Svein Harald Øygard skrifar á Facebook síðu sína:

Interesting days. As many Icelanders marched in the streets in the cold winter days of late 2008 and early 2009, one of their asks was that my predecessor should resign. Which he refused. The majority in the Parliament then passed a new law that effectively ousted him. Some felt that the experiment of unregulated banking had gone astray. The ousted Governor then went on to become editor, and this week, two months after the launch of my book, the one architect of the liberal experiment is the one chosen by the editor to review my book. The reviewer, the one who coined me as „the man from the mountain“, has read the book into its finest details. He was present as all the pre-cirisis mistakes were made, hence he should be well placed to make the speech of defense. And, yes, he reveals that I have misspelled the name of one of the IMF heads, the Danish team lead who later went on to lead the IMF-team in Greece. I will apologize to the Dane when I meet him next, and yes, in the book I do compliment some of his efforts. Maybe, however, my misspelling was just a smail parapraxis, a small freudian slip. And if so it was in return for the IMF-head´s yelling at me in Washington DC as I defended the positions of the Icelandic Central Bank in a meeting with the IMF. I still remember how angry I was, back then. We wanted to reduce the interest rate while also implementing non-orthodox measures to strengthen the krona. While he used authority and the threat of us losing the support of IMF, not rational arguments, to stop us. He threatened to stop the flow of IMF-funds, that by then, due to Icesave, already had been stopped. Which made me even more angry. IMF had lost its moral high ground. But, we didn´t give in. Obviously. We defended our positions and made our arguments. In line with the best Icelandic traditions. And, frankly I am more happy that I hopefully got the Icelandic names right. Many Icelanders did a fantastic effort in the days, weeks, months and years after the collapse. I interviewed some, but the contributions of many more from different parties, institutions and constituencies could have been highlighted. But, there might have been a reason for why the review had to await Black Friday. A witty Icelander wrote; „Asking the party ideologist to review my book was a bit like asking the turkey to write the review of the thanksgiving dinner.“

Ég svaraði í nokkrum liðum:

A very revealing comment. Øygard regards me and some of my compatriots as turkeys to be slaughtered, for a feast. But we refused to be slaughtered and reserved our right to reply to criticisms. One of the main criticisms I would make of Øygard’s book is that he reads far too much into a meeting at the governor’s house in March 2006: I have spoken to all present and they all deny Øygard’s version. Again, and that is a major criticism: he criticises the liquidity help the Central Bank of Iceland gave to the commercial banks in 2007–8, the “love letters” as Governor David Oddsson called them. But The CBI actually followed stricter rules about acceptable bonds than the European Central Bank or the Fed (that for a while even accepted stocks as collateral for loans). If the Central Bank had made the rules still stricter, going against the judgements and reports of rating agencies and accounting companies, then it would have felled the bank system in one day, sometime in late 2007 or early 2008. Øygard seems to think that the CBI should have done so! It should be added, too, that Øygard’s appointment was a violation of the Icelandic Constitution whose Article 20 expressly stipulates that no foreign citizen can be a high official of Iceland. This is especially relevant at the Central Bank which has to guard Icelandic interests against the whole world. Unfortunately, Øygard does not seem to have read the report I published for a Brussels think tank, even if he quotes it: https://newdirection.online/2018…/LESSONS_FOR_EUROPE.pdf

Enn sagði ég:

Ég fæ oft skrýtin bréf, en það, sem ég fékk á laugardagskvöldið 30. nóvember, var líklega eitt hið skrýtnasta, sem ég hef fengið lengi. Kristjón Kormákur Guðjónsson, sem var á DV, en er nú kominn á Fréttablaðið, skrifaði kl. 22:32:

Heill og sæll Hannes. Hef samband við þig frá Fréttablaðinu. Ég tók eftir að Gunnar Smári Egilsson var að gagnrýna það harðlega að þú væriri [svo] skrifa dóm um bók Øygard. Gunnar Smári segir: „Mogginn fékk Hannes Hólmstein til að skrifa ritdóm um Í víglínu íslenskra fjármála, bók Svein Harald Øygard um Hrunið sem Hannes og félagar bjuggu til. Hannes var ekki hrifinn af bókinni.“ Nokkur fjöldi tekur undir með honum í þeirri gagnrýni. Mig langaði að senda þér línu og spyrja hvað þér finnst um þennan málfutning [svo]. Þá liggur beinast við að spytja [svo] hvort þú sért vanhæfur til að fjalla um verkið? Þú ert til dæmis mjög góður vinur Davíðs, fyrrverandi seðlabankastjóra, og um það hefur verið fjallað í fjölmiðlum og þá vitnað í verk Øygard um að örlög Íslands hafi til dæmis ráðist á fundi bankastjóra heima hjá Davíð. Í ljósi tengsla þinna er þá ekki frekar óheppilegt að þú skrifir dóm um verkið sem er síðan birt í blaði sem vinur þinn, ritstjóri og fyrrverandi seðlabankastjóri stýrir? Nú er ég búinn að lesa dóminn, en í styttra máli, hvað finnst þér helst vanta í verkið og eins, hvað er vel gert? Væri afar þakklátur ef þú hefðir tök á að svara þessu, hvort sem það væri skriflega eða í gegnum síma. Kveðjur góðar, Kristjón Kormákur

Ég hlýt að svara þessu svo:

Það hefur alveg farið fram hjá mér, ef Gunnar Smári Egilsson er orðinn einhver yfirdómari um það, hverjir mega og hverjir mega ekki skrifa ritdóma í Morgunblaðið. Ég viðurkenni hins vegar, að hann er alger afreksmaður í því að setja blöð á höfuðið, og skiptir þá ekki máli, hvort er góðæri eða kreppa. Honum tókst til dæmis að tapa sjö milljörðum króna fyrir Jóni Ásgeiri Jóhannessyni á Nyhedsavisen í Danmörku og skapa fjandsamlegt andrúmsloft í garð Íslendinga á Norðurlöndum, eins og lesa má um í bók nokkurra danskra blaðamanna, Alt går efter planen, Það er allt á áætlun. Ég viðurkenni líka, að Gunnar Smári er afkastamaður á skoðanir ekki síður en gjaldþrot. Einn daginn er hann leigupenni auðjöfranna með fimm milljónir króna á mánuði, annan daginn hefur hann forystu um Sósíalistaflokk, sem ætlar að leggja alla auðjöfra að velli með ofursköttum. Einn daginn er hann í múslimafélagi Íslands, annan daginn vill hann, að Ísland gangi í Noreg sem 21. fylkið. Einn daginn hleypur hann frá ógreiddum launum starfsfólks síns, annan daginn er hann skyndilega orðinn verkalýðsforkólfur. Hvað kemur næst?

