Bókun Ólínu Þorvarðardóttur þingmanns Samfylkingarinnar, með nýju kvótafrumvarpi ríkisstjórnarinnar gefur afar villandi mynd af innihaldi frumvarpsins. Frumvarpið felur ekki í sér vaxandi opinn markað með veiðiheimildir eins og hún heldur er fram, nema að því leyti sem kemur til skerðingar á byggðakvótum. Það er því mjög ómerkilegt hjá Ólínu að halda því fram að frumvarpið feli í sér búbót fyrir kvótalitlar sjávarbyggðir landsins.

Með samþykkt frumvarpsins er verið að festa í sessi núverandi kerfi sem hefur svo sannarlega hefur reynst hræðilega og er allt annað en vinstri flokkarnir lofuðu kjósendum.

Nú er ljóst að heitasta ósk allra leiðtoga fjórflokksins er að rætast. Þrátt fyrir fögur fyrirheit um bætta stjórnarhætti er komið í ljós að ný stjórnarskrá var andvana fædd. Augljóst er að aldrei  var neinn vilji hjá neinum formanni fjórflokkanna að fá nýja stjórnarskrá. Allt ferlið var meira og minna einn leikaraskapur rétt eins og önnur kosningaloforð fjórflokksins í gegnum tíðina.

Hin hreina og tæra vinstristjórn, sem bjó til miklar væntingar í kringum sig, reisti skjaldborg í kringum bankana og stefnir nú á, í stað raunverulegra breytinga og endurskoðunar á fiskveiðistjórnunarkerfinu, að festa kerfið nær óbreytt í sessi næstu tvo áratugina.

Sjálfstæðisflokkurinn vill færa landið í einu og öllu aftur til stjórnarháttanna árið 2007 og selja Landsvirkjun og í sannleika sagt þá er ekki hægt að líta framhjá því að gamli S-hópur Halldórs Ásgrímssonar ræður ennþá öllu sem hann vill ráða innan „nýja“ Framsóknarflokksins.

Kjósendur ættu í ljósi reynslunnar að varast kosningaloforð fjórflokksins.

Ólína Þorvarðardóttir skrifaði afar furðulegan pistil á Eyjuna í dag þar sem hún gefur vægast sagt undarlega mynd af nefndastarfi Alþingis, þar sem störukeppni virðist hafa spilað stórt hlutverk.

Bullið í pistli Ólínu er að því leyti upplýsandi að það afhjúpar algerlega að Ólína hefur hvorki hugmynd um gildissvið núverandi laga um stjórn fiskveiða, né það frumvarp sem hún rembist við að koma í gegnum þingið.

Samkvæmt núgildandi lögum er veiðirétturinn einungis veittur til eins árs í senn og má þess vegna taka tegundir út úr kvótakerfinu eins og dæmin sanna að gert hefur verið. Sömuleiðis heldur hún því fram að með samþykkt frumvarpsins komist þriðjungur aflaheimilda á uppboðsmarkað, en það er af og frá. Í fyrstu verður það einungis 5% af aflaheimildum og með því að, eins og meiningin er með frumvarpinu, skerða byggðakvóta og óraunhæfum væntingum um aflaaukningu, þá verða að lokum í pottinum um 10% aflaheimilda, þ.e.a.s. miðað við núverandi stjórnun.

Þessi málflutningur Ólínu og frumvarpið í heild sinni er í engu samræmi við það sem hún boðaði fyrir síðustu kosningar.

Ólínu þarf að skipta út af þingi.

Seint verð ég talinn til aðdáenda ESB aðildar Íslands og markast það meðal annars af smásmugulegri reglugerðavæðingu sambandsins um allt sem mönnum dettur í hug sem og það sem menn gætu vart ímyndað sér að nokkrum manni gæti dottið í hug.

Einnig tel ég að reglugerðasetning sambandsins sé gerð út frá öðru sjónarhorni en við höfum hér á 65°N. Mér hefur þó aldrei dottið í hug, líkt og landsfundarfulltrúum Sjálfstæðisflokksins, að flokka samtökin með hættulegum glæpasamtökum, sem vísa þarf úr landi líkt og gert var við norsku Vítisenglana um árið og eflaust fengju Ku Klux Klan sömu meðferð ef þér létu sjá sig í Keflavík.

Erfitt er að fá botn í það hvað rekur Sjálfstæðisflokkinn áfram í þeirri vegferð að vilja losna við Evrópustofu af landinu.

Ef skoðuð eru skrif formanns Sjálfstæðisflokksins á sl. árum, má sjá að hann er miklum mun hliðhollari aðild Íslands að sambandinu heldur en ég. Mögulega er hann að reyna að sverja þau skrifa af sér eða þá að hann er í örvæntingarfullri pissukeppni við formann Framsóknarflokksins um það hvor þeirra nái lengra í að þykjast vera meiri andstæðingur ESB.

