Íslenska samninganefndin hefur náð góðum árangri hér í Kaupmannahöfn – ef yfirhöfuð verður af samningum. Merkasta afrekíð er líklega að hafa náð endurheimt votlendis inn í framlengda Kyoto-bókun, sem ekki var í hinni fyrri, þannig að Íslendingar geti talið sér til tekna hvern endurnýjaðan votlendisrúmmetra í kolefnisbókhaldi framtíðarinnar.

Þetta er mikill ávinningur. Annarsvegar vegna þess að  með þessu eigum við kost á því að vinna okkur inn tiltölulega létta kolefnispunkta – bara moka ofan í skurðina! Hinsvegar gefur ákvæði af þessu tagi Íslendingum færi á að slá tvær flugur í einu höggi – ef ég má nota svo léttskapaða myndlíkingu um alvörumál – að berjast gegn loftslagsváanni og greiða svolítið af skuld kynslóðanna vð landið, gródri, fuglum og landslagsfegurð til ágóða. Þetta mundi líka setja kraft í endurheimtarvinnu sem liggur held ég nokkurnveginn niðri í augnablikinu eftir dauflegt starf einhverrar nefndar hjá Guðna frá Brúnastöðum.

Á fundi Svandísar ráðherra og samningamannanna núna áðan með öðrum íslenskum þátttakendum og athugendum hér í Bellusentri var samningafólkið að vonum glatt með þessa niðurstöðu og aðrar í sérstökum hagsmunamálum Íslendinga. Þær eru að sönnu ennþá í hornklofum í samningatextunum og bíða lokastaðfestingar – sem er svo háð því að samningar náist á annað borð, hér í Höfn eða á næstu fundum. En hér hefur verið vel að verki staðið og um þvert á væntingar. Yðar einlægur taldi til dæmis í fyrradag í þessu bloggi að votlendið væri alveg vonlaust – en nú skal ég glaður éta hattinn minn (eða öllu heldur ullarhúfuna sem varð eftir heima á Laugavegi og er sárt saknað í Eyrarsundskuldanum!).

Kynjatillit og græn orka

Þau í samninganefndinni telja upp fleira en votlendið – auðvitað ESB-samninginn sem setur loftslags- og losunarmálin í nýja stöðu, en að auki er inni í tæknikafla annars aðalplaggsins áhersla á endurnýjanlega orkugjafa sem okkur gagnast, og svo hafa íslenskar áherslur á kynjatillit – stöðu kvenna og hlutverk gagnvart loftslagsvánni – ratað á trausta staði í samningsdrögunum.

Hér hafa að sjalfsögðu komið við sögu bandamenn á hverju sviði um sig – Japanar eru til dæmis áhugasamir um votlendisendurheimt, og kvennabandalagið nær víða um heiminn einsog hér var rakið í pistli í gær. Allt um það hafa ráðerra og ríkisstjórn og samningamenn staðið sig prýðilega að halda fram hagsmunum Íslands, öfugt við ýmsar hrakspár, svosem hjá hinum ágætu leiðarahöfundum á Mogga.

Hillary með peninga

Rétt fyrir hádegið kom Hillary Clinton í Bellasentur og tókst að lyfta nokkuð hugum manna úr djúplægðum morgunsins – einkum með yfirlýsingu sinni um stuðning Bandaríkjastjórnar við þróunarsjóðinn mikla sem hefur verið ein af aðalkröfum þróunarríkjanna. Hún nefndi 100 milljarða dollara, sem er sama tala og ESB-leiðtogar hafa talað um, en setti svosem í staðinn fram kröfur um fullt gagnsæi í aþöfnum þróunarríkjanna – Þorunn fylgdist með blaðamannafundinum og giskar á að það orð – transparency – hafi komið út úr Hillary svona fimmtán sinnum.

Þott hér sé heldur bjartara yfir eftir tölu Hillarýar og aðra sáttatilburði í dag er allt enn algerlega óvíst um úrslit og framhald. Okkar menn þorðu engu að spa á fundinum áðan, en í loftinu liggur að ef samkomulag tekst verði það um ,,tvöfalt spor“ — annarsvegar  framhald á Kyoto-bókuninni og hinsvegar samhliða samning þar sem Bandaríkin eru med svipaðar skuldbindingar og önnur iðnríki, og öflugustu þróunarríkin – til dæmis Kína, Indland, Suður-Kórea — taka líka á sig skuldbindingar. Sum þeirra ef til vill ekki um samdrátt heldur hægari aukningu! Við þetta bættust svo örugg fyrirheit um fé frá i- til þ-ríkja í nafni loftslagsréttlætis — ,,climate justice“.

Líbía talar við mannkynið

Á meðan þessu fer fram stígur hver þjóðarleiðtoginn af ödrum í ræðustól og talar af gríðarlegri snilli og krafti og innsæi. Ég hlustaði áðan á Morales frá Bólivíu, hann sagði nokkurnveginn að í heiminum væru bara tveir kúltúrar. Það eru kúltúr dauðans, nefnilega kapítalisminnn, og kúltúr lífsins, nefnilega sósíalisminn. Þetta þótti 17 ára unglingnum inni í mér meiriháttar ræða. Fullorðnari öfl í heilabúinu voru samt eitþvað að nöldra um hvernig þessi kenning leysti loftslagsvandann – þangað til gerð var málamiðlun um að bíða eftir framlagi Ahmadínedjads Íransforseta til fræðanna um gott og illt í henni veslu.

Annars eru þetta forsetar og forsætisráðherrar mestanpart, en líka umhverfisráðherrarnir sem hingað til hafa borið hitann og þungann – Svandís talar einhverntímann um miðnættið fyrir okkar hönd þótt Jóhanna sé mætt í borgina.

Fyrir sum ríkin tala svo aðrir ráðherrar eða ráðamenn eftir atvikum – en ekkert ríki kemst þó með tærnar sem Líbíustjórn hefur hælana við að sýna markmiðum ráðstefnunnar fullkomna fyrirlitningu. Fyrir hönd Gaddafís eyðimerkurljóns talar hvorki forsætisráðherra hans né umhverfisráðherra né nokkur annar ráðherra — heldur forstjóri Olíufélags ríkisins.

Takk fyrir að Gaddafí stjórnar ekki nema í Líbíu. Nóg er nú samt standið á Goddastöðum.