Ég skal hins vegar reyna að svara þér efnislega. Gunnar Smári Egilsson segir, að við höfum búið til hrunið. Þetta er enn fráleitara en þær skoðanir, sem þessi landsfrægi blaðafellir hefur sett fram um ýmislegt annað og getið er hér að ofan. Bankahrunið íslenska var angi af hinni alþjóðlegu fjármálakreppu, sem skall fyrr og harðar á Íslandi en öðrum löndum, af því að við vorum óvarin, ein og óstudd og áttum ekki lengur neina volduga vini. Bankar um allan heim áttu í miklum erfiðleikum með að afla sér lausafjár og hefðu margir fallið, hefði bandaríski seðlabankinn ekki hlaupið undir bagga með seðlabönkum ýmissa landa, þar á meðal í Svíþjóð og Sviss. Eitt rannsóknarefni mitt var: Hvers vegna fengu þessi ríki aðstoð, sem Íslandi var neitað um? Ég reyni eftir megni að svara þeirri spurningu í skýrslum, sem ég skrifaði, fyrst fyrir New Direction í Brüssel, síðan fyrir fjármálaráðuneytið á Íslandi. Annað rannsóknarefni mitt var: Hvers vegna beittu Bretar þessari hörku í viðureign við Íslendinga, en til dæmis ekki Þjóðverjar, þótt aðferðir við innlánasöfnun íslenskra banka væru hinar sömu í báðum löndunum? Ég sýni fram á það í skýrslum mínum, að þessi harka var tilefnislaus, og varpa fram tilgátu um, hvaða stjórnmálahvatir liggi henni að baki.

Sú staðreynd, að ég sat í bankaráði Seðlabankans í átta ár og er í góðu sambandi við seðlabankastjórana fyrrverandi, þá Davíð Oddsson og Ingimund Friðriksson, og var í góðu sambandi við Eirík Guðnason, sem nú er því miður látinn, auðveldar mér einmitt að dæma um bók Øygards, en torveldar ekki, því að ég var nálægt atburðunum og þekki til þeirra, en ekki fjarlægur þeim. Til dæmis segir Øygard frá fundi, sem haldinn var heima hjá Davíð Oddssyni vorið 2006. Ég hef rætt við alla þá, sem voru á fundinum, og hef frásögn mína af honum eftir þeim öllum. Øygard veit ekki, hvað hann er að tala um, þegar hann víkur að þessum fundi. Þar var ekki minnst einu orði á innlánasöfn bankanna eða Icesave-reikningana. Og eftir þennan fund fóru bankarnir í það að reyna að lengja í lánalínum, þótt það gengi misjafnlega vel.

Þú segist hafa lesið ritdóm minn. Þá ættir þú ekki að þurfa að spyrja mig, hvað sé vel gert í bók Øygards og hvað sé miður vel gert. Það kemur þar skýrt fram. En ég get endurtekið það hér. Øygard er bersýnilega hlýtt til Íslendinga og hefur lagt sig fram í starfinu sem seðlabankastjóri, og fyrir bókina hefur hann talað við fjölda manns (þótt furðulítið sé á því að græða). Hann hefur líka rétt fyrir sér um það, að varnargarðshugmyndin (ring fencing) var mjög mikilvæg: að verja ríkið og þjóðina með varnargarði (neyðarlögunum) og láta hinn erlenda hluta bankanna sigla sinn sjó. Øygard vildi eflaust vel. En hann endurtekur ýmsar missagnir um hrunið, eins og ég bendi á, meðal annars af ókunnugleika á íslenskum aðstæðum. Það sést líka á listanum um viðmælendur í lok bókar hans, að hann hefur talað við marga í Hrunmangarafélaginu, sem ég kalla svo. Það er fólk, sem taldi sig vanmetið fyrir bankahrunið, en spratt þá upp og ætlaði að gera sér mat úr bankahruninu og sagði: Nú get ég. En það fór fyrir Hrunmangarafélaginu eins og Hörmangarafélaginu forðum, að það hefur aðallega selt gallaða vöru, og fór það hinar háðulegustu hrakfarir í Icesave-deilunni og í þingkosningunum 2013. Skýringar þess á bankahruninu standast ekki skoðun.

Ég skal nefna nokkur dæmi.

1. Sagt er, að bankahrunið hafi orðið vegna nýfrjálshyggju og óðakapítalisma. En bankar í mörgum frjálsari hagkerfum féllu ekki, og Ísland var síður en svo með frjálsara hagkerfi en grannlöndin.
2. Sagt er, að bankahrunið hafi orðið vegna gallaðs regluverks. En regluverkið á fjármálamörkuðum var hið sama á Íslandi og í öðrum aðildarríkjum EES.
3. Sagt er, að íslenska bankakerfið hafi verið orðið of stórt. En hafa verður í huga, að það var 7,4 sinnum landsframleiðsla, en bankakerfið á Kýpur áttföld landsframleiðsla, í Sviss tíföld landsframleiðsla og í Skotlandi tólfföld landsframleiðsla.
4. Sagt er, að bankahrunið hafi orðið vegna útþenslu bankanna. En bankar þenjast ekki út af sjálfum sér, heldur af því að þeim tekst að afla sér viðskiptavina, sem vilja ýmist lána þeim fé eða taka fé að láni frá þeim. „It takes two to tango.“ Auðvitað hegðuðu íslensku bankarnir sér glannalega og tóku allt of mikla áhættu, sérstaklega í ljósi þess að sú áhætta gat færst yfir á saklaust fólk, sparifjáreigendur og allan almenning í landinu. En það tókst einmitt með varnargarðshugmyndinni að minnka áhættuna fyrir almenning: dreginn var varnarhringur í kringum ríkissjóð, greiðslumiðlunina og sparifjáreigendur, en kröfuhafar bankanna og hluthafar í þeim voru látnir sæta afgangi.
5. Sagt er, að eignasöfn íslensku bankanna hafi verið lakari en hliðstæð eignasöfn erlendra banka. Þeir Ásgeir Jónsson og Hersir Sigurgeirsson komast að annarri niðurstöðu í vandaðri bók um málið, og ein vísbending er sterk: Þeir bankar í eigu Íslendinga, sem gerðir voru upp sæmilega eðlilega erlendis, Heritable og KSF í Bretlandi, áttu í raun og veru fyrir skuldum. Þeir voru ekki gjaldþrota.
6. Sagt er, að íslensk stjórnvöld hafi verið andvaralaus. Það á að minnsta kosti ekki við um Seðlabankann, þar sem ég þekkti til. Seðlabankastjórarnir þrír vöruðu hvað eftir annað við útþenslu bankanna, þar sem íslenska ríkið hefði ekki burði til þess að bjarga þeim, ef illa færi. Þeir fengu Andrew Gracie, sérfræðing Englandsbanka, til að gera skýrslu um málið í febrúar 2008, og í kyrrþey undirbjuggu þeir varnargarðshugmyndina, jafnframt því sem þeir reyndu að útvega lausafé frá útlöndum, en komu nánast alls staðar að lokuðum dyrum. Össur Skarphéðinsson viðurkenndi einmitt í yfirheyrslum hjá Rannsóknarnefnd Alþingis, að Davíð Oddsson varpaði fram varnargarðshugmyndinni á hinum fræga ríkisstjórnarfundi 30. september 2008. En Össur og aðrir ráðherrar Samfylkingarinnar máttu ekki heyra á neitt minnst, sem Davíð sagði, svo að Seðlabankinn varð að kaupa flugvél undir sérfræðinga JP Morgan, sem sannfærðu þá loks um varnargarðshugmyndina aðfaranótt 6. október. Starfsfólk Seðlabankans og viðskiptaráðuneytisins vann þá dag og nótt og stóð sig frábærlega.

