Í gær gekk Ísland í Evrópusambandið – hér í Bella Center í Kaupmannahöfn.

Það er að segja í loftslagsmálunum. Við höfum nú tekið undir boð ESB um 30% samdrátt og gefið fyrirheit um að takast á hendur sömu skuldbindingar og „aðrar“ Evrópusambandsþjóðir. Þegar kominn er nýr samningur í Kyoto-stíl verðum við inni í ESB-pakkanum.

Þetta er auðvitað algerlega rökrétt. Sem EES-ríki átti Ísland þegar formlega aðild að losunarheimildakerfi sambandsins, en var í þeirri stöðu að engin starfsemi á landinu féll undir kerfið. Þetta er svo að breytast því næstu ár kemur flugið inn og svo álverin, og þá væri staða Íslendinga orðin undarleg og óþægileg ef stefna okkar í loftslagsmálum færi á svig við stefnu sambandsins.

Þessi nýja loftslagsaðild að ESB úreldir endanlega hið víðfræga „íslenska“ ákvæði. Það passaði aldrei við viðskiptakerfið, og var þessvegna í raun á svig við EES-aðild. Ákvæðið var einusinni-mál, og það vissu allir sem vildu vita – þótt Framsóknar- og Sjálfstæðismenn hafi fyrr og síðar reynt að beita því sem einhverjum sérstökum íslenskum ávinningi í gömlum og góðum þjóðernisstíl.

Loftslagsaðildin er af þessum sökum ekki alveg óvænt – en það er hinsvegar nokkuð sérkennileg staða að þetta gerist undir forustu umhverfisráðherra úr VG. Sýnir líka breytingarnar á þeim flokki – raunveruleikinn er tekinn við og lausnir á vanda dagsins leiða menn (a.m.k. suma!) gegnum skýjaborgaþokuna til skynsamlegrar niðurstöðu. Og ráðherrarnir á undan henni eiga líka sinn þátt í þessum merkilega viðburði, ekki síst Þórunn Sveinbjarnardóttir sem hér flögrar einmitt um salina, glöð og reif að vanda.

Kvennafundur

Íslenski ráðherrann, Svandís Svavarsdóttir, er annars í sviðsljósinu hér á loftslagsráðstefnunni í dag þegar fram fer eini viðburðurinn sem Íslendingar standa fyrir, nefnilega um konur og loftslagsvána – hver staða kvenna er gagnvart ógnum framtíðar og hversu mikilvægt það getur reynst að konur – ekki síst í þriðja heiminum – bregðist við.

Gerið okkur stolt!

Þetta verður fróðlegt, en ekki siður að sjá hverju breytir koma um 130 þjóðarleiðtoga hingað í Bellu. Í gær var settur sá hluti ráðstefnunnar með mikilli viðhöfn – mér fannst skemmtilegastur Karl Bretaprins sem flutti ákaflega áreynslulausa og séntilmannlega ræðu, svona einsog það væri síðdegisteboð í hallargarðinum, en samt launhvassa, og sagðist að lokum vonast eftir árangri hér á ráðstefnunni. Það væri nefnilega þannig að síðari kynslóðir mundu ekki dæma okkur eftir því sem við segðum heldur því sem við gerðum, sagði Karl, veifaði svo blöðunum sínum og brosti næstum feimnislega og bað ráðstefnufulltrúana að gera okkur stolt: Please make us proud.

Svipað og yrði sagt í teboðinu fyrir breska landsliðið í póló.