Umfjöllun Ríkisútvarpsins um forsetakosningarnar ber heitið Baráttan um Bessastaði. Er þetta kannski táknrænt fyrir ákveðinn vanda og er áherslan á röngum stað. Á hún að vera sú að um baráttu sé að ræða eða um það að þjóðin sé að velja sér þann leiðtoga sem hún treystir best sem sínum æðsta fulltrúa? Hefði þátturinn kannski átt að heita Valið á næsta forseta Íslands? Þarf þetta nokkuð að snúast um baráttu eða æsing? Á maður til dæmis að berjast fyrir sæti á Alþingi eða á maður að gefa kost á sér til þjónustu og leyfa þjóðinni að velja hvort hún telji mann vera þann fulltrúa sem geti sem best endurspeglað hagsmuni sína? Er maður kjörinn af því maður sigraði slaginn (með jafnvel öllum tiltækum ráðum) eða af því kjósendur töldu mann vera hæfasta frambjóðandann? Eiga útvegsmenn og almenningur að berjast um kvótann eða á að finna leið þar sem allir aðilar geta sáttir gengið frá borði? Þurfum við kannski að fara að líta meira á málin út frá málefnalegum rökræðum, vali og samstöðuhugsun í stað þess að líta allt baráttuaugum?

Ég ætla að velja mér þann frambjóðanda sem ég tel hæfastan til þess að skipa embætti forseta Íslands næstu 8-12 árin en ekki þann sem vinnur baráttuna um Bessastaði.

Það verður margt sem mun hafa áhrif á hverjum ég greiði atkvæði mitt. Nokkur atriði eru eftirfarandi:

• Hvaða persónuleika hefur frambjóðandinn að geyma?
• Er frambjóðandinn traustsins verður? Mun hann segja það sem hann gerir og gera það sem hann segir?
• Er frambjóðandinn einlægur og trúverðugur?
• Tel ég frambjóðandann geta hjálpað þjóðinni að finna það sem sameinar hana, leiða hana í sömu átt sem sannur þjóðarleiðtogi og finna stolt sitt og trú á sjálfa sig?
• Er frambjóðandinn frambærilegur til að vera andlit þjóðarinnar í samskiptum við innlenda og erlenda aðila og hefur viðkomandi hæfileika til þess að halda merkjum lands og þjóðar á lofti gagnvart alþjóðasamfélaginu?
• Hefur frambjóðandinn kjark til þess að taka og framfylgja erfiðum ákvörðunum og fylgja sannfæringu sinni þrátt fyrir mikinn þrýsting?
• Er frambjóðandinn líklegur til þess að geta verið klettur þjóðarinnar og staðið með henni þegar á þarf að halda eins og við alvarlegar aðstæður í íslensku samfélagi sem gætu t.d. verið náttúruhamfarir, alvarleg stjórnarkreppa eða annað þar sem reynir verulega á styrk hans sem manneskju?
• Er frambjóðandinn tilbúinn að vera sjálfur breytingin sem hann/hún vill sjá? Það birtist t.d. í því að geta fórnað einhverju sjálfur vegna málstaðarins og vera ekki bara tilbúinn að gera breytingar fyrir aðra og um aðra heldur byrja hjá sjálfum/sjálfri sér?
• Er frambjóðandinn sammála því að tími forseta, ráðherra, þingmanna, bæjarfulltrúa, ráðuneytisstjóra og annarra sem gegna lykilstöðum við stjórnun íslensks samfélags eigi að takmarkast við 8-12 ár?
• Mun frambjóðandinn vera tilbúinn að upplýsa um hagsmunatengsl sín, vera fyrirmynd að því að ástunda heiðarleg og gagnsæ vinnubrögð og fylgja siðareglum?
• Mun frambjóðandinn leggja áherslu á lýðræðismál og umbætur á íslensku samfélagi og stjórnskipun?
• Mun frambjóðandinn hafa hag heildarinnar að leiðarljósi?
• Og margt fleira…

Út frá mínum forsendum þá mun ég strax útiloka einn frambjóðanda og það er sitjandi forseti, Ólafur Ragnar Grímsson. Ég ber virðingu fyrir honum og þakka honum, Dorrit og fjölskyldu hans ómæld störf fyrir íslensku þjóðina. Ég tel hann hafa markað mikil heillaspor  í átt að bættu lýðræði og minnt íslenska þjóð á að valdið er ávallt hennar. Það er best að minnast hans fyrir það, en hann er ekki ómissandi. Ég er ekki hlynnt því að einstaklingur sitji á valdastóli lengur en 8-12 ár. Ólafur Ragnar hefur verið forseti frá því ég fékk kosningarétt og það er of langur tími að mínu mati. Nóg er af frambærilegu fólki og það er líka hluti af lýðræðinu að dreifa valdi á milli einstaklinga á öllum tímum. Enginn á að vera of frekur til fjörsins/valdsins og enginn er ómissandi.