En nú langar mig til að spyrja þig, Kristjón Kormákur, sem blaðamann: Skiptir engu máli í þínum huga, að Øygard var settur seðlabankastjóri þvert á skýrt ákvæði stjórnarskrárinnar um, að embættismenn skyldu vera íslenskir ríkisborgarar? Skiptir engu máli, að skipulögð var fjölmiðlaherferð eftir bankahrunið gegn þeim einu, sem höfðu varað við og gert ráðstafanir, sem voru seðlabankastjórarnir og aðstoðarfólk þeirra? Er það ekki ósanngjarnt í ljósi sögunnar? Skiptir ekki máli, að Bandaríkjamenn neituðu okkur um aðstoð, sem aðrar Norðurlandaþjóðir þurftu og fengu? Skiptir ekki máli, að Bretar felldu síðasta bankann, sem stóð eftir, Kaupþing, með því að loka dótturfélaginu í Lundúnum, en við það röknuðu upp samningar, svo að Kaupþing gat ekki haldið áfram rekstri? Skiptir ekki máli, að Bretar beittu hryðjuverkalögum að óþörfu á Íslendinga? Af hverju hafa blaðamenn eins og þú ekki flutt neinar fréttir af niðurstöðum í skýrslu minni um, hvers vegna Bandaríkjamenn neituðu okkur um aðstoð og hvers vegna Bretar lokuðu KSF (sem var alls ekki gjaldþrota) og hvers vegna þeir beittu hryðjuverkalögunum? Af hverju hafið þið flutt sáralitlar fréttir af því, hversu grátt íslensku bankarnir voru leiknir á Norðurlöndum eftir bankahrunið?

Í 20. gr. stjórnarskrárinnar segir: „Engan má skipa embættismann, nema hann hafi íslenskan ríkisborgararétt.“ Vitanlega gilda sömu hæfiskilyrði um setningu í embætti. Ef maður er vanhæfur til skipunar, þá er hann vanhæfur til setningar og það í eitt æðsta embætti landsins, þar sem öllu varðar að gæta hagsmuna þjóðarinnar gagnvart öðrum. Þegar vinstri stjórn Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar hafði breytt lögum um Seðlabankann í febrúar 2009 í því skyni að flæma þrjá þáverandi seðlabankastjóra úr bankanum og síðan sett norskan fjármálamann, Svein Harald Øygard, í embættið, var hún því að brjóta stjórnarskrána. Øygard hafði verið virkur í norska Verkamannaflokknum og meðal annars verið aðstoðarfjármálaráðherra á vegum flokksins, en rak nú ráðgjafarstofu. Eitt fyrsta embættisverk Øygards var að taka á móti landa sínum og flokksbróður, Jens Stoltenberg, forsætisráðherra Noregs, sem staddur var á Íslandi. Spígsporuðu þeir ásamt lífvörðum Stoltenbergs um bankann, brostu breitt og töluðu norsku. Hið ágæta starfsfólk bankans, sem hafði lagt nótt við dag í bankahruninu, hlustaði á hnípið. Var Ísland aftur orðið hjálenda Noregs?

Fundurinn heima hjá Davíð 2006

Í nýútkominni bók Øygards um starf hans í Seðlabankanum, Í víglínu íslenskra fjármála (Reykjavík: Vaka-Helgafell, 2019), viðurkennir hann (bls. 192), að ganga þeirra Stoltenbergs um bankann hafi verið mistök. Af ritinu má ráða, að honum sé hlýtt til Íslendinga, og þarf ekki að efast um, að hann hafi lagt sig allan fram í starfi sínu. En þótt hann endurtaki oft í bókinni, að sér hafi fundist mikilvægara að horfa fram á við en um öxl, orka margvísleg ummæli hans um bankahrunið tvímælis. Hann segir til dæmis, að neyðarfundur heima hjá Davíð Oddssyni sunnudaginn 26. mars 2006 hafi markað tímamót. „Hefði verið reynt að ná tökum á efnahagskerfinu daginn þann hefði mátt forðast hvellinn“ (bls. 151). Nú var Øygard vitanlega ekki sjálfur á fundinum, en hann var haldinn, eftir að Halldór Ásgrímsson forsætisráðherra hafði hringt í seðlabankastjórann, þar sem hann var nýkominn í sumarbústað sinn. Bankastjórar viðskiptabankanna höfðu látið í ljós við Halldór áhyggjur af fjármögnun bankanna næstu vikur, eftir að Danske Bank hafði birt neikvæða skýrslu um þá. Bað Halldór Davíð um að hitta bankastjórana, og boðaði Davíð þá heim til sín til að forðast fjölmiðlafár. Auk hans sátu þann fund Halldór J. Kristjánsson frá Landsbankanum og Bjarni Ármannsson frá Glitni, og voru þeir í símasambandi við Hreiðar Má Sigurðsson í Kaupþingi, en hann var á leið til Bandaríkjanna.

