlé í virkri stjórnmálaþátttöku meðan ég starfaði sem embættismaður, en hef verið skráður í stjórnmálaflokk frá 22 ára aldri.

Mig langar að birta athugasemd sem ég fékk í athugasemdadálki við bloggið mitt:

„Getið þið stjórnmálamenn ekki látið þetta þing vera?? Eruð þið alveg ómissandi?“

Ég varð reyndar aðeins upp með mér yfir því að vera kallaður „stjórnmálamaður“ – enda einungis náð því að verða varaborgarfulltrúi á árunum 1996-2002. Annars bara kjaftfor fótgönguliði í flokki.

En þetta er sjónarmið sem á fullan rétt á sér.

En!

Lýðræðið felst í því að allir hafi sama rétt að bjóða sig fram. Ég hef ákveðið að nýta þann lýðræðislega rétt minn.

Þjóðin velur síðan milli þeirra sem bjóða sig fram í lýðræðislegum kosningum.

Í kosningum til stjórnlagaþings þá er atkvæðavægi algerlega jafnt. Eins og það ætti að vera í Alþingiskosningum. Einn maður, eitt atkvæði, jafnt vægi.

Þeir sem fá flest atkvæði verða kjörnir. Það er þjóðin sem velur þá í lýðræðislegum kosningum.

Ég ákvað að bjóða mig fram og leggja mig, mínar áherslur og mínar skoðanir í dóm þjóðarinnar. Jafnvel þótt ég hafi tekið þátt í starfi stjórnmálaflokks. Þjóðin hefur lýðræðislegt val um það hvort það telur kröftum mínum vel varið á stjórnlagaþingi. Það er þjóðin sem heild – en ekki einstakir gestir á bloggsíðu minni – sem ákveður hvort það sé rétt að hluti þeirra sem sitji á stjórnlagaþingi sé í stjórnmálaflokki eða ekki.

Það er lýðræði og ég er þakklátur fyrir það tækifæri sem mér og öllum öðrum kjörgengum Íslendingum stóð til boða. Það er hins vegar að mínu mati aðför að lýðræðinu ef það á að meina hluta þjóðarinnar að bjíða sig fram. Því það er þjóðin sem velur.