Vegna umræðu um sjúkraflutninga á Suðurlandi í dag og viðbragðsmöguleika björgunaraðila vegna slysa og skyndilegra veikinda er rétt að árétta að víðar er pottur brotinn í þessum málum hér á landi. Þrátt fyrir margfaldan umferðarþunga og mikils fjölda ferðamanna hefur lítið verið byggt upp til að styrkja þessa þjónustu og á mörgum stöðum hefur þjónustunni úti á landi hrakað mikið sl. áratugi miðað við þörf og álag. Sjúkrabílaþjónustan hefur víða staðið í stað, vegir víða verri og oft lengri vegalengdir að fara til sjúkrastofnana sem tekið geta á móti bráðsjúkum og slösuðum. Þótt íbúafjöldinn hafi ekki aukist á mörgum afskekktari stöðum á landinu, hefur almenn þjónusta sérstaklega veitingaþjónusta og gisting fyrir ferðafólk stóraukist. Þetta á ekki síst við í svokölluðum „brothættum byggðum“ sem stjórnvöld skilgreina sem svo og þar sem í auknum mæli er treyst á nýsköpun tengt ferðamennsku. Erlendir ferðamenn ganga auðvitað út frá lágmarks innviðaþjónustumöguleikum á ferðalögum sínum um landið þegar þeir huga að heimsókn. Heilbrigðisþjónustu, björgun í vanda og löggæslu. Hundruð milljarða króna árleg innkoma í íslenska hagkerfið hefur áunnist með að hafa gert Ísland að vinsælum ferðamannastað á heimsvísu og þar sem íslensk nátttúra er  í aðalhlutverki í öllum auglýsingum. Það skýtur því skökku við að innviðaruppbygging er varðar almenna öryggisþætti haldist ekki í hendur við þessa þróun. Sumir myndu vilja segja vörusvik og hvers eiga síðan íbúarnir að gjalda sem frekar fá minni þjónustu fyrir sig og sína en meiri miðað við það sem áður var!

Sl. ár hefur umræða skapast á vettvangi NATO þjóða að hluti af stórauknum útgjöldum til varnarmála sem Íslandi verður skilt að taka þátt í verði merktur auknu innviðaröryggi á landinu, m.a. með samgöngubótum (rætt þessa daganna um allt að 1.5% af þjóðarframleiðslu sem samsvarar um 63 milljörðum króna á ári). Auk þess er í dag nýstofnað „Innviðafélag Íslands„ með allt að 23 milljarða fjárfestingagetu til lána ríkinu gegnum lífeyrissjóðina til stofnframkvæmta og fjárfestinga á mannvirkjum. Auknir möguleikar á björgunarviðbrögðum auk nauðsynlegs eftirlits á þjóðaröryggi ætti auðvitað að skipa hæstan sess í öllu tali um innviðaruppbyggingu. Auknum möguleikum á bráðaþjónustu heilbrigðisstarfsfólks, sérmenntaðra sjúkraflutningsmanna og flutningsmöguleika með sjúkrabifreiðum og flugi. Fjölga þarf því flugvöllum fyrir sjúkraflug og bæta aðgengi að sjúkraþyrluflugi, f.o.f með þátttöku LHG. Bæta þarf tækjabúnaði björgunarsveita , m.a. með sjúkrabílum og mönnun þeirra á vöktum eins og lagt hefur verið nú til á Suðurlandi. Mönnun heilsugæslustöðva hefði fyrir löngu þurft að vera búið að styrkja og eins rekstur sjúkraskýla og minni sjúkrahúsa (ekki síst ef hópslysa verða) sem víða hafa verið lögð niður eða þeim breytt í öldrunarstofnanir. Endurbirti hér því úr blogginu mínu frá í vetur og sem ætti að gefa glöggari mynd af ástandinu víða út á landi til viðbótar umræðu dagsins á ástandinu á Suðurlandi og nýútkominni rannsóknarskýrslu Rannsóknanefndar samgönguslysa.