Davíð sagði bankastjórunum, að hyggilegast væri að bíða og sjá, hvernig markaðir brygðust við næstu daga. Það spyrðist strax út og hefði vond áhrif, ef Seðlabankinn færi í pati að reyna að útvega lausafé erlendis. Síðar um kvöldið, þegar bankastjórarnir voru farnir, komu seðlabankamennirnir Ingimundur Friðriksson og Tryggvi Pálsson heim til Davíðs til að fara yfir málið. Hættan leið hjá, og eftir þetta gripu bankarnir til margvíslegra aðgerða til að útvega sér fjármagn til langs tíma. En innlánasöfnun Landsbankans erlendis má ekki rekja til þessa fundar, enda var þar ekki á hana minnst. Mark Sismey-Durrant, forstöðumaður dótturfélags Landsbankans í Bretlandi, Heritable Bank, átti frumkvæði að slíkri innlánasöfnun, og var hugmyndin, að innlánin fjármögnuðu hin miklu útlán bankans í Bretlandi. Landsbankinn gat boðið hærri vexti en flestir keppinautarnir, því að þessir reikningar voru ódýrir í rekstri. Kaupþing sigldi síðan í kjölfarið með Edge-reikningum, sem voru svipaðs eðlis. Þessi innlánasöfnun fór ýmist fram í dótturfélögum eða útbúum. Raunar voru flestar fjárfestingar Íslendinga í Bretlandi ábatasamar, og skýrir það, hvers vegna eignasafn bankans þar reyndist við uppgjör verðmætara en margir héldu.

„Eins manns útaustur“

Það var ekki fyrr en eftir hrunið sem allir sáu það fyrir, eins og skáldið sagði. Øygard rifjar upp margvísleg varnaðarorð fyrir bankahrunið. En menn voru þá að vara við kreppu að lokinni þenslu, ekki kerfishruni. Íslendingar hafa oft lent í kreppum og kunna að glíma við þær. Ég veit hins vegar ekki um nema einn mann, sem varaði við kerfishruni. Þegar í nóvember 2005, skömmu eftir að Davíð Oddsson varð seðlabankastjóri, nefndi hann þann möguleika á fundi í Seðlabankanum með Halldóri Ásgrímssyni og Geir H. Haarde. Eftir páskakreppuna vorið 2006 var kyrrt að kalla í eitt ár, en undir árslok 2007 nefndi Davíð aftur þennan möguleika á fundi í Þjóðmenningarhúsinu með Geir H. Haarde, Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur og Árna M. Mathiesen, og fyrtist Þorgerður Katrín við. Árið 2008 gengu seðlabankastjórarnir þrír hvað eftir annað á fund ráðherra til að láta í ljós áhyggjur sínar af bönkunum, eins og rakið er í skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis. Þótt Geir H. Haarde forsætisráðherra og Árni M. Mathiesen fjármálaráðherra deildu þessum áhyggjum með seðlabankastjórunum, reis Samfylkingin öndverð við. Hún vildi ekki hlusta á neitt, sem kæmi frá Davíð, jafnvel þótt hinir seðlabankastjórarnir tveir, báðir gamalreyndir bankamenn, tækju undir með honum (en í bók sinni lætur Øygard eins og þeir séu ekki til). Eftir einn fundinn skrifaði formaður Samfylkingarinnar, Ingibjörg S. Gísladóttir, hjá sér, að hann hefði verið „eins manns útaustur“. Hún sagði raunar líka í Fréttablaðinu 4. september 2008, mánuði fyrir bankahrun, að bankarnir ættu að halda áfram innlánasöfnun erlendis.

Ástarbréfin

Øygard verður tíðrætt um lausafjárfyrirgreiðslu Seðlabankans við viðskiptabankana þrjá síðustu misserin fyrir bankahrun, ástarbréfin svokölluðu, eins og Davíð Oddsson kallaði þau, og er á honum að skilja, að Seðlabankinn hefði átt að hætta henni eða setja strangari skilyrði fyrir henni. En Seðlabankinn setti sömu skilyrði fyrir lánum til bankanna og seðlabankar í öðrum löndum og raunar ívið strangari, því að hann tók aðeins við skráðum bréfum að veði. Bandaríski seðlabankinn tók jafnvel um skeið við hlutabréfum (mestu áhættunni) og hinn evrópski við óskráðum bréfum. Því má ekki heldur gleyma, að ársreikningar bankanna voru áritaðir af virtum endurskoðunarfyrirtækjum, og matsfyrirtæki höfðu gefið þeim háar einkunnir. Hefði Seðlabankinn krafist traustari veða en evrópski seðlabankinn, þá hefðu fjármálamarkaðir umsvifalaust skilið það sem vantraust á bankana og þeir fallið samdægurs. Raunar virðist Øygard skilja þetta, því að hann skrifar (bls. 56): „Svipuð úlfakreppa sótti á stjórnvöld: átti maður að snarhemla þegar það eitt og sér gat valdið árekstrinum sem maður var að reyna að afstýra?“ Sá var kjarni málsins. Undir lok ársins 2007 stóðu bankarnir, stjórnvöld og seðlabanki frammi fyrir afarkostum: Þeir, sem bregðast við, eru glataðir; þeir, sem ekki bregðast við, eru glataðir. You are damned if you do; you are damned if you don’t.

Hið sama átti við um minnkun íslenska bankakerfisins. Með því hlýtur aðallega að vera átt við flutning höfuðstöðva bankanna til annarra landa eða sölu eigna í öðrum löndum. Þótt Øygard minnist hvergi á það, kemur fram í skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis, að þáverandi seðlabankastjórar lögðu til við bankana, að höfuðstöðvar Kaupþings yrðu færðar til útlanda, að Landsbankinn flytti Icesave-reikningana úr útbúum í dótturfélög og að Glitnir seldi hinn trausta banka sinn í Noregi. Við þetta hefði bankakerfið minnkað verulega. En þegar komið var fram á árið 2008, hefði líklega enginn erlendur seðlabanki viljað taka við Kaupþingi á sitt umsjónarsvæði, bresk stjórnvöld settu óaðgengileg skilyrði fyrir flutningi Icesave-reikninganna í dótturfélag, og ekki hefði fengist nógu hátt verð fyrir norska Glitni. Auk þess var Seðlabankinn ekki eftirlitsaðili bankanna, heldur Fjármálaeftirlitið. Þess vegna voru vinsamleg tilboð seðlabankastjóra Svíþjóðar og Bretlands, sem Øygard nefnir, til Seðlabankans um aðstoð við að minnka bankakerfið aðeins kurteisistal.

