Enn og aftur erum við minnt á innustæðuleysi þess sem við töldum okkar traustustu stofnanir. Þetta á meðal annars við um flestar fjármálastofnanir í dag. Sorglegasta dæmið er þó stofnun sem var treyst til að sjá um auðlind höfuðborgabúa og orkudreyfinguna. Stofnun sem fékk allt upp í hendurnar og sem sat á gullkistu en sem nú er orðin að einum mesta skuldaklafa almennings. Skuldir sem hanga á hálsi bæjarbúa eins og myllusteinar. Yfir þessa stofnun var byggt veglegt hús, flaggskip byggingarlistarinnar og þess opinberra. Þetta hús, hús Orkuveitu Reykjavíkur, mun nú standa um ókomna tíð sem minnisvarði falsspámennskunnar og minna á gullkálfinn forðum. Ekkert síður andvaraleysi stjórnmálamannanna í borginni sem áttu að standa vörðinn. Byggingar sem áður gnæfðu yfir sveitir landsins voru þó með sál.  Á þetta verðum við rækilega minnt næstu misserin þegar við borgum orkureikningana, keyrum framhjá eða nálgumst höfuðborgina. Spurningar vakna hvort byggingin eigi ekki að taka strax við öðru hlutverki en að hýsa áfram bæjarskömm Reykvíkinga.