Mér hefur þótt umræðan oft á tíðum vera á afar hæpnum forsendum eins og það að forsetinn eigi að vernda þjóðina fyrir ríkisstjórninni. Þau rök halda ekki vatni í ljósi þess að innan við ár er til kosninga þar sem ég er sannfærð um að ný framboð eins og sá flokkur sem ég tilheyri SAMSTAÐA flokkur lýðræðis og velferðar verða í lykilhlutverki og ný ríkisstjórn nýrra tíma og nýrrar stjórnmálamenningar verður mynduð.

Einnig hefur verið rætt um það að sitjandi forseti þurfi að tryggja það að þjóðinni verði ekki þröngvað inn í Evrópusambandið. Í mínum huga er vald forseta í þeim efnum einungis eitt atkvæði eins og mitt eigið. Það sem forseti þarf að geta gert í slíku máli er að tryggja að þjóðin taki þessa ákvörðun og öllum frambjóðendunum treysti ég vel til þess að senda öll slík stórmál í dóm þjóðarinnar og tel reyndar að forseta yrði ekki stætt á öðru.

Ég mun endanlega gera upp hug minn á kjördag en miðað við núverandi stöðu tel ég Þóru Arnórsdóttur falla best að mínum viðmiðum. Ég tel hana að mjög mörgu leyti geta táknað þá nýju tíma sem ég vil sjá birtast íslenskri þjóð.

Ég eins og eflaust margir fleiri beið spennt eftir að sjá kappræður forsetaframbjóðendanna í kvöld. Ég get ekki orða bundist yfir vonbrigðum mínum með þáttinn sem var á vegum Stöðvar 2. Fyrir því eru margar ástæður og mig langar að nefna nokkrar hér á þessum vettvangi.

Stöð 2 fór illa að ráði sínu með því að ætla sér fyrst að bjóða einungis tveimur frambjóðendum. Þrátt fyrir að hafa fallist á að bjóða öllum virðast þau ekki hafa ætlað að falla frá upphaflegu skipulagi um að stilla fyrirfram Þóru og Ólafi upp á móti hvoru öðru. Þeim hefði verið í lófa lagið að stilla þeim öllum upp í panel eða draga um nöfn þeirra sem myndu mæta hvoru öðru, jafnvel í beinni útsendingu. Ég minnist þess ekki að í öðrum kosningum hér á landi hafi framboð sem hafa meira fylgi samkvæmt skoðanakönnunum fengið meira vægi í fjölmiðlum eða verið stillt upp sérstaklega.

Mér þótti það einnig vera mjög ósmekklegt og óviðeigandi að vera með innskot frá Spaugstofunni sem snerust eingöngu um tvo frambjóðendur. Í kosningabaráttu verður að gæta jafnræðis að öllu leyti.

Þættinum var einnig ótrúlega illa stjórnað af spyrjendum sem gættu engan veginn jafnræðis milli þeirra frambjóðenda sem þó voru eftir. Ólafur Ragnar Grímsson fékk tækifæri á svo miklum einræðum að ég velti fyrir mér hvers kyns eins manns kappræður þetta væru. Ólafur hefur verið forseti síðan ég fékk kosningarétt og ég eins og flestir þekki hans störf ágætlega. Ég hefði gjarnan viljað kynnast betur hvað hinir frambjóðendurnir hafa fram að færa og hvernig þeirra sýn á framtíðina (en ekki fortíðina) er.

Mér þótti umræðan snúast að allt of miklu leyti um einstaka mál fortíðar í stað þess að horft væri fram á veginn. Það var á ábyrgð spyrlanna að beina umræðunni í farveg framtíðar.

Vonandi á hið fornkveðna við að „fall sé fararheill“ og héðan í frá verði þess gætt að þessi kosningabarátta snúist um það að almenningur fái raunverulegt tækifæri á því að sjá hvað hver og einn frambjóðandi stendur fyrir svo við getum hvert og eitt tekið upplýsta og vel rökstudda ákvörðun um það 30. júní hvaða aðila við viljum sjá leiða þjóð okkar áfram næstu 8-12 ár, sameina okkur og vera andlit Íslands út á við.