Hvers vegna var Íslandi úthýst?

Øygard bendir réttilega á, að íslensku bankarnir fóru mjög geyst, allt of geyst. Margvísleg falin kerfislæg áhætta stafaði af miklum innbyrðis tengslum eigenda þeirra og helstu skuldunauta og þá sérstaklega Baugsveldisins (bls. 73). Það voru líka reginmistök, þegar Kaupþing ætlaði í árslok 2007 að kaupa hollenska bankann NIBC (bls. 91). En Øygard hefði mátt nefna þá niðurstöðu þeirra Ásgeirs Jónssonar og Hersis Sigurgeirssonar í bók, sem hann studdist þó talsvert við, að líklega hefðu eignasöfn íslensku bankanna þriggja verið svipuð að gæðum og eignasöfn erlendra banka almennt. Í því sambandi er umhugsunarefni, að þeir bresku bankar í eigu Íslendinga, sem gerðir voru upp í eðlilegu ferli, en ekki á brunaútsölu, Heritable og KSF, reyndust eiga ríflega fyrir skuldum. Og þótt íslenska bankakerfið væri stórt í hlutfalli við landsframleiðslu, var það minna en bankakerfi Sviss (tíföld landsframleiðsla) og Skotlands (tólfföld landsframleiðsla). Á þeim ellefu árum, sem liðin eru frá bankahruninu, hefur líka komið í ljós, að margir erlendir bankar voru nærri því í fjármálakreppunni að falla, til dæmis UBS í Sviss og Danske Bank í Danmörku. Það, sem bjargaði þeim, var, að seðlabankar landa þeirra fengu lausafjárfyrirgreiðslu frá bandaríska seðlabankanum. Ein mikilvægasta spurningin um bankahrunið er því: Hvers vegna var Íslandi neitað um aðstoð, sem önnur lönd, þar á meðal Sviss og Svíþjóð, fengu?

Øygard bar þessa spurningu einmitt upp við Timothy Geithner, bankastjóra seðlabankans í New York (sem sá um samskipti við útlönd). Lítið er því miður á svörunum að græða (bls. 114–116). Geithner og aðrir bandarískir seðlabankamenn sögðu Øygard, að til þess að mynda traust hefði Ísland þurft miklu meiri aðstoð en farið var fram á, en Bandaríkin hefðu auk þess enga sérstaka hagsmuni af því að bjarga íslensku bönkunum, þar eð viðskipti þeirra í Bandaríkjunum hefðu verið lítil. Er þetta trúlegt? Ef gjaldeyrisskiptasamningur upp á 2–3 milljarða dala var of lítill, þá hefði verið hægðarleikur fyrir bandaríska seðlabankann að gera þess í stað samning upp á 10 milljarða dala. Norðurlöndin þrjú, sem Geithner gerði gjaldeyrisskiptasamninga við, voru ekki heldur kerfislega mikilvæg, eins og hann viðurkenndi sjálfur í viðtalinu við Øygard (bls. 115). Af hverju var Svíþjóð, sem aldrei hafði verið bandamaður Bandaríkjanna, hjálpað, en ekki Íslandi, sem hafði lagt land undir mikilvæga bandaríska herstöð í röska hálfa öld? Sú ákvörðun að taka ekkert tillit til stjórnmálasjónarmiða, heldur fela skrifstofufólki útreikninga, var sjálf í eðli sínu stjórnmálaleg. Á meðan Ísland hafði verulegt hernaðarlegt gildi fyrir Bandaríkin, hefðu þau áreiðanlega ekki úthýst því. En eftir að Kalda stríðinu lauk, töldu bandarísk stjórnvöld Ísland ekki lengur skipta máli.

Øygard ber saman Sviss og Ísland svofelldum orðum: „Svisslendingar voru þrjú hundruð ár að byggja upp bankageira sem nam áttfaldri vergri landsframleiðslu (VLF). Það tók Íslendinga fimm ár að nífalda VLF“ (bls. 50). Talan um hlutfallslega stærð íslenska bankakerfisins er að vísu ekki alveg rétt, eins og Sigríður Benediktsdóttir, Jón Daníelsson og Gylfi Zoëga hafa bent á. Nákvæmari tala er 7,4 sinnum verg landsframleiðsla. Og spyrja má, ef svissneskir bankar bjuggu að þrjú hundruð ára reynslu, af hverju þeir lentu þá í slíkum erfiðleikum, að bandaríski seðlabankinn varð að bjarga þeim.

Varnargarðurinn og Icesave-deilan

Sennilega varð það Íslendingum til góðs, að þeir neyddust til að bjarga sér sjálfir. Að ráði seðlabankastjóranna þriggja var varnargarðsleiðin (ring fencing) notuð. Hún fólst í því að reyna að bjarga ríkissjóði, sparifjáreigendum og greiðslumiðluninni, en láta aðra kröfuhafa bankanna og eigendur hlutabréfa í þeim sigla sinn sjó. Þegar Davíð Oddsson sótti ríkisstjórnarfund 30. september 2008, lagði hann til, að sú leið yrði farin, en ráðherrar Samfylkingarinnar tregðuðust við í viku, og varð loks að senda einkaþotu eftir sérfræðingum JP Morgan, sem tókst að sannfæra ráðherrana um þann kost, og voru þá neyðarlögin samþykkt 6. október. En Øygard virðist eitthvað hafa misskilið neyðarlögin, því að hann segir Breta hafa orðið reiða „vegna illrar meðferðar á breskum viðskiptavinum íslensku bankanna“. Síðan segir hann: „Þeir reyndu að bregðast skjótt við og stöðva færslur frá íslensku útibúunum í Bretlandi til Íslands, en þá skorti lagaheimildir til þess“ (bls. 138). Þetta er alrangt, eins og ég bendi á í skýrslu, sem Øygard vísar þó til í heimildaskrá (bls. 413). Breskir innstæðueigendur fengu sama forgang í bú Landsbankans og íslenskir. Og breska fjármálaeftirlitið hafði þegar 3. október komið í veg fyrir færslur frá útibúi Landsbankans í Bretlandi til Íslands með sérstakri tilskipun, sem bannaði allar slíkar færslur nema með skriflegu leyfi, og hafði bankinn, sem annaðist slíkar færslur, Barclays, verið látinn vita af tilskipuninni. Notkun hryðjuverkalaganna var því óþörf.