Svo er það öllum ljóst að þegar stefnan er að breyta engu frá því fyrir hrun og málefnaþurrðin hrjáir flokkinn, fyrir utan að ætla að selja Landsvirkjun, þá er reynt að sameina lýðinn um einn sameiginlegan óvin – Evrópusambandið.

Í drögum að ályktun landsfundar Sjálfstæðisflokksins kemur fram:

Sjálfstæðisflokkurinn telur mikilvægt að stjórnvöld hindri ekki fjárfestingu innlendra og erlendra einkaaðila í orkuverum, hvorki í formi lánsfjár né hlutafjár, telji fjárfestar slíkar  framkvæmdir vera arðbærar. Skoða skal með opnum huga að skrá á hlutabréfamarkað hluta hlutabréfa Landsvirkjunar (svokölluð norsk leið).

Ómögulegt er á átta sig á því hvers vegna Sjálfstæðisflokkurinn vill  selja einokunarfyrirtækið en það mun örugglega leiða til stórhækkaðs orkuverðs fyrir fyrirtæki og almenning.  Mögulega er einungis um kalt mat formannsins að ræða rétt eins og í Icesave-málinu.

Eitt er víst að Árni Páll Árnason formaður Samfylkingarinnar mun ekki þvælast neitt fyrir sölumönnunum í Sjálfstæðisflokknum enda hefur hann horft mjög til sölu Landsvirkjunar.

Þegar illa árar er eðlilegt að verðmæti tapist, en að sama skapi má búast við að vel græðist þegar vel árar.

Það er eðlilegt að þeir sem festa fé  í verðmætum geti átt það á hættu að tapa fjármunum – peningar eru ekkert annað en ávísanir á verðmæti, sem eðlilegt er að rýrni í kreppu og slæmu árferði. Eina leiðin til þess að auka raunverulegt verðmæti þessara ávísanna er að auka verðmætaframleiðslu í landinu.

Verðtryggingin er leið til þess að peningar haldi „verðgildi“ sínu, þrátt fyrir að verðmætin séu að dragast saman í samfélaginu. Verðtryggingin er kerfi sem eykur á ójafnvægi í hagkerfinu og kemur í veg fyrir að verðbólgan nái að rýra verðmæti peninga sem ekki er innistæða fyrir.

Það er ljóst að með áframhaldandi verðtryggingu, verður þeirri stefnu viðhaldið að þeir sem eiga raunveruleg verðmæti munu missa þau yfir til þeirra sem eiga verðtryggt fjármagn, sem lánað er út á vöxtum ofan á verðtrygginguna. Frá hruni hafa afleiðingar verðtryggingarinnar komið fram með skýrum hætti. Ef einhver átti iðnaðarhúsnæði sem kostaði 100 milljónir á árinu 2008 þá mátti eigandinn þakka fyrir að geta fengið fyrir það 80 milljónir króna ári síðar, en ef viðkomandi átti 100 milljónir inni á bankareikningi þá gat hann leyst út 125 milljónir ári síðar, sem þar að auki voru á ábyrgð ríkisins. Mér er óskiljanlegt að; BF og sennilega Lýðræðisvaktin auk fjórflokksins að undanskildum Framsóknarflokknum, ætli að halda áfram með verðtrygginguna.

Allir framangreindir flokkar eru sömuleiðis sammála um að halda áfram með hið meingallaða kvótakerfi – Eini munurinn á stefnu flokkanna er hversu mikið á að skattleggja greinina.

Þorvaldur Gylfason, nýskipaður vaktstjóri Lýðræðisvaktarinnar, var til skamms tíma viðloðandi Dögun.  Vaktstjórinn ferðaðist um landið Þvert og endilangt og boðaði m.a. nýja stjórnarskrá.

Greinilegt var að eitt og annað stóð í vaktstjóranum, sem snéri að stefnu Dögunar og varðaði það m.a. róttækar breytingar á stjórn fiskveiða, en fyrst og fremst gat Þorvaldur Gylfason ekki sætt sig við skýran texta í kjarnastefnu Dögunar um afnám verðtryggingarinnar!

Vatkstjórinn setti það sem skilyrði á fjölmörgum fundum, fyrir formlegri aðilda að Dögun, að hann fengi einn að endurskrifa kjarnastefnu Dögunar eftir sínu höfði.  Breytingarnar fólu í sér að viðhalda sjálfvirkri hækkun á fjárskuldbindingum landsmanna.

