Eftir sennilega bestu jólagjöf Íslandssögunnar, afsláttinn sem ávannst með nýjum Icesave samningi, líður manni samt einkennilega. Tómlæti og grámygla hversdagsins kemur fyrst upp í hugann og maður veit ekki hvort maður á að gleðjast eða gráta. Upplit ráðamanna gefur heldur ekki neinn fyrirboð um tilfinningarnar og úti er allt grátt eða svart. Samt er eitthvað kunnuglegt í gangi. Það hvín aðeins í gluggunum og það er hrollur í manni þótt úti sé hlýtt. Sennilega er nóg að heyra Icesave nefnt nógu oft á nafn til að maður fái gæsahúð eins og þegar maður hlustar á góða draugasögu. Ef til vill er þetta þó bara kjánahrollur.

Hugsunin um allt umstangið með þjóðaratkvæðisgreiðsluna og ástandið á Bessastöðum fyrir ári er þó raunveruleg martröð. Rauði bjarminn á húsveggjunum og allur reykurinn af blysunum þegar þjóðin sat um forsetann okkar og kallaði á hjálp. Að það skuli vera raunhæfur möguleiki að það sama geti gerst aftur er samt eins og að upplifa nýjan slæman draum þar sem maður situr fastur í lopaflóka, glaðvakandi og reynslunni ríkari, en kolvilltur. Sem lítið barn var maður hræddastur við hana Grýlu og ljótastur var hárflókinn hennar, grásvartur og hvítur.