Öfgamúslimar hata vestræna menningu. Þeir telja hana spillta: hún tryggi rétt einstaklinga til eigna og viðskipta, hvetji þá til frjálsrar rannsóknar og rökræðu, veiti þeim kost á að stunda lífsnautnir í stað bænahalds og leyfi konum og meinlausum minnihlutahópum (eins og samkynhneigðum) að njóta sín.

Munurinn á kristninni, sem er ein undirstaða vestrænnar menningar, og öfgaíslam er, að kristnin skilur að veraldlegt vald og andleg áhrif. Menn gjalda keisaranum það, sem keisarans er, og Guði það, sem Guðs er (Mt 22, 21). Samkvæmt öfgaíslam er kalífinn hins vegar í senn veraldlegur og andlegur leiðtogi, og í Íran er klerkaveldi. Kristnin viðurkennir líka, að allir séu jafnir fyrir Guði, Gyðingur eða Grikki, karl eða kona, ríkur eða fátækur (Gl 3, 28). Kenningin um sameðli alls mannkyns er einn kjarni kristninnar. Öfgamúslimar skipta fólki hins vegar í rétttrúaða og vantrúaða, og urðu vantrúaðir til dæmis jafnan að greiða hærri skatta í Tyrkjaveldi soldánsins en múslimar.

Kristur var mildur boðberi kærleiks, en Múhameð þungbúinn hermaður, sem þeysti á stríðsfáki með reidda sveðju milli Medína og Mekka. Fylgismenn hans stofnuðu víðáttumikið nýlenduveldi. Eðli öfgaíslams sést ef til vill best af fyrirheitinu, ef öfgamúslimar falla í bardaga fyrir trú sína, að þeir fari þá rakleiðis inn í paradís, þar sem fagureygar þokkadísir beri þeim dýrar veigar.

Kristnir menn bundu enda á þrælahald að eigin frumkvæði, og undan ströndum Afríku stöðvaði breski flotinn þrælaflutninga. Múslimar í Arabaríkjum hófu þrælahald hins vegar fyrr og hættu því seinna en Vesturlandamenn.

Kristnin á sér rætur í gyðingdómi. Framlag Gyðinga til vestrænnar menningar hefur verið stórkostlegt. Um tvö hundruð Nóbelsverðlaunahafar hafa komið úr röðum þeirra, en þrír Arabar fengið Nóbelsverðlaun í vísindum. Ekki munar síður um Gyðinga í fögrum listum. Öfgamúslimar fara ekki leynt með, að þeir vilja ljúka því verki, sem nasistar hófu, og útrýma Gyðingaþjóðinni.

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 25. nóvember 2019.)