Í gamla daga sem barn ímyndaði ég mér oft að sjúklingar væru sérstakur þjóðfélagshópur. Gamalmenni og óheppið fólk sem fengi alvarlega sjúkdóma sem þyrfti síðan að leggjast inn á spítala. Fólk sem síðan lægi þar oft í langan tíma. Stundum allt of lengi, en sem vikulegir óskalagaþættir í útvarpinu styttu stundirnar. Óskalög sjúklinga á RÚV voru enda dægurlög þess tíma og sem heyrðust lítið undir öðrum kringumstæðum. Við hin fengum þá að njóta og óskuðum jafnharðan þeim sem fengu óskinrnar, góðs bata. Angurvær lög fengu mann síðan til að klökkna, enda ímyndaði maður sér að hjá sumum væri þá stutt eftir. „Söknuður“, í flutningi nafna míns Vilhjálmssonar og „Heyr mína bæn“ í flutningi systur hans Ellýar Vilhjálmsdóttur voru nær spiluð í hverjum þætti og skýrskotuðu til þess sem koma skyldi. Lög sem eru ógleymanlegar perlur og sem fá mig oft til að hugsa um „óskalög“ sjúklinganna minna í dag.