Nú fer að verða tímabært að kveðja frábært sumar. Töðugjöld hétu hátíðir hér áður fyrr þar sem menn gerðu sér glaðan dag og fögnuðu að hafa komið björginni í bú fyrir veturinn. Mosfellingar hafa haldið upp þessi tímamót með bæjarhátíð sem kölluð er „Í túninu heima“ sem er tilvitnun í fyrstu minningarskáldsögu sveitungans Halldórs Laxness heitins. Andi stórskáldsins svífur enda yfir sveitinni, ekki síst á túninu við Lágafellskirkju sem er annað sögusviðið í skáldsögu hans Innansveitarkroniku og sem segir frá miklum kirkjudeilum í Mosfellssveit á ofanverðri 19 öld. Tiltölulega ný timburkirkja í Mosfellsdal var rifin niður en ný kirkja reyst að Lágafelli sem var meira miðsvæðis í sveitinni sem náði þá niður að Elliðaám. Löngu síðar var síðan byggð ný kirkja í Mosfellsdalnum og allir urðu aftur ánægðir í sveitinni. Þannig átti kirkjan og á enn mikið í sveitungunum. Nú á hins vegar sér stað önnur og miklu alvarlegri deila milli þjóðarinnar sjálfrar og kirkjunnar sem skrifað verður um síðar.

Nú er samt tími til að gleðjast og þakka fyrir sig. Að búa í borg en lifa í sveit er eldri færsla sem lýsir vel hug mínum til sveitarinnar ásamt nokkrum öðrum bloggfærslum á Eyjunni. Enn meiri gleði er í gula hverfinu okkar, Túnunum, þar sem verið er að gera nýja vegatengingu til nágrannanna okkar á Mýrunum og losna þannig við stórhættulega vegtengingu sem er beint niður á Vesturlandsveginn.

Öryggi okkar og barnanna er fyrir mestu. Vitna að lokum í orð skáldsins „því sem manni er trúað fyrir, því er manni trúað fyrir“ og á það að sjálfsögðu að eiga jafnt við um málefni sveitafélaganna sem og kirkjunnar.