Þrjár manneskjur standa saman í hring og mynda samstöðu

Við hvetjum þig til þess að mæta á Austurvöll laust fyrir klukkan 20:30 í kvöld og sameinast í samstöðugjörningi á Austurvelli

Það hefur orðið að hefð að þingstörfum fyrir sumarhlé ljúki á svokölluðum eldhúsdagsumræðum. Þetta vor hefur þessi dagskrárliður verið settur niður núna í kvöld; þriðjudagskvöldið 29. maí. Það sem hefur einkennt þingið að undanförnu er sundrung og sundurlyndi í stað samstöðu um lausnir á þeim vandamálum sem standa almenningi næst. Af þessum ástæðum stendur almenningur enn eina ferðina frammi fyrir því að aðgerðir til að bæta kjör fólksins í landinu hafa ekki forgang.

Táknrænn gjörningur við eldhúsdagsumræður

Aðildarfélög SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar í Reykjavík og Kraganum ásamt Ungliðahreyfingunni hafa fengið nóg af aðgerðarleysi stjórnvalda og þar af leiðandi ákveðið að standa fyrir táknrænum gjörningi niður á Austurvelli á meðan á eldhúsdagsumræðunum stendur. Allir eru hvattir til að rísa upp og taka þátt í þessum gjörningi með okkur og sýna að samstaða er lykillinn að farsælli framtíð og uppbyggingu samfélags sem gerir ráð fyrir öllum.

SAMSTAÐA flokkur lýðræðis og velferðar er sprottinn upp úr þeirri hugmyndafræði að með samstöðu, nýjum leiðum og lausnum getum við skapað öllum landsmönnum tækifæri til þess að dafna. Með gjörningnum í kvöld vilja þeir, sem að honum standa, minna landsmenn á mikilvægi samstöðunnar og það hversu öflugt hið lýðræðislega vald er þegar við náum að horfa til þess sem sameinar okkur og mynda samstöðu.

Við viljum virkja aflið og valdið sem liggur í höndum almennings

Með því að mynda samstöðu á Austurvelli viljum við virkja aflið og valdið sem liggur í höndum almennings. Ef við stöndum saman og sameinumst um grundvallarmálefnin getum við byggt upp fyrirmyndar samfélag fyrir okkur sjálf og afkomendur okkar. Samfélag þar sem hver og einn hefur forsendur til að njóta sín og láta til sín taka við að byggja upp réttlátt samfélag.

Við hvetjum þig til þess að vinna með okkur og mæta á Austurvöll laust fyrir klukkan 20:30 í kvöld og sameinast í samstöðugjörningi á Austurvelli. Þar sem til stendur að taka myndir af viðburðinum ofan frá svölunum umhverfis Austurvöll væri ekki verra ef þú veldir þér einhvern hvítan efripart af þessu tilefni.

Tökum höndum saman og myndum samstöðu á Austurvelli.

Pistill birtur á vefsíðu SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar í dag í tilefni af uppstigningardegi.

Í dag er uppstigningardagur sem er fimmtudagur 40 dögum eftir páska. Hann er helgidagur til minningar um himnaför Jesú. Á ári aldraðra 1982 var dagurinn einnig valinn kirkjudagur aldraðra af Ellimálanefnd þjóðkirkjunnar.

Í pistli Þórhalls Heimissonar frá 2011 kemur meðal annars fram um uppstigningardag:

Uppstigningardagur dregur heiti sitt af þeim atburði sem frá er greint í fyrsta kafla Postulasögunnar, þar sem segir frá því að Jesús hafi fjörtíu dögum eftir upprisuna verið uppnuminn til himins fyrir augliti lærisveina sinna. Og er þeir störðu til himins á eftir honum, þá stóðu allt í einu hjá hjá þeim tveir menn í hvítum klæðum, og sögðu:

„Galíleumenn, hví standið þér og horfið til himins? Þessi Jesús, sem varð upp numinn frá yður til himins, mun koma á sama hátt og þér sáuð hann fara til himins.“

Þar segir einnig:

Smátt og smátt barst trúin einnig til Íslands köldu stranda. Hér hefur trúin á Jesú fylgt íbúum landsins allt frá fyrstu stundu, en aldrei hefur landið verið án kristinna íbúa. Kynslóð eftir kynslóð hefur miðlað börnum sínum af trúarinnar mikla fjársjóði. Blessun anda Guðs hefur því verið með þessari þjóð í gleði og sorg. Og þannig barst trúin líka til okkar.