Þótt Øygard gleypi við skýringum bresku Verkamannaflokksstjórnarinnar á hörkunni við Íslendinga, var hún með ólíkindum. Kaupþing safnaði innlánum á sama hátt í Þýskalandi og Landsbankinn gerði í Bretlandi, um útibú, ekki dótturfélag. Hvers vegna beittu Þjóðverjar þá ekki sömu hörku og Bretar? Ég varpa fram þeirri tilgátu í skýrslu minni, að þeir Gordon Brown forsætisráðherra og Alistair Darling fjármálaráðherra, sem báðir voru frá Skotlandi, hafi ætlað sér að sýna Skotum, hversu varasamt sjálfstæði gæti orðið. Skotland var eitt helsta vígi Verkamannaflokksins, en skoskir þjóðernissinnar sóttu þar mjög að flokknum og töluðu um „velsældarbogann“ frá Írlandi um Ísland til Noregs. Darling sagði af lítt dulinni meinfýsi í endurminningum sínum, að nú væri hann orðinn „gjaldþrotabogi“. Og hann stjórnaði kosningabaráttu sambandssinna fyrir þjóðaratkvæðagreiðsluna 2014, þar sem eitt viðkvæðið var, að eins gæti farið fyrir Skotlandi og Íslandi, ef samstarfið við Englandsbanka væri rofið.

Þótt Øygard fjölyrði síðan í bók sinni um vinarþel Norðurlandaþjóða í garð Íslendinga, var framkoma þeirra einnig ámælisverð. Þær studdu Breta í Icesave-deilunni, þegar þeir beittu Alþjóðagjaldeyrissjóðnum í því skyni að neyða Íslendinga til að viðurkenna skuld, sem þeir höfðu aldrei stofnað til. Ólíkt höfðust Pólverjar og Færeyingar að, sem veittu Íslendingum lán án nokkurra skilyrða og á hagstæðum kjörum. Og í Noregi hirtu kaupsýslumenn í nánu sambandi við stjórnmálamenn eigur íslensku bankanna á smánarverði, meðal annars vegna þess að norski seðlabankinn neitaði að veita dótturfélögum íslensku bankanna eðlilega lausafjárfyrirgreiðslu, þótt þau væru norsk félög, skráð í Noregi og greiddu þar skatta.

Missagnir

Øygard talaði við fjölda manns, þegar hann var að skrifa bók sína, þar á meðal nokkrar landskunnar rægitungur. Ýmsar missagnir kunna þess vegna að hafa slæðst inn í bók hans, þótt hér verði fátt eitt nefnt. Hann skrifar: „Lán frá Kaupþingi fjármagnaði 70 prósent af kaupverði Landsbankans“ (bls. 44). Hann á að vísu við Búnaðarbankann, sem síðar rann inn í Kaupþing, en það er ekki aðalatriðið. Lánið frá Búnaðarbankanum, sem Samson, kaupandi 45,8% hlutar í Landsbankanum, fékk í apríl 2003, var 35% kaupverðsins, og það var að fullu greitt þegar árið 2005. Að öðru leyti greiddi Samson fyrir bankann með eigin fé í tveimur greiðslum. Øygard segir, að einn bréfavöndull Landsbankans, Avens, sem lagður var inn fyrir evruláni frá seðlabanka Lúxemborgar, hafi verið „einn þriðji bankainnstæður og tveir þriðju verðbréf“ (bls. 274). Hér er eitthvað málum blandið. Bankainnstæður eru kröfur á banka, skuldir þeirra við innstæðueigendur, svo að þær hafa ekki verið veð. Veðin í Avens-vöndlinum voru að mestu leyti skuldabréf með ríkisábyrgð og að einhverju leyti bankabréf. Øygard segir, að kaup Mohammed bin Khalifa al-Thani á hlutabréfum í Kaupþingi rétt fyrir bankahrunið hafi verið „með öllu áhættulaus“ (bls. 80), því að Kaupþing hafi lánað honum fyrir viðskiptunum. En Al-Thani skrifaði undir sjálfskuldarábyrgð og gerði að lokum samkomulag við bú Kaupþings um að greiða því 3,5 milljarða króna.

Stundum verður frásögn Øygards ruglingsleg. Hann lýsir til dæmis viðskiptum Kaupþings og Deutsche Bank, sem virðast hafa átt að stuðla að lækkun skuldatryggingarálags, en segir um leið frá því, að Kaupþing hafi greitt Deutsche Bank 50 milljónir evra af neyðarláninu, sem það fékk frá Seðlabankanum 6. október. Þetta var þó alveg sitt hvað (bls. 94–95). Øygard fullyrðir ranglega, að Kaupþing og Landsbankinn hafi notað dótturfélög til að safna innlánum erlendis (bls. 137). Í Bretlandi notaði Landsbankinn til þess útbú, ekki dótturfélag, eins og raunar kemur skömmu síðar fram í textanum. Þetta var auðvitað aðalatriði í Icesave-deilunni. Øygard fer einnig rangt með nafn þess starfsmanns Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, sem sá um að hrinda áætlun sjóðsins í framkvæmd. Hann er Dani og heitir Poul Thomsen, ekki Thompson (bls. 165). Øygard segir margt um Bakkavararbræður. En hann virðist ekki hafa kynnt sér sögu þeirra nógu vel. Það var Exista, sem átti Bakkavör, en ekki öfugt (bls. 332). Og Bakkavör féll ekki, heldur lifir enn góðu lífi (bls. 333).

Endurreisnin

Øygard reynir að skrifa bók sína í aðgengilegum rabbstíl, en hann er ekki leikinn rithöfundur, svo að honum tekst það misjafnlega. Stundum er erfitt fyrir lesandann að halda þræði, til dæmis á bls. 373, þar sem eitthvað virðist vanta inn í frásögnina. Í lokin leitar Øygard skýringa á hinni skjótu endurreisn íslenska hagkerfisins. Nefnir hann aðallega þrennt, að reisa varnargarð, þegar lánardrottnar og skuldunautar reyna að flytja vanda sinn yfir á þjóðina, að gera allt í einu lagi (ef ég skil hann rétt, en skrif hans um það eru afar óskýr) og að stuðla að hagvexti og atvinnuþátttöku, en þar skari Íslendingar fram úr (bls. 397). Øygard hefur rétt fyrir sér um varnargarðinn, enda lagði Seðlabankinn áherslu á þá hugmynd, og eftir nokkrar tafir var hún framkvæmd góðu heilli. En tvennt annað réð áreiðanlega miklu um hina skjótu endurreisn. Annað var það úrslitaatriði, að íslenska hagkerfið hvíldi á traustum stoðum, ekki síst vegna hinna víðtæku umbóta í frjálsræðisátt árin 1991–2007. Hitt var, að ríkisstjórninni 2013–2016 tókst að ná hagstæðum samningum við kröfuhafa gömlu bankanna, svo að uppgjör við þá raskaði ekki jafnvægi í þjóðarbúskapnum.

