Í sjálfu sér er einstakt að ég rúmlega miðaldra kallinn skuli velja slíkan titil á pistil. Ekki vegna þess að titilinn sé verri en hver annar, heldur vegna þeirrar staðreyndar að undirritaður hefur seint verið talinn rómantískur að eðlisfari. Frekar sjálflægur, en jarðbundinn. En það er landið okkar enn einu sinni og ákveðin tímamót nú sem eru tilefni skrifanna. Samsvörun íslenskrar náttúru við lífið sjálft og sjá má í svo mörgu. Skynjun á óendanlegri fegurð í okkar nánasta umhverfi, ef því er gefinn gaumur. En líka daglegt amstur sem er mörgum erfitt og viðkvæmt. Flókinn heimur sem spannar allt frá dýrslegu eðli mannsins, til hins fullkomna heims þar sem maður og jörð virðast geta runnið saman í eitt. Þar sem við viljum alltaf eiga heima en okkur vantar sárlega leiðsögn. Og því fer oft sem fer, jafnvel hjá heillri þjóð.

Fyrir  nokkrum árum gekk ég ásamt konu minni og yngstu dóttur, svokallaðan Öskjuveg. Ein af mörgum gönguferðum um ævina og sem allar hafa verið gefandi, þótt á ólíkan hátt sé. Andlegur efniviður í málverk hugans sem breytt getur oft nútíð og þátíð í nýja vídd. Þessi ferð var einstök fyrir nýja skynjun og sem mér hefur lengi langað að reyna að koma í orð, en látið hjá líða vegna fátæktar í ræðunni. Líkt og í lífinu getur augnablik á göngu í hrjóstugu íslensku landslagi verið óútreiknanlegt. Bak við svarta gjáandi klöpp eða mosabarð er alltaf eitthvað nýtt að sjá og framandi, en samt svo kunnuglegt. Stundum eins og þér sé einum ætlað að skynja.

Öll víðáttan til allra átta, kallar á sterkar tilfinningar. Öll fjöllin og jöklarnir fyrir þig og íslenska þjóð að njóta. Eins og þau hafa verið í þúsundir ára. Sjóðheitur sumarvindurinn sem þú finnur best inni á beru hálendinu eða ísköld rigningin sem þvær þér um vangann. Gulur og grænn mosi, lyng og ilmandi kjarr. Jökulár og stundum illvígt apalhraun yfir að fara. Jafnvel í hópi með útlendingum sem við viljum getað deilt landinu okkar með, því eingin þjóð er eyland. Á tveimur fyrstu dagleiðunum var gengið í þetta sinn frá Hvannalindum og yfir í hina öskugráu Öskju. Þar sem síðan var hægt að baða sig í heitu og djúpbláu gígvatninu. Degi síðar var gengið eftir kolsvörtum líflausum jökulsandi austan Öskju, eins og hann hefur alltf verið og áður en nokkurt líf varð til. Allt þar til komið er að hundruðára gömlum jökuluppsprettum, sem nú er lindarvatn og ölkeldur og vatnið tærara en nokkuð annað. Þar sem síðan fagurgrænar hávaxnar hvannir vaxa eins og lítil pálmatré í íslenskri eyðimörk, en þar sem sumarið varir aðeins í nokkrar vikur. En rétt áður en en vatnið seytlar upp úr svörtum sandinum má sjá stakt blóm. Hvaðan það í ósköpunum kemur, eitt lítið hvítt blóm með græna vanga, er hulin ráðgáta nema þú þekkir landið þitt og lífsviljann sem að baki býr.

Allt niður í þingeysku dalina sem smá saman verða grænni og grösugri eftir sem neðar dregur og líf í öllum myndum verður augljósara. Lömb og hross í haga og birkigrænir lundir. Ganga sem endar í stígum og þar sem að lokum má sjá sveitabæi. Gangan okkar er á enda eftir sjö frábæra sumardaga. Ganga sem gaf okkur sýnishorn á því hvernig jörð og líf verður til, og allt þar á milli. Nákvæmlega þetta sérstaka samband sem er svo dæmigert fyrir íslenska nátttúru. Vegna þess hvað við Íslendingar eru heppnir þrátt fyrir allt. En um leið dæmigert um viðkvæmt samband og lífsneista lítillar þjóðar sem ekki má fórna fyrir skammtíma gróða.

Til fararinnar góðu í upphafi þurfti góðan og vinnusaman farastjóra, sem kunni vel til verka, þekkti leiðina, náttúruna og landið. Góðan ræðumann, skipulagðan og fróðan. Í okkar ferð var sá maður Ingvar Teitsson, læknir, hjá Ferðafélagi Akureyrar. Landbúnaður um aldir og sjósókn, hefur gert okkur að þeirri þjóð sem við erum. Að varðveita gömlu gildin, tryggja menntun og tækifærin í nýsköpun og ferðamennsku, gerir okkur hins vegar að þeirri þjóð sem við viljum vera. Til þeirrar leiðsagnar kýs íslenska þjóðin nú um úr hópi nokkra ágætra forsetaframbjóðenda. Og segja má að forseti íslenska lýðveldisins sé einskonar þjóðarblóm í landi elds og ísa, friðar og ófriðar á viðsjárverðum tímum í heiminum öllum. Og við eigum að velja persónuna með bestu hæfileikana sem ég tel að þessu sinni tvímælalaust vera Ari Trausti. Þjóðin og landið okkar á aðeins það besta skilið.