Þórhallur segir svo frá eftirminnilegum uppstigningardegi:

Einhver eftirminnilegasti uppstigningardagur sem ég hef lifað var vorið 1995. Þá starfaði ég sem prestur í sænsku kirkjunni í úthverfasöfnuði í Stokkhólmi, þar sem bjuggu meðal annars fjölmargir kristnir sýrlenskir flóttamenn er höfðu flúið ofsóknir heimafyrir og fundið skjól í Svíþjóð. Þennan morgun var messað við sólarupprás, kl.sex. Veður var með eindæmum gott, sól skein í heiði, og því var messað utan dyra á kirkjutorginu, við fuglasöng. Mikið fjölmenni sótti messuna, á þriðja hundrað manns. En megnið af kirkjugestum voru úr röðum hinna kristnu sýrlensku innflyjenda, því Svíar sváfu á sínu græna eyra og nutu þannig frídagsins. Og það sem meira var, Sýrlendingarnir kunnu fæstir orð í sænsku, hvað þá að þeir skildu mína sænsku með mínum íslenska framburði. En það kom ekki að sök. Öll messan var flutt á sænsku og Sýrlendingarnir tóku þátt í öllum liðum hennar, hlustuðu andagtugir á ræðuna og gengu allir til altaris – án þess að skilja orð. En sjaldan hef ég verið kvaddur af meiri hlýhug heldur en eftir þessa messu. Hver messugesturinn á fætur öðrum kvaddi mig með faðmlagi og kossi og fallegum sýrlenskum bænum, brosi og hlýju, sem sýndi mér að orðin sögðu skiptu engu, heldur var það andinn sem sameinaði okkur öll í fögnuði Jesú á þessum morgni.  Enn í dag á ég góða vini í hópi sýrlensku innflytjendanna og hef heimsótt þá þegar ég hef átt leið um gamla söfnuðinn minn.

Og í þessu er kraftur hins kristna boðskapar fólginn. Hann sameinar okkur um alla heimsbyggðina í einu samfélagi, óháð uppruna okkar og siðum.

Þarna hittir Þórhallur Heimisson naglann á höfuðið varðandi mikilvægi trúarinnar og þess að geta sameinast um ákveðinn boðskap eða málefni.

Í dag lifum við í samfélagi margbreytileikans þar sem við höfum ólíka trú og ólíka siði þrátt fyrir að meirihlutinn aðhyllist kristna trú en sumir eru trúlausir. Það er mikilvægt fyrir okkur sem samfélag að geta aðlagast breyttum tímum og fundið það sem sameinar okkur sem íslenska þjóð. Hinn andlegi leiðtogi Dalai Lama hefur sagt að allar mannverur séu 99% eins og því eigum við að beina sjónum að því sem sameinar okkur í stað þess að beina sjónum að því sem sundrar okkur.

Þessi boðskapur á vel við í íslensku samfélagi í dag. Við höfum stundum horft of mikið á það sem skilur okkur að en of lítið á það sem sameinar okkur. Með því að finna það sem sameinar okkur og fá sem flesta til þess að róa í sömu átt getum við náð upp mun meiri slagkrafti en ella til farsældar fyrir land og þjóð.

Með samstöðunni getum við litið björtum augum til nánustu framtíðar.

Eigið ánægjulegan dag kæru Íslendingar.

Einelti drepur og stórskaðar til langrar framtíðar. Mörg alvarleg vandamál unglinga og fullorðinna tengjast einelti. Félagsfælni getur til dæmis verið afleiðing eineltis. Sú hegðun að láta lítið fyrir sér fara og forðast annað fólk var kannski mjög gagnleg á meðan ráðist var á þig í skóla en mjög óhjálpleg á fullorðinsárunum þar sem þú getur ekki notið eðlilegs samneytis við aðra vegna óeðlilegs ótta við dómhörku annars fólks og óeðlilegs mats á getu þinni til þess að takast á við aðstæðurnar. Þú lærðir kannski ákveðna hegðun til þess að komast af en situr svo uppi með kvíðaröskun á fullorðinsárum og þarft að aflæra hegðunina.

Sjálf lenti ég í einelti á minni grunnskólagöngu. Ástæðan? Ég og systir mín vorum of vinsælar. Þess vegna ákváðu nokkrar stelpur að hætta að tala við okkur, hunsa okkur. Þessi ákvörðun vatt svo rækilega upp á sig að á stuttum tíma leiddi þetta til þess að stór hópur krakka hafði safnast saman fyrir utan heimili okkar að kvöldi til og grýttu eggjum í húsið. Í hópnum var meðal annars strákur sem átti að heita kærastinn minn á þessum tíma. Þetta var kannski hápunkturinn en ég man önnur tilvik þar sem við vorum eltar á leið í íþróttir, hvolft úr töskunum okkar, kaffærðar í snjó og viðarkubbum fleygt í mig í smíðatíma. Atburðirnir voru mjög rækilega skrásettir í barnshugann og minningarnar eru enn mjög skýrar enda var upplifunin sú að mikil hætta væri á ferðum og þannig atburði skráir hugurinn mjög vel niður.