(Ritdómur í Morgunblaðinu 30. nóvember 2019.)

Dagana 14.–15. nóvember 2019 sat ég ráðstefnu í Poitiers í Frakklandi um Jan Valtin, öðru nafni Richard Krebs. Fáir kannast nú eflaust við þessi nöfn, en sjálfsævisaga Valtins, Úr álögum (Out of the Night), var metsölubók í Bandaríkjunum árið 1941 og olli áköfum deilum, því að þar sagði höfundur frá erindrekstri sínum fyrir alþjóðahreyfingu kommúnista. Fyrri hluti bókar hans kom út á íslensku sama ár. Ég ritstýrði endurprentun bókarinnar árið 2015 og samdi formála og skýringar, og var mér þess vegna boðið að halda erindi á ráðstefnunni.

Krebs fæddist árið 1905, gerðist sjómaður og kommúnisti kornungur og tók þátt í byltingartilraun í Þýskalandi árið 1923. Hann varð síðan flugumaður kommúnista á meðal sjómanna, fór víða og rataði í ýmis ævintýri, en lenti í fangelsi í Bandaríkjunum 1926 fyrir tilraun til manndráps og sat þar í þrjú ár. Síðan tók hann upp þráðinn í sjómannahreyfingu Evrópu, en eftir valdatöku Hitlers 1933 handtóku nasistar hann og pynduðu. Kommúnistar skipuðu honum að gerast gagnnjósnari innan Gestapo, og létu nasistar hann lausan árið 1937. Hélt hann til Danmerkur, en þangað hafði njósna- og undirróðursnet kommúnistahreyfingarinnar í Vestur-Evrópu verið flutt. En þegar honum var skipað að fara til Moskvu í miðjum hreinsunum Stalíns, ákvað hann að forða sér vestur um haf. Þar kynntist hann blaðamanninum Isaac Don Levine, sem sá strax efnivið í góða sögu og aðstoðaði hann við að koma út sjálfsævisögunni. Krebs lést árið 1950, aðeins hálffimmtugur að aldri.

Í erindi mínu sagði ég frá viðtökum bókar Valtins á Íslandi, en íslenskir kommúnistar deildu mjög á höfundinn, og háðu þeir Halldór Kiljan Laxness og Benjamín Eiríksson harða ritdeilu um hann og verk hans (þótt Laxness virtist ekki hafa lesið bókina). Sérstaka athygli vakti sú uppljóstrun Valtins, að skipverjar á skipum Eimskipafélagsins hefðu flutt leyniskjöl milli landa fyrir kommúnistahreyfinguna. Treysti útgefandinn, Menningar- og fræðslusamband alþýðu, sér ekki til að gefa út seinni hlutann, þótt fyrri hlutinn hefði selst í röskum fjögur þúsund eintökum, og kom hann loks út á vegum „Nokkurra félaga“ árið 1944. Þótt eitthvað sé um ýkjur og ónákvæmni í bókinni, er hún sannkallaður aldarspegill og afar fjörlega skrifuð. Benti ég á, að Þór Whitehead prófessor hefði staðfest ýmsar fullyrðingar Valtins í ritum sínum um kommúnistahreyfinguna, þar á meðal um íslensku sjómennina.

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 30. nóvember 2019.)

Dagana 13.–14. nóvember 2019 sat ég ráðstefnu í Vínarborg um austurrísku hagfræðihefðina, sem Carl Menger var upphafsmaður að, en innan hennar störfuðu einnig Eugen von Böhm-Bawerk, einn skarpskyggnasti gagnrýnandi marxismans, Ludwig von Mises og Friedrich A. Hayek. Ég var beðinn um að flytja erindi á ráðstefnunni, og skoðaði ég hugmyndatengsl Mengers og Hayeks. Menger velti því fyrir sér, hvernig ýmsar hagkvæmar og heilladrjúgar venjur og stofnanir hefðu getað orðið til án þess að vera ætlunarverk eins né neins. Nefndi hann í því sambandi peninga, venjurétt, markaði og ríkið. Hayek gerði síðan hugtakið sjálfsprottið skipulag að þungamiðju í kenningu sinni: Margt getur skapast án þess að vera skapað; regla getur komist á, án þess að nokkur hafi komið henni á; skipulag krefst ekki alltaf skipuleggjanda.

Þeir Menger og Hayek drógu báðir þá ályktun, að sósíalismi hvíldi á hugsunarvillu. Sósíalistar skildu ekki hugtakið sjálfsprottið skipulag. Þeir teldu, að allt hlyti að vera ætlunarverk einhvers, ekki afleiðing flókinnar þróunar, víxlverkunar vitunda. Þess vegna vildu sósíalistar endurskapa skipulagið, þótt það hefði að vísu endað með ósköpum í Þýskalandi Hitlers, Rússlandi Stalíns og Kína Maós. Þjóðernissósíalistar kenndu gyðingum um böl heimsins, en aðrir sósíalistar auðvaldinu. Angi af þessari hugsun er að líta á tekjudreifingu í frjálsu hagkerfi sem ætlunarverk í stað þess að átta sig á því, að hún er niðurstaða úr óteljandi ákvörðunum einstaklinga.

Þeir Menger og Hayek voru líka sammála um, að einstaklingsbundinni skynsemi væru takmörk sett. Aðalatriðið væri ekki að reyna að stýra þróuninni, heldur að ryðja úr vegi hindrunum fyrir henni, svo að hún gæti orðið frjáls. Þeir voru þess vegna í senn íhaldssamir og frjálslyndir. Íhaldssemi þeirra birtist í virðingu fyrir arfhelgum siðum og venjum, sem auðvelduðu gagnkvæma aðlögun einstaklinga. Frjálslyndi þeirra kom hins vegar fram í stuðningi þeirra við virka samkeppni á markaði, sem miðlaði þekkingu og aflaði nýrrar.

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 23. nóvember 2019.)