Viðmiðum verðtryggingar Þorvaldar Gylfasonar átti hins vegar að breyta lítillega frá núverandi skipan og miða ýmist við neysluverðs- eða launavísitölu.

Rétt fyrir hrun flutti Hagfræðistofnun Háskóla Íslands þjóðinni þau tíðindi að hagkvæmast væri að hætta þorskveiðum í svona 3 – 4 ár.  Tillögurnar voru settar fram í ljósi nýrrar aflareglu, sem stofnunin hafði fundið upp, og sömuleiðis styrkra og fjölbreyttra stoða íslensks efnahagslífs árið 2007.

Allir vita að Hagfræðistofnun hafði rangt fyrir sér hvað varðar trausta stöðu efnahagslífsins árið 2007,  en færri vita að umrædd aflaregla byggir ekki á neinni líffræði, enda hefur hún aldrei skilað tilætluðum  árangri. Það virðist hins vegar engu máli skipta þar sem fjölmiðlar birta boðskap umræddra „fræðimanna“ algerlega gagnrýnilaust og það þrátt fyrir að þeir hafi alltaf haft rangt fyrir sér!

Hagfræðingarnir í HÍ hafa eins og kunnugt er reiknað út vöxt og viðgang fiskistofna áratugi fram í tímann, sem og virði Heiðmerkur. Nú hlýtur að fara að koma að því Hagfræðistofnun færi út kvíarnar í náttúrufræðinni og spái jafnvel til um vöxt njólans í framtíðinni.

Ég hef lengi staðið í þeirri meiningu að ein frumforsenda þess að eitthvað geti talist fréttaskýring sé að þar sé ástunduð lágmarks gagnrýni og að þáttarstjórnendur gapi ekki með lotningarfullri aðdáun og gagnrýnisleysi á viðmælendur sína.

Spegillinn er  síðdegisþáttur á Rás 1, sem gefur sig út fyrir að vera fréttaskýringaþáttur, en samt var framangreint háttarlag viðhaft gagnvart viðmælandanum, Daða Má Kristóferssyni, sem lét dæluna ganga um dásemdir íslenska kvótakerfisins.

Á fræðimanninum mátti skilja að íslenska kvótakerfið leiddi til: Uppbyggingar sjávarbyggða, aukins bolfisksafla, ótrúlega lítils brottkasts og uppbyggingar atvinnugreinarinnar.

Allir fréttamenn eiga hins vegar að vita eða að minnsta kosti geta flett upp eftirfarandi staðreyndum: Sjávarbyggðunum hefur hnignað, þorskafli er miklum mun minni eftir daga kvótakerfisins en fyrir daga þess og ýsuaflinn hefur dregist gríðarlega saman nú á síðustu árum, löndunartölur á lúðu á síðasta ári gefa til kynna að uppgefinn afli gefur alls ekki rétta mynd af veiðinni og að síðustu þá er fiskveiðiflotinn aldurhniginn og að stofni til eldri en kvótakerfið.

Hvers vegna upphefja „fréttamenn“ RÚV þátt í lygina?

Fyrrum formaður Sjálfstæðisflokksins ritaði grein í Fréttablaðið í gær. Þar heldur hann því fram að ef komið verði til móts við launakröfur hjúkrunarfræðinga muni það leiða til óðaverðbólgu og sprengingar í efnahagslífinu.

Sú tímasprengja, sem núna tifar á LSH, er miklu frekar að þjónustan mun hrynja í kjölfar þess að hjúkrunarfræðingar og læknar yfirgefa vinnustaðinn í meira mæli og hverfa til sambærilegra starfa annars staðar á Norðurlöndunum. Það er ljóst að það er meira en nóg að gera fyrir alla hjúkrunarfræðinga LSH í Noregi, en þar voru auglýstar 1200 stöður hjúkrunarfræðinga þann 1. febrúar sl. Það er ljóst að hættan á því að skella þurfi í lás og loka LSH, eins og raunin var á spítölum í Lettlandi í kjölfar efnahagshrunsins þar, er yfirvofandi.

Ísland er að dragast hratt aftur úr hinum Norðurlöndunum  hvað lífskjör varðar og ef að snúa á því dæmi við þarf að skapa meiri verðmæti og semja um ósjálfbærar erlendar skuldir þjóðarbúsins. Augljósasta leiðin til að ná því er að ná frekari verðmætum út úr fiskveiðiauðlindinni og tryggja að allur fiskur fari á  markað þannig að hráefni fari til vinnslu og sem mest verðmæti fáist fyrir hann.

Því miður hefur fjórflokkurinn allur sem einn ekki kjark til að taka með festu á málunum og í staðinn snýst hann í kringum þrönga sérhagsmuni.