Tilfinningin sem maður upplifir sem barn sem lendir í einelti er eitthvað sem er ekki hægt að lýsa og ég held að fæstir geti skilið, nema þeir sem deila slíkri reynslu. Tilfinningin að vera útskúfaður, hlegið að manni, ráðist að manni og hafnað af hópnum. Þessi tilfinning ótta, depurðar og vanmáttar fylgir manni lengi. Tíminn líður, lífið heldur áfram en sárin sem myndast við slíkar aðstæður gróa aldrei og minningarnar sitja sem fastast. Maður man vel hverjir gerendurnir voru, hvað þeir gerðu og hvernig manni leið. Slík reynsla mótar alla þolendur en að misjöfnu leyti.

Í okkar tilviki var brugðist þannig við að þeir sem höfðu sig mest í frammi voru sendir heim til okkar ásamt foreldrum sínum til þess að biðjast afsökunar. Þannig var tekið á málinu og því lokið sem er jákvætt út af fyrir sig. Mín reynsla er sú að svona máli lýkur samt í rauninni aldrei. Þrátt fyrir þessi málalok þá lá þetta alltaf yfir manni. Ljótar athugasemdir voru látnar falla þegar tækifæri gafst. Ein þeirra var fyrirsögn pistilsins. Eins ómerkileg og hún er þá situr hún fast í minningunni og hún nísti inn að beini. Ekki athugasemdin sem slík kannski, heldur hin ömurlega tilfinning sem fylgdi, ótti, depurð, vanmáttur og vonleysi. Þessi ljóti hjúpur sem hékk yfir manni frá því eineltið hófst var ein ástæða þess að hvorug okkar ákvað að fara í framhaldsskóla í okkar heimabæ. Ég gat ekki hugsað mér að eyða næstu fjórum árum með þessum hópi.

Seinna hef ég áttað mig á að þeir sem gengu hvað harðast fram áttu sennilega afskaplega erfiða tíma sjálfir. Þetta var þeirra leið til þess að kaupa sér stöðu innan hópsins. Þarna fundu þeir sem mest áttu bágt leið sem þeir gátu notað til að tryggja eigin vinsældir og öryggi. Ég hef valið það að fyrirgefa þeim sem beittu mig einelti og líta á þessa ömurlegu lífsreynslu sem ákveðna gjöf því hún þroskaði mig og gaf mér þá reynslu að vita betur hvernig börnum sem lenda í slíku líður. Einnig hefur málefnið verið mér ákaflega hugleikið og ég hef markvisst reynt að grípa inn í verði ég vitni að einelti og taka ekki undir slíkt ofbeldi sjálf.

Þú hefur sennilega lesandi góður einhvern tímann tekið þátt í einelti. Það er svo dulið og slungið fyrirbæri. Einhver er tekinn fyrir og gerður að skotspóni til þess að bæta stöðu annarra. Jafnvel bara við kaffivélina á vinnustaðnum. Þeir óöruggustu og veikustu ganga frekast fram og aðrir fylgja með til þess að verða ekki næstir í röðinni. Þetta er flókin barátta um völd, stöðu innan hópsins og vörn við að verða sjálfur undir. Með því að taka undir kaupirðu sjálfum þér frið og með því að segja ekki neitt þarftu að minnsta kosti ekki að fara á móti straumnum. Það er alltaf hægt að finna einhvern sem liggur vel við höggi.

Þetta viðgengst alls staðar í samfélaginu og dæmin eru ófá. Á sama tíma og við reynum að uppræta einelti í skólum þá setur fullorðin manneskja saman myndband og gerir lítið úr kjörnum þingmanni og einn vinsælasti þáttastjórnandi landsins birtir myndbandið á vefsíðu sinni. Hún hafði unnið sér það inn segja sumir og fullorðna fólkið sem vill láta taka sig alvarlega keppist við að réttlæta gjörðir sínar. Á sama tíma reynum við að kenna börnum okkar að það sé ekki í lagi að klippa saman myndband af öðru barni og hæðast að því með ljótum athugasemdum og háðsglósum. Hvernig eiga börn að skilja muninn? Læra ekki börnin það sem fyrir þeim er haft? Er það furða að ein birtingarmynd eineltis sé t.d. að útbúa haturssíður á Facebook?

Það er risavaxið samfélagslegt verkefni að uppræta einelti. Það þarf að leita nýrra leiða. Ein er sú að fjarlægja gerandann úr aðstæðunum en ekki þolandann eins og nú er gert með þá sem beita heimilisofbeldi. Það er ekki nóg að setja áætlanir í skólum. Hver einasti samfélagsþegn þarf að líta í eigin barm og verða breytingin sem við viljum sjá. Við þurfum stanslaust að vera á verði og hjálpast að þegar við förum út af sporinu. Þannig breytast vonandi viðhorf, hegðun og menningin öll. Það gefur von um að hægt verði að ráðast til atlögu við eineltisskrímslið sem hefur því miður lagt allt of marga að velli og sært ótalmarga djúpum sárum sem aldrei gróa.

