Íbúðalánasjóður  hefur hagnast um 10 til 15 milljarða á því að hafa fjárfest tugmilljarða uppgreiðslur lána 2004 og 2005 í þegar lánuðum fasteignalánasöfnum Landsbankans og sparisjóðanna í stað þess að leggja féð inn í Seðlabankann eins og sumir snillingar í stjórnmálastétt töldu rétt að gera á sínum tíma.

Þessari staðreynd hefur lítt verið haldið á lofti í sérkennilegri umræðu um Íbúðalánasjóð að undanförnu.  Þvert á móti hafa sumir gagnrýnt Íbúðalánasjóð fyrir að hafa beitt þessari vel heppnuðu fjárstýringu á tímabilinu desember 2004 og fyrstu mánuði ársins 2005  og þannig bjargað sjóðnum frá gjaldþroti í kjölfar áhlaups Kaupþings og annarra banka á sjóðinn.

Þannig finnast enn „sérfræðingar“ sem halda því fram að Íbúðalánasjóður hefði átt að leggja þessa peninga inn í Seðlabankann.

Það er reyndar undarlegt að sumir þessara „sérfræðinga“ skulu vera hagfræðimenntaðir, jafnvel háskólakennarar og alþingismenn!

Þessir sömu aðiljar reyna að blekkja alþjóð – annað hvort vísvitandi eða vegna vanþekkingar – með því að gefa í skyn að peningar sem lagðir séu inn í Seðlabankann sitji þar fastir þegar hið rétt er að fjármagnið fer strax út á millibankamarkað þar sem bankakerfið getur tekið það að láni.

Þannig skipti það engu máli efnahagslega á sínum tíma hvort peningarnir hefðu verið lagðir inn í Seðlabankann og þeir færðir þaðan inn í bankakerfið eða hvort peningarnir fóru beint inn í bankakerfið með kaupum Íbúðalánasjóðs á þegar lánuðum, verðtryggðum, fasteignatryggðum langtímalánum bankanna. Hins vegar hefði það kostað Íbúðalánasjóð 10 til 15 milljarða tap að leggja fjármunina inn í Seðlabankann.

Mér þykir hlutunum snúið á hvolf þegar gagnrýna á Íbúðalánasjóð fyrir góða fjárstýringu!