„Dugnad“ er eitt af þessum orðum sem hefur dálítið aðra meiningu í norsku en íslensku. Ég hef haft mikinn „dugnad“ í Noregi en er ekki viss um að „dugnaður“ sé það sem lýsir mér best á íslensku.

„Dugnad“ er óaðskiljanlegur þáttur í íþróttastarfi og öðru félagsstarfi barna og unglinga í Noregi og virkar nánast eins og lítil herskylda á foreldra og forráðamenn.

„Dugnad“ er ólaunað vinnuframlag fyrir félagið. Vinnuframlag sem skapar félaginu tekjur til að halda úti barna og unglingastarfi.
Það mæta allir í „dugnad“. Það er ekkert val.

Þegar strákarnir mínir þeir Styrmir og Magnus æfðu hjá Start þá var það skylda fyrir foreldri að mæta þrisvar sinnum í sjoppuna á meistaraflokksleikjum á Sør-Arena og selja pulsur, pizzur, kaffi og kók. Sex sinnum fyrir okkur sem vorum með tvo gutta æfandi.

En það var allt í lagi. Hagnaðurinn af veitingasölunni rennur til barna og unglingastarfsins í Start. Til barnanna.

Nú um helgina eru það tvær 8 tíma vaktir á Umbro-Cup. Afar stóru handboltamóti sem haldið er hér í Kristiansand. 8 tímar fyrir Magnús og 8 tímar fyrir Grétu sem æfa handbolta með AK28. Reyndar átti sá gamli að bæta við enn einni 8 tíma vaktinni fyrir sjálfan sig þar hann æfir og spiler með 4. Deildarliði AK28. En ég slapp þar sem mönnum fannst 16 tímar temmilegt á einni helgi og ég á annarri löppinni eftir aðgerð.

En það er allt í lagi. Tekjurnar af handboltamótinu eru verulegar og renna til barna og unglingastarfsins í AK28. Til barnanna.

Þar sem Gréta æfir fótbolta með Gimleroll þá bíður 8 tíma vakt á Sør-Cup næsta haust.

… og svo allir smádugnaðarnir inn á milli til að fjármagna keppnisferðir.

Þótt ég fái stundum nóg af endalausum „dugnad“ verandi með 3 börn sem æfa handbolta og fótbolta þá finnst mér þetta gott og jákvætt. Þetta er gott félagslega. Tengir foreldra betur en ella. Og það eru allir með – ekki bara hluti foreldra sem fórnar sér í „íslensku“ sjálfboðaliðsstarfi þar sem fáir bera upp mikið – þótt það séu líka margir slíkir sjálfboðaliðar sem vinna ómælda vinnu fyrir lið barnsins síns, utan hefbundins „dugnaðar“.

… og þá er ég kominn að öðru einkenni Norðmanna. Það eru í raun foreldrar sem bera uppi barna og unglingastarfið. Þeir þjálfa, sjá um utanumhald og skipulagningu æfinga og leikja. Þeir eru órjúfanlegur hluti barna og unglingastarfsins.

Vissulega vinna foreldrar á Íslandi mikið sjálfboðaliðastarf kring um íþróttastarf og annað félagsstarf barnanna sinna – sumir. En margir eru og vilja vera stikkfrí. Í Noregi er enginn stikkfrí.

Er kannske ástæða til að taka upp norskan „dugnað“ á Íslandi?