Ég skora á þig! Verðir þú vitni að því að hæðst sé að annarri manneskju, hún gerð að skotspóni til þess að tryggja stöðu annarra þá skalt þú vera sterki aðilinn sem gerir athugasemd og bregst við í stað þess að vera þátttakandi eða sá sem samþykkir með þegjandi þögninni.

Vertu breytingin sem þú vilt sjá og fyrirmynd barnanna þinna.

Fermingin er einn merkasti áfangi í lífi sérhverrar manneskju. Í samfélagi okkar hefur fermingin í sumum tilfellum verið blásin upp í efnislegan sirkús eða hálfgert stöðutákn. Því stærri veisla og því dýrari gjafir, því betra! Foreldrar eru jafnvel farnir að gera miklar breytingar á híbýlum sínum fyrir ferminguna og viðmiðið fyrir fermingargjöf er komið langt út fyrir eðlileg mörk. Því miður finnst mér fermingin í einhverjum tilfellum vera farin að endurspegla hina gríðarlegu stéttaskiptingu sem verður æ meira hrópandi í þjóðfélaginu. Börn mæta í skólann að lokinni fermingu og fara að telja upp hvað hver fékk og bera saman bækur sínar. Jafnvel er rætt um beinharðar upphæðir í þessu samhengi. Ipad, snjósleðar, mörg hundruð þúsund krónur og jafnvel íbúð hafa verið gefnar sem fermingargjafir. Fyrir barn foreldra sem ekki hafa úr milljónum að spila við þessi tímamót getur það verið skrýtinn veruleiki að bera sig saman við. Foreldrar sem geta ekki keppt við sirkúsinn upplifa sig stundum vanmáttug og kvíðin fyrir kröfum sem þau geta ekki staðið undir.

Fermingin er þannig farin að snúast um allt annað en hið kristna inntak hennar. Áherslan er orðin á hinum efnislegu þáttum hennar, gjöfunum, fatnaðinum, matnum og híbýlunum. Fermingin ætti í raun og veru að vera látlaus athöfn með alla vigtina á þau merku tímamót að barnið er að staðfesta kristna trú sína og hefja upphaf fullorðinsgöngu sinnar. Svo er annar vinkill á þessu sem ég ætla ekki út í hér en það er sú hlið að hér er samfélagið sífellt að verða fjölbreytilegra og ekki öll börn sem fæðast inn í kristna trú.

Hver ætli sé nú besta fermingargjöfin?

Lífsgangan er okkur miserfið. Hjá flestum koma einhvern tímann tímabil þar sem vegurinn er grýttur, torfær, bugðóttur, brattur og algjör óvissa bíður handan við næsta horn. Trú á eitthvað okkur æðra er dýrmætasta fermingargjöfin sem hægt er að gefa ungri manneskju og það besta sem hún getur sett í bakpokann sinn.

Þegar við sjáum ekki fram úr erfiðleikum og flóknum gátum lífsins þá er trúin okkar besti ferðafélagi. Í sumum aðstæðum höfum við enga stjórn og engan mátt til annars en að biðja okkar æðri mátt um hjálp. Eins og segir í dæmisögunni um fótsporin í sandinum:

Mann nokkurn dreymdi draum. Hann dreymdi að hann var á gangi meðfram strönd nokkurri með Jesú. Atburðir úr lífi hans birtust fyrir hugskotssjónum hans og hann sá lífshlaup sitt sem spor í sandi. Við hlið fótspora hans voru fótspor Jesú sem fylgdi honum hvert fótmál frá því hann bað hann um að koma inn í líf sitt.

Þegar síðasta endurlitið hvarf honum sjónum leit hann yfir fótsporin. Maðurinn tók eftir því að í hvert sinn sem erfiðleikar höfðu orðið á vegi hans voru aðeins ein fótspor í sandinum. Dapur í bragði spyr hann Jesú: “Þú sagðir mér eitt sinn þegar ég ákvað að fylgja þér að þú myndir ganga með mér alla leið. Ég skil ekki hvers vegna þú yfirgafst mig þegar ég þurfti mest á þér að halda.”

Jesús leiðréttir manninn og svarar: “Barnið mitt, ég elska þig og ég yfirgef þig aldrei. Á tímum erfiðleikanna þar sem þú sérð aðeins ein fótspor, þá bar ég þig í örmum mínum.” Jesús var því ekki aðeins með honum alla leið heldur þegar virkilega reyndi á í lífi hans þá tók hann manninn í arma sína og bar hann yfir erfiðleikana.

