Það hefur verið vinsælt að hjóla í Gísla Martein Baldursson borgarfulltrúa vegna baráttu hans fyrir bættum hag hjólreiðamanna í borginni. Fyrst voru það furðulostnir samflokksmenn hans sem áttu erfitt með að skilja að Sjálfstæðismaður og frjálshyggumaður skyldi tala fyrir því að Reykjavíkurborg   Í þeirra huga voru fullorðnir hjólreiðamenn skrítnar skrúfur eða anarkistar eða rauðvínskommar. Alls ekki „góðir og gegnir Sjálfstæðismenn“.

Vinstri menn tortryggðu baráttu Gísla Marteins af sömu ástæðu. „Vinstrið“ átti að eiga hjólreiðarnar. Þetta hlaut að vera einhverskonar djúphugsað pólitískt plott sem Gísli Marteinn og Hannes Hólmsteinn hefðu kokkað í stjórnmálafræðitíma í Háskólanum.

… og ennþá er verið að hjóla í Gísla Martein vegna þessa baráttumáls han ef marka má skemmtilega óveðursbloggfærslu hans.

En frændi minn Gísli Marteinn lét ekki deigan síga. Hann hélt áfram baráttu sinni fyrir bættum hag hjólreiðamanna í borginni. Baráttu sem skilað hefur Reykvíkingum stórbættum reiðahjólasamgöngum og Gísla Marteini ófáa háðsglósuna.

Núverandi borgarstjórnarmeirihluti hefur einstaka sinnum reynt að slá sér á brjóst og láta líta út að hann sé „hjólreiðameirihlutinn“.  Auðvitað ber að þakka þeim fyrir það sem gott hefur verið gert og mun verða gert hjólreiðamálum. En það má ekki gleyma því að Gísli Marteinn á – að öðrum ólöstuðum – einn stærsta þátt í mikilli uppbyggingu á hljólreiðaleiðum í höfuðborginni.

Það skal hann eiga.