Nú um jólahátíðina og vegna umræðu dagsins um nýjan þjóðarspítala sem stjórnvöld þykjast ekki hafa efni að að byggja upp myndalega og til langrar framtíðar, rifjast upp gamall pistill um Sólheima fyrir austan fjall og þar sem við stórfjölskyldan dvöldumst eina helgi á aðventunni fyri 9 árum. Dvöl og lífsreynsla sem ég skrifaði um stuttan pistil fyrir nokkrum árum síðan. Hvernig þetta litla samfélag fyrir fatlaða var byggt upp af elju og útsjónarsemi, næst nátttúrunni fyrir um 80 árum síðan. Maður undrast fullkomleika sambýlisins og þeirrar fyrirmyndar sem staðurinn er fyrir fólk sem má sín lítils. Sagan um upphafið er vel skráð m.a. af Jónínu Michaelsdóttur blaðamanni, og þá sérstaklega af þætti Sesselju Hreindísi Sigmundsdóttur sem byggði upp staðinn með eindæmri atorku og trú á sérstöðu fatlaðra. Og að stundum er betra að gefa en þyggja.

Orð Sesselju ættu að vera mjög hvetjandi á tímunum sem við nú lifum ”Mér leggst alltaf eitthvað til”. En einnig hugvekja hvernig stjórnvaldið og jafnvel Alþingi hugsar mest um það eitt að spara fyrir líðandi tíma, einkum þegar kemur að heilbrigðis- og velferðarmálum, í stað framsýnnar hugsunar og sem sparað getur þjóðfélaginu miklar upphæðir til lengri tíma litið um leið að bæta gæði þjónustunnar og heilbrigði þjóðarinnar.

Ljósið í sveitinni hennar Sesselju gefur enn í dag ótrúlega mikla birtu, kærleika og jafnvel visku. Miklu meira en við gerum okkur flest grein fyrir, en skynjum betur eftir á, eins og eftir aðeins stutta heimsókn í Sólheima. Orkan fylgir manni síðan eftir að heim er komið og alltaf síðar þegar tendrað er á heimatilbúnu kerti frá Sólheimum, ljósi jólanna.