Ég á ennþá JVC fermingargræjurnar mínar sem hafa enst í 20 ár, ég á ennþá fallegu hvítu satíndragtina og fyrstu hælaskóna sem voru hvítir. Ég á fallegar myndir, gjafir og minningar úr fermingunni.

Tuttugu árum og nokkrum ferðum í ólgusjó lífsins síðar er ég þó fyrst að átta mig á hver var besta fermingargjöfin.

Ég sat á pöllum Alþingis þegar þingheimur tók ákvörðun um hverja skyldi sækja til saka að loknum góðum störfum þingmannanefndarinnar. Ég var og er enn ósátt við hvernig málið fór í höndum Alþingis. Það hefði átt að ákæra fjóra ráðherra en ekki einn. Það varð þó niðurstaðan og úr henni varð að vinna.

Landsdómur hefur kveðið upp sinn dóm. Sitt sýnist hverjum. Fæstir virðast ánægðir. Málinu er lokið.

Geir H. Haarde var stóryrtur í fjölmiðlum að loknum áföllnum dómi og það virtist eins og tilfinningar réðu þar för en ekki sú yfirvegun og skynsemi sem hann hefur oft sýnt.

Nú tíðkast þau hin breiðu spjótin. Það er mitt helsta áhyggjuefni. Nú er ekki tími átaka sem snúast um persónur eða stjórnmálaflokka. Nú er tími uppbyggingar á samfélagi sem hefur liðið nóg fyrir allt sem á undan er gengið. Nú verða menn að slíðra sverðin, bretta upp ermar og taka til við uppbyggingu þess samfélags sem við viljum búa í og bjóða börnum okkar og komandi kynslóðum upp á. Skuldamál heimilanna, gjaldmiðlamálin, auðlindamálin og stjórnarfarsmálin eru stóru málin svo fátt eitt sé nefnt.

Flest finnum við það rækilega á eigin skinni hver staða hins almenna borgara er í samfélagi sem reynir að þoka sér áfram í gegnum hversdaginn ofan á rjúkandi rústum hins hrunda kerfis sem plástrað hefur verið í en er þó enn fullt af holum og getur engan veginn staðið undir sér.

Okkar stærsta verkefni núna er að skapa samstöðu og sátt í þjóðfélaginu. Taka erfiðar ákvarðanir með hag heildarinnar að leiðarljósi. Að horfa fram á veginn og vökva græðlingana sem við eigum um allt, hlúa að þeim og leyfa hugvitinu, kraftinum, eljunni, dugnaðinum, baráttuandanum, stoltinu og gleðinni að njóta sín við að byggja upp nýtt Ísland, í alvöru.

Nú er tími Landsdóms liðinn, einstakar persónur eða flokkar þurfa að víkja af sviðinu og rýma fyrir fjöldanum.

Í tilefni dagsins ætla ég að endurbirta hér grein sem birt var í Morgunblaðinu í tilefni þeirra atburða sem þá áttu sér stað í Tíbet vorið 2008.

Í dag er sumardagurinn fyrsti. Ég vil óska öllum gleðilegs sumars.

Eftir langan veturinn er sólin farin að láta sjá sig og þrátt fyrir að enn sé kalt í lofti þá vitum við af reynslunni að nú mun hlýna, birtan aukast, túnin grænka og betri tíð bíður okkar með blóm í haga og langar heitar sumarnætur.

Á næstunni verður auðveldara að vera sólarmegin í lífinu. Það verður svo margt í umhverfinu sem léttir lund okkar, birtan, ylurinn, blómin, græna grasið, fríið, vorhimininn, útilegurnar og svona gæti ég lengi talið upp.

Ég man eftir því að hafa lesið sálfræðirannsóknir sem sýndu fram á það að fólki líður almennt betur á sólardögum en rigningardögum og viðhorf þess er jákvæðara. Veðrið virðist þannig hafa bein áhrif á lundina. Þessar rannsóknir koma mér ekki á óvart því mér finnst ég þekkja það á eigin skinni hvernig lundin verður oft þyngri þegar lægð liggur yfir en léttari þegar sólin skín sínu skærasta. Allt verður einhvern veginn léttara. Að mínu mati er það algengt hér á landi að það lifnar yfir mannskapnum þegar vorar, fólk sefur minna og gerir meira en þegar hausta tekur fer fólk aftur að sofa meira og gera minna. Þannig sveiflumst við með hækkandi og lækkandi sól og höfum kannski aðlagað okkur að staðháttum hér á landi.