Berlínarmúrinn féll fyrir réttum þrjátíu árum, en sigur Vesturveldanna í Kalda stríðinu var ekki síst að þakka festu, framsýni og hyggindum þeirra Ronalds Reagans og Margrétar Thatchers. Þó var sagt fyrir um þessi endalok löngu áður í bók, sem kom út í Jena í Þýskalandi 1922, Die Gemeinwirtschaft eftir Ludwig von Mises, en þar rökstuddi hann, að kommúnismi gengi ekki upp. Þess vegna yrðu kommúnistar að grípa til kúgunar.

Kúgunin fór þó alveg fram hjá átta manna sendinefnd frá Íslandi á svokölluðu heimsmóti æskunnar í Austur-Berlín í júlílok 1973. Formaður nefndarinnar var Þorsteinn Vilhjálmsson eðlisfræðingur, og í skýrslu hennar var æskulýðssamtökum kommúnista þakkaðar „frábærar móttökur og vel skipulagt mót“. Enn sagði í skýrslu þeirra Þorsteins: „Þjóðverjarnir, sem við hittum, voru yfirleitt tiltakanlega opnir, óþvingaðir og hrokalausir.“

Auðvitað voru öll slík samtöl þaulskipulögð og undir ströngu eftirliti. En á sama tíma voru fimm ungir lýðræðissinnar staddir í Vestur-Berlín. Einn þeirra var Davíð Oddsson laganemi. Eftir að hann las skýrslu þeirra Þorsteins, skrifaði hann í Morgunblaðið, að hann hefði allt aðra sögu að segja úr stuttri heimsókn til Austur-Berlínar. Þetta væri lögregluríki, umkringt gaddavírsgirðingu og múr.

Tveir ungir Íslendingar við múrinn: annar klappaði svo kröftuglega uppi í salnum fyrir gestgjöfum sínum, að kvalastunurnar niðri í kjöllurum leynilögreglunnar drukknuðu í hávaða; hinn lagði við hlustir og heyrði hjartsláttinn í fangaklefunum.

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 9. nóvember 2019.)

Undanfarnar vikur hef ég sökkt mér niður í rit eftir og um Snorra Sturluson og þá rekist á tvær þrálátar missagnir. Önnur er, að hann hafi í utanför sinni til Noregs og Svíþjóðar 1218–1220 heitið þeim Hákoni Hákonarsyni konungi og Skúla Bárðarsyni jarli að koma Íslandi undir Noregskonung. Þetta er gefið í skyn í ritum Sturlu Þórðarsonar, en Sturla var mjög blendinn í afstöðu sinni til Snorra frænda síns og ekki traust heimild. Hann reyndi jafnan að gera hlut Hákonar konungs sem bestan, enda launaður sagnritari hans. Það, sem Snorri hefur heitið hinum norsku valdsmönnum og efnt, var að tryggja norskum kaupmönnum frið á Íslandi, en hann var lögsögumaður 1222–1231.

Afstaða Snorra í utanríkismálum blasir við af Heimskringlu, sem hann skrifaði eftir fyrri utanförina: Íslendingar skyldu vera vinir Noregskonungs, ekki þegnar. Bókin er samfelld áminning um, að konungar séu misjafnir, sumir góðir og aðrir vondir, og því sé Íslendingum best að hafa engan konung. Það villir sumum lesendum sýn, að Snorri lætur þessa skoðun ekki beint í ljós sjálfur, heldur leyfir staðreyndunum að tala. En þessi afstaða hans kostaði hann að lokum lífið, þótt Sturla sagnritari hafi reyni að koma ábyrgðinni á vígi hans á Gissur Þorvaldsson, ekki Hákon konung.

Hin missögnin er, að ósamræmi sé milli tveggja verka Snorra. Hann sé vinveittur konungum í Heimskringlu, en fjandsamlegur þeim í Eglu. Þetta er auðvitað ekki réttur úrlestur úr Heimskringlu, en vissulega hafði Snorri enn ríkari fyrirvara á konungum í Eglu, enda var hún bersýnilega skrifuð, eftir að slitnað hafði í sundur með honum og Hákoni konungi, þegar hann sneri í banni konungs heim til Íslands úr síðari utanför sinni 1237–1239.

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 2. nóvember 2019.)

Snorri Sturluson hefur ekki notið sannmælis, því að andstæðingur hans (og náfrændi), Sturla Þórðarson, var oftast einn til frásagnar um ævi hans og störf. Sturla fylgdi Noregskonungi að málum og virðist hafa verið sannfærður um, að Íslendingum væri best borgið undir stjórn hans. Íslendinga saga hans var um land, sem vart fékk staðist sökum innanlandsófriðar, og í Hákonar sögu Hákonarsonar dró höfundur upp mynd af góðum konungi, sem ekkert gerði rangt.

Snorri hafði aðra afstöðu. Samúð hans var með friðsælum og hófsömum stjórnendum frekar en herskáum og fégjörnum, eins og sést til dæmis á samanburði Haraldar hárfagra og Hákonar Aðalsteinsfóstra og Orkneyjarjarlanna tveggja, Brúsa og Einars, í Heimskringlu. Snorri hagaði hins vegar jafnan orðum sínum hyggilega, svo að lesa þarf á milli lína í lýsingu hans á Ólöfunum tveimur, Tryggvasyni og Haraldssyni, sem boðuðu kristni og nutu þess vegna hylli kirkjunnar. Sagði hann undanbragðalaust frá ýmsum grimmdarverkum þeirra, svo að sú ályktun Einars Þveræings á Alþingi árið 1024 blasti við, að best væri að hafa engan konung.

Á þrettándu öld rákust jafnframt á tvær hugmyndir um lög, eins og Sigurður Líndal lagaprófessor hefur greint ágætlega. Hin forna, sem Snorri aðhylltist, var, að lög væru sammæli borgaranna um þær reglur, sem ýmist afstýrðu átökum milli þeirra eða jöfnuðu slík átök. Þetta voru hin „gömlu, góðu lög“, og þau voru umfram allt hemill valdbeitingar. Nýja hugmyndin var hins vegar, að lög væru fyrirmæli konungs, sem þegið hefði vald sitt frá Guði, en ekki mönnum, og beitt gæti valdi til að framfylgja þeim. Þegar sendimaður Noregskonungs, Loðinn Leppur, brást á Alþingi árið 1280 hinn reiðasti við, að „búkarlar“ gerðu sig digra og vildu ekki treysta á náð konungs, var hann að skírskota til hins nýja skilnings á lögum.

Og enn rekast hugmyndir Snorra og Sturlu á.

(Fróðleiksmoli í Morgunblaðinu 26. október 2019. Myndin er af Sigurði Líndal.)