Vonandi verður sumarið okkur gott. Það er samt ágætt að hafa það í huga að veðrinu getum við ekki stjórnað en við getum stjórnað okkur sjálfum. Við getum valið sól í hjarta óháð því hvernig veður og ytri aðstæður eru. Við getum stjórnað því hvaða hlið við snúum upp. Er það jákvæða hliðin eða er það neikvæða hliðin? Til þess að hjálpa jákvæðu hliðinni upp getum við t.d. valið okkur það að hefja og enda hvern dag á því að þakka fyrir eitthvað tiltekið atriði. Þannig beinum við sjónum að einhverju jákvæðu. Við getum líka valið það að þegar við kynnum okkur fyrir öðru fólki þá sýnum við fyrst jákvæðu hliðina en geymum hina til betri tíma. Sjálf tel ég báðar hliðar mikilvægar og hvorug geta án hinnar verið. Ef þú upplifir aldrei rigningardaga þá veistu ekki hversu yndislegir sólardagarnir eru.

Gleðilegt sumar 🙂

Þann 15. apríl s.l. varð SAMSTAÐA flokkur lýðræðis og velferðar þriggja mánaða. Hinn nýstofnaði flokkur er því algjör hvítvoðungur stjórnmálakerfisins. Flokkurinn var stofnaður í Borgarfirði þann 15. janúar 2012.

Að undirbúningi stjórnmálaaflsins hefur komið hópur mjög öflugra einstaklinga með vinsælasta stjórnmálamann landsins í broddi fylkingar, Lilju Mósesdóttur. Grunnur stjórnmálaaflsins er þaulhugsaður og vel undirbúinn.

Það er ekki laust við að maður finni fyrir stolti þegar litið er yfir þá áfanga sem hafa orðið á vegferð SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar á þessum fyrstu þremur mánuðum. Undirbúningshópurinn ásamt nýjum kröftugum einstaklingum sem hafa verið að bætast í hópinn dag frá degi hafa lagt nótt við nýtan dag í sjálfboðavinnu við uppbyggingu flokksins. Ég tel SAMSTÖÐU flokk lýðræðis og velferðar eiga framtíðina fyrir sér og að við getum náð því marki að hafa veruleg áhrif á þá stjórnmálamenningu sem er við lýði í dag ásamt því að færa hagsmuni hins almenna borgara og heildarinnar á ný í fyrsta sæti.

Helstu áfangar SAMSTÖÐU flokks lýðræðis og velferðar eru:

Samþykkt grundvallarstefnuskrár

15.1. Stofnfundur framboðsins

6.2. Sótt um listabókstafinn C

7.2. Fréttamannafundur í Iðnó

7.2. Opnun heimasíðunnar xc.is

8.2. Kynningarfundur fyrir íbúa höfuðborgarsvæðis í Fjörukránni

17.2. Stofnun síðu á samskiptavefnum Facebook

20.2. Kynningarfundur á Selfossi

23.2. Kynningarfundur á Akureyri

24.2. Kynningarfundur í Hrísey

25.2. Kynningarfundur á Egilsstöðum

28.2. Kynningarfundur í Reykjanesbæ

12.3. Félagsfundur og stofnfundur aðildarfélags í Reykjavík í Iðnó

17.3. Kynningarfundur á Ísafirði

21.3. Flutningur í nýtt húsnæði að Kleppsmýrarvegi 8 í Reykjavík

26.3. Undirbúningsfundur ungliðahreyfingar

2.4. Undirbúningsfundur málefnahóps 1

3.4. Undirbúningsfundur málefnahóps 3

4.4. Undirbúningsfundur málefnahóps 2

14.4. Opið hús á Kleppsmýrarvegi

16.4. Stofnfundur aðildarfélags í Kraganum

Fyrir utan þessa áfanga höfum við setið ótal undirbúningsfundi, verið í ýmsum fjölmiðlum að kynna framboðið, skrifað greinar og pistla, unnið við drög að siðareglum og rætt við fólk um allt land. Hitann og þungann af vinnunni hefur Lilja borið en öll höfum við lagt mikla vinnu í kornabarnið SAMSTÖÐU flokk lýðræðis og velferðar. Sennilega er ég að gleyma einhverju en þetta eru þeir áfangar sem standa upp úr í mínum huga.

Nú hvet ég áhugasama til þess að kynna sér vel flokkinn, stefnu okkar, fólkið og kanna hvort þið eigið samleið með okkur.

Enginn getur allt en allir geta eitthvað.

Verum breytingin sem við viljum sjá í íslenskum stjórnmálum og samfélagi.

Nú er tímabært að hinn venjulegi Íslendingur stígi fram og taki að sér uppbyggingu betri framtíðar fyrir komandi kynslóðar með breyttum áherslum.

Sýnum SAMSTÖÐU og þá er framtíðin okkar allra :).